Συνδικαλιστικοί αγώνες και ερείπια της Χαρτοποιίας 

Το Αίγιο είναι η πόλη των μεγάλων αντιθέσεων. Ήταν, είναι και θα είναι αν δεν αλλάξουν πρώτα οι άνθρωποι. Όση ομορφιά κι αν συναντά κάποιος στις αντιθέσεις, οι σύγχρονες κοινωνίες αξιώνουν ισότητα σχέσεων, ευκαιριών και προνομίων. Αν μη τι άλλο, πόση αντίθεση να ανακαλύψει ο θεατής που παρακολουθεί την πολύχρονη ιστορία του Εργατικού Κέντρου Αιγίου όταν σε λίγα μέτρα από το Αμφιθέατρο της Μυρτιάς ορθώνονται τα ερείπια της Χαρτοποιίας, στέκει αλώβητο στο χρόνο το λουκέτο της ΕΤΕΛ και κάτι ξεχασμένα τροχόσπιτα από την εποχή της μπανάνας. Το σχήμα είναι οξύμωρο, που θά’ λεγε κι ο ποιητής. Το Εργατικό Κέντρο και οι αγώνες των συνδικαλιστών κράτησαν όρθιο ό, τι μπόρεσαν. Ό, τι δεν ισοπέδωσαν τα μνημόνια, οι ελεύθερες αγορές, η παγκοσμιοποίηση και ο διεθνής ανταγωνισμός, αλλά και η εγχώρια μιζέρια που τρομάζει το άγνωστο και προτιμάει τα σίγουρα, τα δοκιμασμένα. Λίγη αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ. Όχι για τους συνδικαλιστές που επιτέλεσαν το χρέος τους, αλλά για τους άλλους που υπέκυψαν στον ισχυρότερο. Οι συνδικαλιστές έδωσαν μάχες για να ανοίξει η Χαρτοποιία και η ΕΤΕΛ. Ούτε στον Ινδό Μανσούρ φοβήθηκαν, ούτε στον Κορωνάκη. Η πόλη όμως δεν ήταν ενωμένη. Άλλος ήθελε το Τ.Ε.Ι. Άλλος δεν πίστεψε τους επενδυτές και άλλος ήθελε αποθήκες για την μπανάνα. Η πολιτεία είχε φτιάξει τότε έναν Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων για να σώσει τις προβληματικές. Η κρατική παρέμβαση έγινε με μορφή τεχνολογικής επένδυσης και αγοράστηκαν καινούριες μηχανές- από Γερμανία είπαν- οι οποίες ποτέ δεν λειτούργησαν. Στα κουτιά θά’ ναι ακόμα. Έχουν περάσει από τότε 30 χρόνια και το χαρτί ζει, αντέχει και βασιλεύει. Οι προφήτες έπεσαν έξω. Παταγωδώς έξω. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Όταν ο Κάρλος πήρε την μπανάνα και έφυγε από το Αίγιο κανένας δεν μίλησε. Τσιμουδιά. Πόσοι εργάτες έμειναν στο δρόμο; Πενήντα οικογένειες λίγες είναι; Αποβιομηχάνιση. Εύκολο ακούγεται. Η βιομηχανία δηλαδή είναι ντόμινο; Πέφτει ο πρώτος μέχρι τον τελευταίο; Όχι. Όχι για την εποχή που μιλάμε στο Αίγιο. Η ελεύθερη οικονομία και οι διεθνείς συνθήκες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο, όμως και πάλι το πάνω χέρι το κρατούσε η χώρα, ο τόπος. Γιατί το ντόμινο γκρέμισε τον βιομηχανικό πνεύμονα του Αιγίου και ειδικά το χαρτί και τα παράγωγά του και δεν γκρέμισε άλλα μεγάλα εργοστάσια και βαριές βιομηχανίες άλλων πόλεων; Στον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε σήμερα, γιατί μεσαίωνας είναι, τα Συνδικάτα και τα Εργατικά Κέντρα εκτός από την επαννεκίνηση της εργασιακής νομιμότητας και την διασφάλιση εργασιακού μέλλοντος, έχουν να αναλάβουν άλλες πρωτοβουλίες. Να πάρουν στα χέρια τους την τύχη ” των προβληματικών” και με συμπράξεις εθνικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων να σπάσουν τα λουκέτα και να ανοίξουν τα εργοστάσια. Το κράτος απέδειξε ότι δεν τολμά και δεν ξέρει να τολμά. Συνδικάτα και Εργατικά  Κέντρα και τολμούν και ξέρουν.