Δημήτρης Μεταλληνός: “Χριστοί ευρωβουλευτές και νομοθέτες, δημιουργούν μια χριστή κοινωνία”

Ο κ. Δημήτρης Μεταλληνός είναι ένας ενεργός πολιτικά άνθρωπος στα Επτάνησα, όπου ζει και εργάζεται. Με μια ενδιαφέρουσα πορεία στην τοπική αυτοδιοίκηση της Κέρκυρας, αλλά και μια σημαντική πανεπιστημιακή πορεία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο διεκδικεί με καθαρότητα λόγου και παρρησία την ψήφο των συμπατριωτών μας στις επικείμενες Ευρωεκλογές, μέσα από το ψηφοδέλτιο του κόμματος ΝΙΚΗ.

Γιός του σημαντικού πανεπιστημιακού δασκάλου και θεολόγου αείμνηστου  π. Γεωργίου Μεταλληνού και με παρακαταθήκη το ήθος και  τη σκέψη του πατέρα του ο κ. Δημήτρης Μεταλληνός μιλάει στο nofakenews για την απόφασή του να διεκδικήσει μια έδρα στο Ευρωπαϊκό Kοινοβούλιο. Προτάσσει βασικά στοιχεία του Ορθόδοξου πολιτισμού και της ταυτότητάς μας και απαντάει στις ερωτήσεις  του nofakenews.gr για τη θέση των Ρωμιών  σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.

Κύριε Μεταλληνέ, μετά από μια εικοσιπεντάχρονη πορεία στον πανεπιστημιακό χώρο (Ιόνιο Πανεπιστήμιο), αλλά και μια δεκάχρονη παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση (Δήμος Κερκυραίων και Διαποντίων) συμμετέχετε στις επικείμενες ευρωεκλογές με το πατριωτικό και δημοκρατικό κίνημα ΝΙΚΗ. Ποιοί είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην απόφασή σας αυτή;

Αρχικά σας ευχαριστώ θερμά, που μου προσφέρετε το φιλόξενο αυτό βήμα, προκειμένου να επικοινωνήσω με τους συμπολίτες μας.

Από το οικογενειακό μου περιβάλλον, όπου τόσο οι γονείς μου όσο και τα αδέλφια μου, είμαστε όλοι εκπαιδευτικοί, αλλά και από τη γενικότερη παιδεία μου, θεωρώ ότι ο εκπαιδευτικός οφείλει να αποτελεί Φως σ’ ολόκληρη την (τοπική) κοινωνία, όπου λειτουργεί. Ως εκ τούτου αποτελεί αξιακή Αρχή μας, είτε υπό την αριστοτελική θεώρηση, είτε από τη χριστιανική, να είμαστε ενεργοί πολίτες. Η συμμετοχή μας, λοιπόν, στις επικείμενες ευρωεκλογές, αποτελεί τιμητική πρόταση του Προέδρου μας κ. Δημητρίου Νατσιού και των μελών της αρμόδιας εκλογικής επιτροπής της ΝΙΚΗΣ, αγαπητά πρόσωπα και συναγωνιστές τους οποίους ευχαριστώ θερμά. Σε μια κοινωνία, μάλιστα,που μαστίζεται από πολλές παθογένειες και σε μία εποχή, όπου το κακό και ο αρνητισμός προβάλλονται και κυριαρχούν, δεν μπορεί ένας συνειδητοποιημένος Ρωμηός (Ορθόδοξος Έλληνας) να παραμένει απαθής ή φοβικός. Εφόσον ανήκουμε σε μια τοπική, αλλά και ευρύτερη εθνική και διεθνή κοινωνία, οφείλουμε να συμμετέχουμε και να μην απέχουμε. Ιδιαίτερα, όταν λειτουργούμε ως διδάσκαλοι, έχοντας την ευθύνη της παιδείας των νέων μας και αυριανών πολιτών και πολιτικών. Οι Αρχές και το πρόγραμμα του πατριωτικού και δημοκρατικού κινήματος ΝΙΚΗ, με εκφράζει απόλυτα και νοιώθω περήφανος που συμμετέχω σε αυτό.

