Παρέμβαση για την υποχρηματοδότηση των σχολείων

Η παιδεία, αντί να είναι φάρος προόδου και πηγή φωτός, έχει καταντήσει μια γραφειοκρατική ζούγκλα, όπου οι πραγματικές ανάγκες των μαθητών χάνονται ανάμεσα στις χαμένες σελίδες εγγράφων και ανεφάρμοστες εγκυκλίους. Οι υποδομές, που μοιάζουν να έχουν ξεμείνει από άλλη δεκαετία, και οι υπερφορτωμένες αίθουσες διδασκαλίας γίνονται οι πιο πιστοί “συμμαθητές” των παιδιών. Αντί η εκπαίδευση να ανοίγει ορίζοντες, ανοίγει μόνο την όρεξη για περισσότερες μεταρρυθμίσεις που μένουν… στα χαρτιά. Η υποχρηματοδότηση των σχολείων από τους δήμους θυμίζει μια παροιμία: <<Φτιάχνουμε το σπίτι, αλλά ξεχνάμε τη σκεπή>>. Πώς περιμένουμε να προετοιμάσουμε το μέλλον της κοινωνίας, όταν τα σχολεία δεν έχουν ούτε τα βασικά για το σήμερα; Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μοιάζει με προσπάθεια να μετρήσεις τον άνεμο με μια ζυγαριά: από τη μια πλευρά, επιδιώκεται η αποτίμηση του έργου τους, αλλά από την άλλη, το πλαίσιο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται αγνοούν τη ζωντανή, πολύπλοκη πραγματικότητα της τάξης. Αντί να ενισχύεται η ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, συχνά καταλήγουμε να δημιουργούμε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο που περισσότερο εξαντλεί παρά ενδυναμώνει τους εκπαιδευτικούς.