Ανδρέας Παναγιωτόπουλος:«Η μνήμη του Ολοκαυτώματος οδηγός για το παρόν και το μέλλον»

Η 27^η Ιανουαρίου που έχει καθιερωθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ)  ως η Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος, μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο ότι σε εποχές μεγάλων κρίσεων τα όρια ανάμεσα στην κοινωνική συνύπαρξη και την απανθρωποποίηση γίνονται δυσδιάκριτα.

Οι κτηνωδίες που συντελέστηκαν από τους ναζί στα στρατόπεδα θανάτου εις βάρος των Εβραίων, με την εξόντωση έξι εκατομμυρίων ανθρώπων, των Ρομά, των Σίντι, αντιφρονούντων, ΑμΕΑ, και όσων χαρακτηρίζονταν ως «ανεπιθύμητοι», υπήρξαν ότι πιο φρικώδες έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα στην ιστορική της πορεία.

Η χώρα μας πέρα από τους θανάτους και τις καταστροφές που βίωσε από τη ναζιστική κατοχή, πλήρωσε κι αυτή βαρύ τίμημα στα στρατόπεδα εξόντωσης με την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης και των άλλων ελληνικών πόλεων να αφανίζονται σχεδόν ολόκληρες. Ανάμεσα σ’ αυτές και η κοινότητα της Πάτρας.

Το μήνυμα, λοιπόν, αυτής της ημέρας μνήμης είναι ότι κανένας δεν μπορεί να λέει ότι δεν γνωρίζει όταν δίπλα του η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ζωή γίνονται έρμαιο ρατσιστικών αντιλήψεων και πρακτικών που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους. Επιθετικών επιβουλών που οδηγούν σε γενοκτονίες λαών, όπως συμβαίνει σήμερα στην Παλαιστίνη.

Γιατί όπως έχει πει ο Πρίμο Λέβι, επιζήσας του Άουσβιτς και συγγραφέας του διάσημου κλασικού έργου-μαρτυρία για τα στρατόπεδα εξόντωσης «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος»: «Εμείς που επιβιώσαμε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είμαστε πραγματικοί μάρτυρες. Είμαστε εκείνοι που είτε από επιτηδειότητα είτε από τύχη, δεν φτάσαμε ποτέ στο έσχατο σημείο. Αυτοί που έφτασαν εκεί και έχουν δει το πρόσωπο της Γοργούς, δεν επέστρεψαν, ή επέστρεψαν βουβοί».

Τέλος, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, καλό θα είναι στην Πάτρα να δημιουργήσουμε ιστορικά τοπόσημα της παρουσίας των Εβραίων συμπολιτών μας στην πόλη, ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη τους.