Το επίθετό σας φέρει τη σημαντική ιστορία του πατέρα σας π. Γεωργίου Μεταλληνού. Για όσους γνωρίζουν Θεολογία και Ιστορία, ο αείμνηστος παπα Γιώργης σημαίνει πολλά πράγματα. Θέλουμε να σας ζητήσουμε να μας μιλήσετε γι΄ αυτό και για τις ηθικές πολιτικές με την ευρύτερη έννοια, αλλά και πνευματικές παρακαταθήκες που λάβατε από εκείνον.

Ο παπα Γιώργης υπήρξε κατά σάρκαν πατέρας και για τα αδέλφια μου Αγγελική και Θεόδωρο, αλλά κυρίως πνευματικός πατέρας και διδάσκαλος εκατοντάδων άλλων. Το σημαντικότερο για εμένα είναι ότι υπήρξε Διδάσκαλός μου, ο οποίος εξακολουθεί να με συνέχει και να με κατευθύνει, αφού είχα την ευλογία να συνεργάζομαι καθημερινά μαζί του. Έχει συμβάλλει καθοριστικά στον τρόπο σκέψης μου και στις επιλογές μου. Εκείνος ήταν που επέμενε, ότι όποιος δεν γνωρίζει την εθνική του ταυτότητα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιβιώσει στον σύγχρονο μεταβαλλόμενο κόσμο. Σε εκείνον οφείλω την αγάπη μου για τον συνδυασμό της Θεολογίας με την Ιστορία, αφού κυρίως μέχρι τα τέλη του 20ου αι. δεν μπορείς να ερμηνεύσεις την ελληνική και τη δυτική ιστορία, χωρίς τη βαθιά γνώση του θρησκευτικού φαινομένου (Θεολογία). Δεν μπορείς να κατανοήσεις τα ιδεολογικά ρεύματα (άρα και τις πολιτικές ιδεολογίες), που μετακενώνονται απροϋπόθετα από την Ευρώπη ή/και τις Η.Π.Α. στην ελληνική πραγματικότητα, χωρίς την επίγνωση της ρωμαίικης ταυτότητάς μας. Ο Διδάσκαλός μου (και) πατέρας Γεώργιος υπήρξε πρότυπο αγωνιστή και ιδεολόγου. Από τα φοιτητικά του χρόνια (1958-1963) πρωτοστάτησε μαζί με τη συμφοιτήτριά του και μητέρα μας πρεσβυτέρα Βαρβάρα και την συντριπτική πλειονοψηφία των συμφοιτητών του στις δύο Θεολογικές Σχολές (Αθηνών και Θεσσαλονίκης) στον φοιτητικό αγώνα κατά των δυτικών ιδεολογικών προκλήσεων. Δεν κρύφθηκε, δεν σιώπησε, δεν βολεύθηκε εξασφαλίζοντας τον εαυτό του και την οικογένειά του. Αντίθετα εκτέθηκε με όσα όπλα διέθετε. Μόρφωση-παιδεία και ελεύθερη-ορθόδοξη σκέψη. Ύψιστο καθήκον του προς το μεγαλύτερο τμήμα του υπέροχου λαού μας, να αποτελεί τον νού και το στόμα που θα μιλάει εξ ενόματός του. Η αγάπη του προς τον λαό μας, από τον οποίο και ο ίδιος προερχόταν, τον κατέστησε Διδάσκαλο και Κληρικό. Ο παπαδάσκαλος αποτελούσε ιστορικά τον (τοπικό ή ευρύτερο) ηγέτη μας. Ύψιστο καθήκον μας, να ακολουθήσουμε αφενός το παράδειγμά του, αφετέρου και του «Διδασκάλου του σύγχρονου Γένους μας» Προέδρου μας κ. Δημητρίου Νατσιού ως καθ-Ηγητές του λαού μας, στη συνάντησή μας με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.

Για πάνω από δέκα χρόνια υπηρετείτε τα αυτοδιοικητικά πράγματα της ιδιαίτερης πατρίδας σας Κέρκυρας, αλλά και των υπόλοιπων νησιών του Ιονίου, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ιονίων Νήσων (ΠΕΔΙΝ). Μιλήστε μας για αυτήν την πορεία στην τοπική αυτοδιοίκηση και για ποιους λόγους είναι χρήσιμη για έναν υποψήφιο στην κεντρική κορυφαία πολιτική διαδικασία των ευρωεκλογών;

