Μόνο με τόλμη σπάει το κοινωνικό πεπρωμένο

Η ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ, ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΠΑΤΡΑΣ – ΑΙΓΙΟΥ

Οι δυο πόλεις, Πάτρα και Αίγιο δεν έχουν απολύτως τίποτα να μοιράσουν. Αντιθέτως, η ανάπτυξη της μιας εξαρτάται από την ανάπτυξη της άλλης. Η βουλευτής Σία Αναγνωστοπούλου δεν διστάζει να απαντήσει ξεκάθαρα σε λεπτά ζητήματα της εκλογικής της περιφέρειας, όπως ο ανταγωνισμός των δυο μεγαλύτερων πόλεων.
Η σταφίδα είναι το όπλο μας, δηλώνει στη συνέντευξη. Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι γι’ αυτό. Όπως και για την Ε.Β.Ο. και για το Τ.Ε.Ι.
Μεταπτυχιακά και διδακτορικό έκανε στο Παρίσι. Εκτός από Γαλλικά μιλάει και την Τουρκική γλώσσα. Δηλώνει υπερήφανη για την εισήγηση που οδήγησε στην Συμφωνία των Πρεσπών και πιστεύει ότι “όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει λάθη στη ζωή”. Συμφωνούμε, επαυξάνουμε και ας απολαύσουμε μια ανθρώπινη συνέντευξη που παραχώρησε στο AIGIO VOICE.

-Εξαιρετικό βιογραφικό. Σπάνιο για πολιτικό πρόσωπο. Μια Γαλλική παροιμία λέει: La fortune sourit aux aubacieux (η τύχη χαμογελάει στους τολμηρούς) και μια Τουρκική παροιμία λέει: Κάθε σφάλμα κι ένα δίδαγμα.
Ποια σας εκφράζει περισσότερο;
Η πρώτη, η γαλλική, με εκφράζει στο βαθμό που ένας άνθρωπος με προδιαγεγραμμένη από ένα ταξικό σύστημα πορεία, χρειάζεται να επιδείξει τόλμη για να σπάσει καταρχάς το κοινωνικό «πεπρωμένο» του. Όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις –που είναι και η δική μου- η τύχη βοηθάει μόνο στην αρχή: στο να τολμήσεις. Η συνέχεια είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης, ένας διαρκής αγώνας για να σπας τα στεγανά που θέλουν «το παιδί από το Περιστέρι (ή από τα Προσφυγικά της Πάτρας) να γίνει ψυκτικός» και όχι πανεπιστημιακός. Η συνέχεια επίσης δεν είναι τύχη αλλά θέμα κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης: στη Γαλλία, όπου έκανα τις μεταπτυχιακές σπουδές μου και τη διδακτορική μου διατριβή, δεν υπήρχαν δίδακτρα. Όπως άλλωστε και στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης όπου η δημόσια εκπαίδευση συνέβαλε αποφασιστικά στη μεγαλύτερη κοινωνική ανακατάταξη που έγινε ποτέ στη χώρα. Στο εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν της Ελλάδας καταρχάς, της Γαλλίας στη συνέχεια οφείλω πολλά: οφείλω το γεγονός ότι η δική μου θέληση για υψηλού επιπέδου σπουδές γονιμοποιήθηκε, με μεγάλες δυσκολίες βέβαια, σε ένα δημόσιο, εκπαιδευτικό σύστημα. Αν το σύστημα ήταν ιδιωτικό ή ιδιωτικοποιημένο –όπως αυτό που οραματίζεται και νομοθετεί η ΝΔ σήμερα- απλώς δεν θα μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ υψηλού επίπεδου σπουδές. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν ήταν εύκολο, ούτε τυχαίο. Ως προς τη δεύτερη –την τουρκική- νομίζω ότι μας εκφράζει όλους. Τα σφάλματά μας γίνονται δύναμη κρούσης όταν και μόνο όταν τα αφομοιώνουμε σε μια αγωνιστική αντιμετώπιση της ζωής. Άλλωστε, όπως λέει και ο λαός, όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει λάθη.

