Το παιδικό βλέμμα… που ήρθε απ’ τον πόλεμο!

άρθρο: του Αχιλλέα Ροδίτη

Στάθηκα σε αυτή τη φωτό… από εκείνες με τους πρώτους πρόσφυγες από την Ουκρανία που έφθασαν σήμερα στην Πάτρα…

Είναι αυτή που περιγράφει τα… πάντα! Το απλανές βλέμμα του παιδιού που μετά από 25 χιλιόμετρα περπάτημα ανάμεσα σε βομβαρδισμένα τοπία, νεκρούς και ανθρώπους σε κατάσταση αλλοφροσύνης, πιασμένος απ’ το χέρι της μητέρας του, ξεκίνησε το ταξίδι του ξεριζωμού.

Ένα ταξίδι που κανείς δεν του είπε “γιατί” να το κάνει. Κανείς δεν του απάντησε γιατί έπρεπε να αποχαιρετήσει τον πατέρα του, επειδή έπρεπε να μείνει πίσω να πολεμήσει. Κι αυτός, να βρεθεί σε μια πόλη, την Πάτρα, σε μια χώρα, την Ελλάδα, που ούτε ήξερε ούτε κι ήθελε να μάθει για αυτήν. Ακόμα τουλάχιστον.

Ήταν ένα βλέμμα που εμένα προσωπικά με “χτύπησε” στην καρδιά. Όσες αναλύσεις κι αν κάνουμε όλοι μας για αυτόν τον βάρβαρο πόλεμο, δεν θα είχαμε ούτε καν τη φωνή και την αντοχή να του απαντήσουμε αυτού του παιδιού κοιτάζοντας το στα μάτια.

Απλώς θα σκύβαμε το κεφάλι και θα σωπαίναμε.