Υπάρχουν κατά τη γνώμη μας δύο ειδών δημόσια πρόσωπα. Εκείνα τα πρόσωπα, τα οποία προκατασκευάζονται και επιβάλλονται από διάφορους εσωτερικούς ή εξωτερικούς μηχανισμούς και εκείνα, τα οποία αναδεικνύονται μέσα από τις λαϊκές διαδικασίες και επιλογές. Πρόσωπα, λοιπόν, που επιβάλλονται από πάνω (καθεστωτικά) και πρόσωπα που προέρχονται «από τον λαό, με τον λαό και για τον λαό», όπως αποδεχόμαστε στις Βασικές Αρχές της ΝΙΚΗΣ. Προσωπικά, νοιώθω ευλογημένος, που υπηρετώ συνολικά δεκατέσσερα χρόνια τους συμπατριώτες μου Κερκυραίους και Επτανησίους στη δύσκολη καθημερινότητά μας. Διότι, η τοπική αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα ο πρώτος βαθμός της (οι Δήμοι), γνωρίζει και αντιμετωπίζει όλες τις παθογένειες, ζητήματα, αλλά και έκτακτα προβλήματα μίας τοπικής κοινωνίας στο πλησιέστερο βαθμό. Δήμαρχος και δημοτικοί σύμβουλοι αποτελούν το πολιτικό προσωπικό, που αντιμετωπίζει τα όποια δημόσια προβλήματα, τα οποία είτε θα τα νικήσει είτε θα το νικήσουν. Όμως, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και τα προσωπικά ή οικογενειακά ζητήματα, με τις δημοτικές μας δομές, όπως την ανέχεια, την ανεργία, τα ψυχολογικά προβλήματα, τα σύγχρονα φαινόμενα αντικοινωνικότητας, τα ναρκωτικά και τα ψυχοναρκωτικά και πολλά άλλα. Ο αυτοδιοικητικός του πρώτου βαθμού, αντιμετωπίζει και καταπολεμά άμεσα τα σημαντικότερα ζητήματα, που αντιμετωπίζει ο κάθε συνδημότης μας. Η εμπειρία αυτή σε διαμορφώνει ως άνθρωπο και σε καθιστά είτε ευαίσθητο για τον εμπερίστατο συνάνθρωπό μας, είτε άκαρδο υπηρεσιακό παράγοντα, επιρρεπή στην εξυπηρέτηση μόνο των «δικών σου» ανθρώπων. Η ιστορία τεκμηριώνει τη διαπίστωση, ότι οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες (Έλληνες ή ξένοι) προϋπήρξαν ως τοπικοί δημοτικοί ηγέτες, που αγαπήθηκαν από τον λαό τους, ο οποίος και τους στήριζε πάντοτε. Άρα θεωρώ, ότι η συμμετοχή στα δημοτικά με ωφέλησε τα μέγιστα, όπως ωφελεί και όσους επιθυμούν να υπηρετούν αποτελεσματικά κι όχι μόνο θεωρητικά τους συμπολίτες μας από υψηλότερες δημόσιες θέσεις.

Συνηθίζετε να μιλάτε για την «καθ’ ημάς Δύση» καταγόμενος από τα ιστορικά Επτάνησα. Ζητάτε την ψήφο των συμπατριωτών μας, για να τους εκπροσωπήσετε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με ποιόν τρόπο πιστεύετε ότι θα πρέπει να στεκόμαστε οι Έλληνες απέναντι στα υπόλοιπα μέλη της Δυτικής μας οικογένειας;

