Ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα που δεν πήραμε είδηση

Άρθρο του επικεφαλής του σπιράλ, Πέτρου Ψωμά

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν ευθύνες όταν διοργανώνεται στην πόλη σου ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με συμμετοχή 1.200 ανθρώπων από 79 χώρες και η πόλη δεν παίρνει χαμπάρι! Αυτή είναι η αφορμή αυτού του άρθρου. Συνιστώ να διακόψουν την ανάγνωσή α)όσοι πήγαν στο στάδιο «Τόφαλος» και παρακολούθησαν τους αγώνες του προ-ολυμπιακού αγωνίσματος Μουάι-Τάι, β)όποιοι ωφελήθηκαν ως Πατρινοί από τη διοργάνωση, γ)άντε και όσοι είχαν ενημερωθεί πως η Πάτρα είχε την τιμή να φιλοξενήσει ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός.

Δυστυχώς οι πολλοί δεν το έμαθαν ποτέ. Και τα κέρδη για την πόλη περιορίστηκαν σε ελάχιστα. Για να μην μιλήσουμε για τις ζημίες. Έχουμε καταντήσει να αντιμετωπίζουμε με απάθεια τις χαμένες ευκαιρίες της Πάτρας. Μόνο που κάθε επόμενη, μας «βυθίζει» ακόμα περισσότερο και ο τραυματισμός του κύρους και της φήμης της πόλης θα είναι σύντομα χωρίς θεραπεία. Ποιος θα ζητήσει να διοργανωθεί ξανά στην πόλη μας μεγάλη εκδήλωση όταν φεύγει απογοητευμένος από την υποδοχή και τη φιλοξενία;

Ακόμα κι αν δεν είναι μόνο η δημοτική αρχή που φταίει για αυτή τη μεγάλη πρόσφατη αποτυχία, αυτή φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς ο Δήμαρχος Πατρέων ή έστω η αρμόδια Αντιδημαρχία Αθλητισμού όφειλε να πάρει πρωτοβουλίες ώστε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα σε όσους συμμετείχαν καθώς και σε πολλαπλά κοινά της πόλης. Δεν έκαναν τίποτα! Μάλλον έκαναν: πήγαν και φωτογραφήθηκαν!

Ιδού λίγα από τα πολλά που ο δήμος όφειλε να κάνει, για τα οποία δεν χρειάζονται ούτε λεφτά, ούτε εργαζόμενοι, ούτε καν… ιδεολογία(!), μόνο λογική σκέψη, αγάπη για την πόλη, συναίσθηση ευθύνης, διάθεση συνεργασίας, συντονισμός, συνέργειες και δουλειά:

– Οι κερκίδες θα μπορούσαν να είναι γεμάτες με μαθητές έτσι ώστε τα μεν παιδιά της πόλης να έρθουν σε επαφή με το άθλημα, οι δε διεθνείς αθλητές να μην αγωνίζονται σε άδειο στάδιο

– Η εστίαση και το εμπόριο της πόλης θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τους 1.200 συμμετέχοντες (συν άλλους τόσους συνοδούς!) που παρέμειναν στην Πάτρα επί δεκαήμερο

– Θα έπρεπε να δοθεί σε όσους ήρθαν στην πόλη ένα προτεινόμενο πρόγραμμα με επισκέψεις, αξιοθέατα, εκδηλώσεις, ανθρώπους, δράσεις της Πάτρας, ώστε να δουν την πόλη, να την αγαπήσουν και να την διαφημίσουν

– Με όσους έφεραν αυτούς τους αγώνες στην Πάτρα θα έπρεπε να συντηρήσουμε σχέση θετική. Μα τι λέω, έφυγαν άκρως απογοητευμένοι και δεν ήξεραν καν που να το πουν. Και προφανώς κάπου βρίσκουν και το λένε, αφότου έφυγαν.

Αχ, Πάτρα. Άλλη μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία στο βιογραφικό σου. Που δεν την πήραμε καν χαμπάρι οι περισσότεροι και που μας λάβωσε αντί να μας ωφελήσει. Και δεν είναι η κακή μας μοίρα, είναι οι λάθος χειρισμοί.