Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!*της Ευσταθίας Γιαννιά
Η 8η Μαρτίου δεν είναι απλώς μια ημέρα γιορτής. Είναι μια μέρα που μας καλεί να αναλογιστούμε τις μάχες που δόθηκαν, τα εμπόδια που ξεπεράστηκαν, αλλά και τις προκλήσεις που εξακολουθούν να υπάρχουν.
Οι γυναίκες που πάλεψαν σε ανδροκρατούμενους χώρους, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να αμφισβητούν τις ικανότητές τους πριν καν μιλήσουν. Να πρέπει να αποδεικνύουν διαρκώς την αξία τους, όχι μόνο μέσα από τη δουλειά τους αλλά και με την ίδια τους την παρουσία. Να ακούν ότι «δεν είναι θέση για γυναίκες» και να χαμογελούν, γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει θέση που να μη τους ανήκει, αν την κερδίσουν με τις δυνάμεις τους.
Δεν ξεκινήσαμε σήμερα. Από την Μαίρη Γουόλστονκραφτ (Mary Wollstonecraft), η οποία τον 18ο αιώνα υπερασπίστηκε σθεναρά τα δικαιώματα των γυναικών, αμφισβητώντας τις κυρίαρχες αντιλήψεις της εποχής που κρατούσαν τις γυναίκες σε υποδεέστερη θέση, μέχρι τις σουφραζέτες που φυλακίστηκαν για να αποκτήσουμε δικαίωμα ψήφου, κάθε γενιά γυναικών έβαλε το δικό της λιθαράκι για να είμαστε εδώ σήμερα. Είμαστε οι κληρονόμοι αυτών των αγώνων – και οι πρωταγωνίστριες των αγώνων που έρχονται.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την Κάθριν Σουίτσερ, την πρώτη γυναίκα που έτρεξε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1967, την ώρα που οι διοργανωτές προσπαθούσαν να τη σταματήσουν με τη βία όταν κατάλαβαν ότι είναι γυναίκα. Τι έκανε; Δεν σταμάτησε. Συνέχισε να τρέχει. Και μαζί της έτρεξε η ιστορία. Όπως κι εμείς, που σε κάθε χώρο, σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε στίβο – είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά – αποδεικνύουμε ότι το φύλο μας δεν καθορίζει τα όνειρά μας.
Η πρόοδος είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά δεν είναι δεδομένη. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: οι γυναίκες συνεχίζουν να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια εργασία, υποεκπροσωπούνται σε θέσεις εξουσίας και, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν βία και διακρίσεις. Ωστόσο οι αγώνες συνεχίζονται.
Η 8η Μαρτίου όμως, δεν είναι μόνο μια ημέρα για τις γυναίκες, αλλά μια υπενθύμιση για όλους – άνδρες και γυναίκες – ότι η κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε βασίζεται στην αμοιβαία αναγνώριση, το σεβασμό και την ίση μεταχείριση.
Είναι για τις γενιές που έρχονται. Για τις γυναίκες που δεν θα χρειαστεί να εξηγήσουν γιατί αξίζουν μια θέση στο τραπέζι – γιατί απλώς θα είναι εκεί. Για κάθε κορίτσι που θα μεγαλώνει ξέροντας πως μπορεί να γίνει ό,τι θέλει, χωρίς «αλλά».
Σε αυτή την αλλαγή και οι άνδρες έχουν ρόλο. Όταν στηρίζουν τις γυναίκες συναδέλφους τους, όταν αμφισβητούν τα στερεότυπα, όταν αναγνωρίζουν πως η ισότητα δεν είναι απειλή, αλλά προϋπόθεση για μια δικαιότερη κοινωνία, η πρόοδος γίνεται συλλογική.
Η αλλαγή δεν έρχεται μόνο από νόμους και θεσμούς. Έρχεται από την καθημερινότητα, από τις μικρές πράξεις που σπάνε τα στερεότυπα. Η 8η Μαρτίου είναι μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε: Τι κάνουμε εμείς για να γίνει η κοινωνία πιο δίκαιη;
*Η Ευσταθία Γιαννιά είναι Αντιστράτηγος εα ΕΛ.ΑΣ,MA Πολιτικές Επιστήμες, Πολιτεύτρια Αχαίας της ΝΔ