Σύμβολο του νέου ελληνισμού ως Ρωμηοσύνη, είναι ο δικέφαλος αετός που βλέπει προς ανατολάς, αλλά και προς δυσμάς. Γνωρίζει ότι έχει δύο κατέναντι. Την Τουρκιά, που κυριαρχούσε την «καθ΄ ημάς Ανατολή» και εξακολουθεί και στις ημέρες μας να μας απειλεί, αλλά ταυτόχρονα και τη Φραγκιά, ή Βενετιά, που κυριαρχούσε την «καθ΄ ημάς Δύση» και επιθυμεί να παραμένει όχι φίλος και σύμμαχος, αλλά «προστάτης». Οι επτανήσιοι και κυρίως οι Κερκυραίοι, δεν γνωρίσαμε την Οθωμανική/Τουρκική κυριαρχία. Όπως αντίστοιχα και ο υπόλοιπος Ελληνισμός δεν γνώρισε τις δυτικές κυριαρχίες. Στην ιστοριογραφία μας έχουν επιβληθεί αρκετοί μύθοι, που ωραιοποιούν ή παρερμηνεύουν τις δύο αυτές εθνικές περιόδους της Δουλείας. Θεωρώ, λοιπόν, ότι όπως οι περισσότεροι συνέλληνες γνωρίζουν τις εμπειρίες των προγόνων τους με τη βαρβαρική τουρκική διοίκηση, έτσι κι εμείς οι επτανήσιοι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτούς τις δυτικές κυριαρχίες και ιδιαίτερα τις κουλτούρες και τη διοίκησή τους. Γνωρίζουν οι περισσότεροι επτανήσιοι εμπειρικά, αλλά και αρκετοί από εμάς και θεωρητικά, τις έννοιες «Ευρώπη», «Δύση», «Ευρωπαϊκοί Πολιτισμοί, «Διαφωτισμοί» κ.λ.π.. Σε μια εποχή, μάλιστα, όπου οι δυτικοί λαοί αναζητούν την εθνική τους ταυτότητα, μπορούμε ως Επτανησιακός Ελληνισμός να συνεισφέρουμε τα μέγιστα στην αλληλοκατανόηση και συνεργασία των λαών μας, στην προοπτική οικοδόμησης της Ευρώπης των λαών και των εθνών και όχι των αγορών και των οικονομικών συμφερόντων. Οι Έλληνες και ιστορικά ιδιαίτερα οι Επτανήσιοι, συμπορευθήκαμε με τους Ευρωπαίους. Γνωρίζουμε τις αρετές τους, αλλά και τα ελαττώματά τους. Γνωρίζουμε το ευεργετικό πρόσωπο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και το εγωπαθές και τυραννικό πρόσωπο των ευρωπαϊκών εγκλημάτων του 20 αι. Διαθέτουμε, όμως, και την εθνική μας αυτοσυνειδησία, γνωρίζοντας ταυτόχρονα το οικουμενικό μας χρέος και αποστολή απέναντι στον χωρίς Θεό και Πίστη Ευρωπαίο (συν)άνθρωπό μας. Ο Χριστιανισμός αποτελούσε για δύο περίπου χιλιάδες χρόνια κεντρικό πυλώνα της πανευρωπαϊκής μας κοινωνίας. Τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρείται από ορισμένους καθεστωτικούς κύκλους της ευρωπαϊκής ηγεσίας, ο αποχριστιανισμός της. Στη θέση του Χριστιανισμού έχει επιβληθεί όχι απλά η αθεΐα, αλλά η αντιθεϊα. Στη θέση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, μία πολυπολιτισμική, ουσιαστικά α-πολιτισμική «Βαβέλ» και ο επιθετικός Ισλαμισμός. Εάν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να λεγόμαστε Ευρωπαίοι, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη ιστορική μας ταυτότητα, προκειμένου να σεβαστούμε και τις ιδιαίτερες νέες ταυτότητες των χιλιάδων μεταναστών και νεοευρωπαίων από τον τρίτο κόσμο.

Έχουμε τη χαρά να συζητούμε μ’ έναν δάσκαλο, με όλη της σημασία του όρου. Μ’ έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο γνωρίζει πολύ καλά ιστορία. Πόσο σημαντικό εφόδιο είναι αυτό για ένα πολιτικό πρόσωπο, που εκπροσωπεί συμπατριώτες του είτε στο Εθνικό, είτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Το να γνωρίζεις την ιστορία σου, σε καθιστά άνθρωπο με συνείδηση. Το να γνωρίζει ένας λαός την εθνική του ιστορία, τον καθιστά αντίστοιχα λαό με συνείδηση. Το να γνωρίζεις, όμως, και την ιστορία των συνομιλητών σου είτε σε (δια)προσωπικό, είτε κυρίως σε διαπολιτισμικό επίπεδο, θωρακίζει με ασφάλεια την Ευρώπη, καλλιεργεί στους πολίτες της αίσθημα Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας, Αλληλεγγύης, Αλληλοκατανόησης, Ανοχής κ.ά., που σωρευτικά διαμορφώνουν μια κοινωνία και κυρίως μια Ευρώπη του Διαλόγου και της Συνεργασίας των λαών/εθνών. Αυτή η Ευρώπη, μπορεί να γίνει «Ενωμένη», αφού ο προσδιορισμός αυτός αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και η βάση πάνω στην οποία θα (συν)εργαστούμε όλοι μας και το σημαντικότερο θα κριθούμε. Η ανάγνωση και το σημαντικότερο η κατανόηση και ερμηνεία της Ιστορίας, μπορεί να μας κάνει καλύτερους συνευρωπαίους. Η ιδεοληπτική χρήση της, μπορεί να καταστήσει και πάλι την Ευρώπη, πεδίο τρομοκρατίας και γενοκτονιών, όπως συνέβη κατά τον 18ο και 19ο αι. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται περισσότερο από ποτέ ή αναγκαιότητα των Δασκάλων. Όχι σπουδαίων ή μεγάλων. Χωρίς επίθετα. Μόνο ως ουσιαστικό, «Δασκάλων». Διότι, απλά, είσαι ή δεν είσαι Διδάσκαλος. Και μάλιστα, ευρωδιδάσκαλος. Το επάγγελμα (ορθότερα λειτούργημα, δηλ. έργο του λαού και για τον λαό) του μέλλοντος…

Πολύ συχνά έρχεται ως θέμα συζήτησης το που «ανήκει η Ελλάδα». Υπάρχει η παλαιά ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν». Πόσο συμφωνείτε με αυτή;

Καταρχήν η φράση αυτή ελέχθη σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, κατά την ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. και για συγκεκριμένους λόγους. Το σημαντικό στη φράση αυτή είναι το ρήμα «ανήκομεν», που δηλώνει όχι την ιδιότητα του συμμάχου ή εταίρου, αλλά την ιδιότητα του προστατευομένου, σε ένα (δυτικό) προτεκτοράτο.

Ο κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί να νοιώθει «δυτικός», «ανατολικός» ή τίποτα από τα δύο. Η Ελλάδα μαζί με τις ορθόδοξες χώρες της Βαλκανικής και τον Σλαβικό κόσμο, ανήκουμε σε μια «ενδιάμεση περιοχή», όπως έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά (Δημήτρης Κιτσίκης, Huntigton κ.ά.), ανάμεσα στην «Ανατολή και τη Δύση». «Δύση» πλέον, δεν είναι γεωγραφικός χώρος, αλλά πρωτίστως ένας πολιτισμικός προσδιορισμός. Στις ημέρες μας, μάλιστα, ταυτίζεται λανθασμένα με τους όρους «καπιταλισμός/φιλελευθερισμός» και «παγκοσμιοποίηση». Διότι, αυτή είναι η μια όψη της «Δύσεως». Υπάρχει και η «Χριστιανική Δύση», κυρίως η αμερικανική ήπειρος (βόρεια, κεντρική και νότια), όπου ο χριστιανισμός επανακτά και πάλι τις δυνάμεις του και η Ορθοδοξία εξαπλώνεται. Αυτό αποτελεί μια παγκόσμια ελπίδα. Η Ευρώπη, δυστυχώς, με τις αντιχριστιανικές επιλογές των Βρυξελλών, προσπάθησε να καταστεί μια ουδέτερη πολιτισμικά/θρησκευτικά ήπειρος, με αποτέλεσμα να εξαπλώνονται η αθεΐα και ο ισλαμισμός. Η Ευρώπη, οφείλει να επανακαλύψει τις χριστιανικές τις ρίζες και παράδοση, δηλαδή τον χριστιανικό πολιτισμό της, ο οποίος από τη φύση του εγγυάται την εν Χριστώ ελευθερία και σεβασμό του άλλου, του διαφορετικού. Ο Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, απαλλαγμένος από πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα, αποτέλεσε το ιδανικότερο πλαίσιο κοινωνικής ανάπτυξης και καλλιέργειας του πολιτισμού και των τεχνών. Ως Ορθόδοξοι γνωρίζουμε ιστορικά πως διαμοιράζεται το ψωμί στην κοινωνία (οικονομία). Η μακραίωνη ιστορία μας, διασώζει ότι κριτήριο αποτελούσε η ανάγκη του κάθε συμπολίτη κι όχι η κοινωνική του θέση ή τα «οριζόντια μέτρα». Όλες οι οικονομικές ιδεολογίες είναι τελικά άδικες, αφού ουσιαστικά εξισώσουν στα οφέλη και στα βάρη σχεδόν όλους τους πολίτες στην πράξη. Μόνο ο Χριστιανισμός λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές ανάγκες των συμπολιτών μας (πτωχοί, πολύτεκνοι, μονογονεικοί, ΑμεΑ, άνεργοι, ορφανά, ηλικιωμένοι κ.ά.), προκειμένου να διαμοιράσει με ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ τα οφέλη και τα βάρη μιας κοινωνίας. Έτσι, το αρχικό σας ερώτημα θεωρώ ότι θα μπορούσε να τεθεί, σύμφωνα με τον μακαριστό διδάσκαλό μας (και) πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό: «το ζήτημα δεν είναι που ανήκουμε εμείς, αλλά ποιοί ανήκουν (πολιτισμικά) σε εμάς».

Ένα από τα βασικά πολιτικά ταυτοτικά σημεία που προβάλλει η ΝΙΚΗ είναι ο ελληνικός και Ορθόδοξος πολιτισμός μας. Στην εποχή μας από ορισμένους επιχειρείται να παρουσιαστεί αυτό ως σημείο αναχρονισμού και συντήρησης. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή; Για ποιό λόγο θεωρείτε ότι η άποψη αυτή τείνει να έχει μια δεσπόζουσα προβολή στην Ελλάδα;

Η ΝΙΚΗ θεωρούμε ότι εμφανίστηκε ως ιστορική αναγκαιότητα. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τοποθετηθούν πλέον ιδεολογικά τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει την πατρίδα μας. Αλήθεια, ποιές είναι οι ιδεολογικές διαφορές τους; Ουσιαστικά καμία, ως πιστών τέκνων της εκάστοτε προστάτιδος Δυνάμεως, όπως τεκμηριώνουν οι αρχειακές πηγές μετά τη δολοφονία του πρώτου και τελευταίου ολοκληρωτικά Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννου Καποδίστρια (27.9.1831). Από τότε, «άλλοι αποφασίζουν για εμάς πριν από εμάς»…

Όλοι οι ιστορικοί λαοί, αλλά και όλες οι χώρες που επιθυμούν να διασωθούν από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, μέσω της (εθνικής τους) Παιδείας, διαμορφώνουν τα εθνικά τους όρια. Φυσικά και κυρίως πολιτισμικά. Η ΝΙΚΗ μας υπενθυμίζει αυτό που έχει διαπιστώσει εδώ και δεκαετίες και βροντοφωνάζει ως Έλληνας Ορθόδοξος εκπαιδευτικός ο Πρόεδρός μας κ. Δημήτριος Νατσιός, αλλά και αρκετοί άλλοι με έσχατο πάντων εμένα, την απώλεια και τη συστηματική αποκαθήλωση (γκρέμισμα) όλων των εθνικών μας ιστορικών θεμελίων. Πώς μπορούμε να ομιλούμε ή να αυτοπροσδιοριζόμαστε ιστορικά ως Έλληνες, χωρίς τη βασικότερη διάστασή μας που είναι η Ορθόδοξη ψυχή του Γένους μας, η οποία εκφράζεται στον δισχιλιετή χριστιανικό πολιτισμό μας, αλλά και την αναζήτηση της Αληθείας από τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας. Οπότε αυτά αντιμετωπίζονται ως «συντήρηση και αναχρονισμός» από τους αμύητους, από τους μη Έλληνες, από εκείνους που δεν επιθυμούν να έχουν (πολιτισμική/εθνική) ταυτότητα. Για εμάς στη ΝΙΚΗ αποτελούν (ιερά) Παράδοση, αλλά και ιστορικές εμπειρίες και πραγματικότητες που εγγυώνται την ιστορική μας συνέχεια, αλλά και την αθανασία όλων όσων επιθυμούν να ακολουθήσουν τον Ορθόδοξο τρόπο ζωής, που δεν «ανήκει» αποκλειστικά σε εμάς τους Έλληνες, αλλά με την Οικουμενική του διάσταση χορηγείται σε όλους τους λαούς και συνανθρώπους μας. Η αποτυχία των παγκοσμιοποιητικών πολιτικών με τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινωνίας των «δύο τρίτων», κατ’ εμέ των «εννέα δεκάτων», οδηγεί τη συντριπτική πλειοψηφία που αδικείται και καταπιέζεται από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού, στην αναζήτηση του ουσιαστικού νοήματος της υπάρξεώς του. Και η Πίστη, το εγγυάται αυτό ιστορικά…

Τι μπορούν να περιμένουν από εσάς οι άνθρωποι, που θα ήθελαν να σας στηρίξουν στις ευρωεκλογές;

Στη ΝΙΚΗ λειτουργούμε ως Ομάδα και το γεγονός αυτό εγγυάται τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Έχουμε μια Ομάδα, που απαρτίζεται από ικανότατα στελέχη, που γνωρίζουν άριστα το αντικείμενό τους (παιδεία, οικονομία, διοίκηση, πληροφορική, τέχνη, ιατρική, στρατηγική, γεωπολιτική, ιστορία, θεολογία, κ.λ.π.). Η συλλειτουργία μας μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της Ευρώπης και να καταθέσει τις αναγκαίες προτάσεις που θα συμβάλλουν στη σωτηρία της πατρίδος μας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Σε προσωπικό επίπεδο, «κάνοντας τον Σταυρό μου και προχωρώντας», σύμφωνα με την πνευματική εντολή που λάβαμε, θα προσπαθήσω να λειτουργήσω ως Έλληνας στην Ενωμένη Ευρώπη κι όχι ως παγκοσμιοποιημένος Ευρωπαίος στην Ελλάδα, δηλ. «ταχυδρόμος» των καθεστωτικών εντολών των Βρυξελλών στην Ελλάδα. Γνωρίζω σε βάθος τη (δυτική) Ευρώπη, αφού έχω ζήσει μια δεκαετία στη «Δύση» (Γερμανία, Η.Π.Α. και Αγγλία), αλλά το σημαντικότερο έχω μελετήσει και σπουδάσει τη «Δύση» (Γερμανική Φιλολογία και Ευρωπαϊκή Ιστορία). Παράλληλα διδάσκω στους φοιτητές μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες τη συνάντηση Ελληνισμού και Ευρώπης και προσβλέπω ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν τα ιστορικά αυτά μεγέθη και τα θεμέλιά της, με αποτέλεσμα να αδικείται συστηματικά (και) η Ελλάδα και εν τέλει η ίδια η Ευρώπη. Θεωρούμε ότι ο προσδιορισμός μιας κοινά αποδεκτής πολιτισμικής πλατφόρμας, μπορεί να αποφέρει προτάσεις και αποτελέσματα κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής, σε μια κοινωνία που ταλαιπωρείται από μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και το σπουδαιότερο απειλείται και πάλι από ολοκληρωτικά καθεστώτα και μαζικό πόλεμο. Μπορούμε, να επικαλεστούμε τις χριστιανικές Αρχές (Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα και Αλληλεγγύη), που προϋπάρχουν εδώ και 2.000 έτη και να τα καταστήσουμε ευρωπαϊκό κεκτημένο. Διότι, χωρίς αυθεντικότητα, δηλ. Χριστό, όλες αυτές οι λέξεις μένουν χωρίς περιεχόμενο και ουσιαστικά ευτελίζονται. Χριστοί ευρωβουλευτές και νομοθέτες, δημιουργούν μια χριστή κοινωνία. Εάν οι περισσότεροι δεν συμφωνήσουν με τις Αρχές αυτές, θα αγωνιστούμε να τους τεκμηριώσουμε ότι δεν θα υπάρξει μέλλον για τους λαούς μας. «Αλλάζουμε ή χανόμαστε». Με άλλα λόγια δεν πρέπει να επιστρέψουμε στην τραγική κατάσταση της Ευρώπης του 20 αι., που ήταν και η βασική αιτία δημιουργίας της. Οι επιστήμες έχουν εξελιχθεί, η ιστορία είναι πλέον τεκμηριωμένη και δεν μπορεί να αποτελεί ένα απλό πολιτικό ιδεολόγημα, οι τεχνολογικές εξελίξεις καλπάζουν, θα είμαστε ασυγχώρητοι εάν επιτρέψουμε ή συμβάλλουμε στην (αυτο)καταστροφή της Ευρώπης. Αντίθετα, έχουμε το ιστορικό χρέος, η «Ευρώπη των Εθνών» να καταστεί και πάλι κεντρική διαπολιτισμική δύναμη για τους Πολίτες της και όλους τους Πολίτες που αναζητούν τον «πολιτισμό της Ψυχής», την ψυχή της Ευρώπης μας