-Σπουδάσατε Τουρκικό πολιτισμό. Ως αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών, χειριστήκατε ζητήματα διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Ο πολιτισμός αρκεί για να επιλύσει διαφωνίες ανάμεσα στις δυο χώρες ή έστω να προσεγγίσει τους δυο λαούς;
Σπούδασα Ιστορία –και η διδακτορική μου διατριβή ήταν στην Ιστορία. Επειδή όμως η ιστορική περίοδος έρευνάς μου, που είναι οι 19ος-20ς αιώνες με έμφαση στην Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, κλπ, απαιτούσε την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας, του πολιτισμού. Έκανα λοιπόν, παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου, πτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Ινστιτούτο για Ανατολικές Γλώσσες και Πολιτισμούς, της Γαλλίας.
Ο πολιτισμός από μόνος του δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ανάμεσα στις χώρες. Αποτελεί ωστόσο την πιο κρίσιμη δύναμη –όταν οι χώρες αποφασίσουν να επιλύσουν τα ζητήματά τους- ώστε να καλλιεργηθεί συλλογική συνείδηση προσέγγισης, συνείδηση επαναπροσδιορισμού της συλλογικής ταυτότητας σε σχέση με τον άλλο ή τους άλλους λαούς. Είναι πολύ σημαντικό για παράδειγμα να ξαναδούμε τις πολιτισμικές και ιστορικές «μεσοτοιχίες» με τους γύρω μας λαούς. Να ξαναβρούμε τα πολιτισμικά και ιστορικά μονοπάτια που άνοιξαν οι πρόγονοι μας σε ένα έδαφος πολύ ευρύτερο από το σημερινό, το εθνικό. Μια βόλτα στα Βαλκάνια αποκαλύπτει τις «μεσοτοιχίες» και τα μονοπάτια.
Ως αναπληρώτρια υπουργός εξωτερικών ήμουν αρμόδια για τα ευρωπαϊκά θέματα και χειρίστηκα το ζήτημα των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Τουρκίας.
-Ένα από τα κορυφαία κοινοβουλευτικά έργα που χειριστήκατε ήταν η εισήγηση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για την Συμφωνία των Πρεσπών. Αναμφισβήτητα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πείσετε τους συναδέλφους σας για ένα κορυφαίο εθνικό θέμα. Εντούτοις, όχι μόνο πείστηκαν, αλλά ψήφισαν στη Βουλή. Τελικά ήταν ζήτημα πολιτικής διπλωματίας, εσωτερικής συνοχής ή εθνικού συμφέροντος;
Είμαι πραγματικά υπερήφανη και αποτελεί για μένα ύψιστη τιμή που η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μου εμπιστεύτηκε το ρόλο της εισηγήτριας για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το θέμα δεν ήταν να πείσω τους συναδέλφους μου του ΣΥΡΙΖΑ, αφού όλοι μας συμμεριζόμασταν την ίδια άποψη, θεμελιωμένη στις αποφάσεις του κόμματός μας: τα εθνικά θέματα τα αντιμετωπίζουμε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον που επιτάσσει ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι φορέας ειρήνης και σταθερότητας σε όλη την περιοχή μας, μακριά από εθνικισμούς, φιλοπολεμικές και πατριδοκάπηλες φωνές –για στενό κομματικό συμφέρον, όπως έκανε η ΝΔ. Αυτό είναι το πρώτο, εμπεδωμένο σε όλους μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο που συμμεριζόμασταν όλοι ήταν αυτό που υπήρχε στο προεκλογικό μας πρόγραμμα, βάσει του οποίου ο ελληνικός λαός μας έδωσε την ψήφο του: ότι δηλαδή θα επιλύσουμε το «Μακεδονικό», πατώντας πάνω στην εθνική γραμμή, όπως αυτή είχε χαραχτεί από το 2008 και μετά. Εμείς λοιπόν ήμασταν συνεπείς στην εθνική γραμμή και το εθνικό συμφέρον. Η ΝΔ «πούλησε» και τα δύο, χάριν ψηφοθηρίας.
Ο ρόλος ο δικός μου τελικά ως εισηγήτριας ήταν να εκφράσω, όσο το δυνατόν καλύτερα και μαχητικότερα, απέναντι σε μια λυσσαλέα, με έντονα ακροδεξιά χαρακτηριστικά επίθεση από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση (ΝΔ), τη φωνή όλης της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι τα καταφέραμε, γιατί όλοι μας ήμασταν μια γροθιά: πιστεύαμε, και σήμερα το πιστεύουμε ακόμα περισσότερο, ότι ήμασταν η φωνή του εθνικού συμφέροντος. Αυτό το εθνικό συμφέρον το παραδέχεται και η ΝΔ πια. Και ήμασταν πεισμένοι –και σήμερα περισσότερο από ποτέ- ότι μόνο μια αριστερή, προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να προωθήσει το ρόλο της Ελλάδας ως δύναμης ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, γιατί δεν έχει τα ακροδεξιά και πατριδοκάπηλα βαρίδια που έχει η ΝΔ.

-Η Αχαΐα έχει πολλά ιστορικά γεγονότα που την κάνουν να νιώθει υπερήφανη. Η ένδοξη αυτή ιστορία πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και να μεταφραστεί σε ένα ελπιδοφόρο και προοδευτικό μέλλον;
Η Αχαΐα έχει πρωταγωνιστήσει σε όλα τα μεγάλα γεγονότα αλλά και στη διακίνηση ιδεών, στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. Έχει να παρουσιάσει λοιπόν ένα επαναστατικό παρελθόν (1821), ένα αντιστασιακό παρελθόν (ΕΑΜ), ένα εξεγερσιακό παρελθόν (Πανεπιστήμιο Πατρών 1973). Στις μεγάλες τομές λοιπόν που οριοθέτησαν την πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή του τόπου, η Αχαΐα ήταν παρούσα. Όπως παρούσα ήταν στις μεγάλες προκλήσεις αλλά και τις γόνιμες ανακατατάξεις που δημιούργησε το προσφυγικό μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η Αχαΐα, από την άλλη, συνέβαλε στην εκβιομηχάνιση και στον εξαστισμό της χώρας, διαμορφώνοντας παράλληλα τους όρους συγκρότησης της αστικής αλλά και μια δυναμικής εργατικής τάξης, ενός εργατικού αλλά και αγροτικού κινήματος. Με λίγα λόγια, η Αχαΐα έχει συμβάλλει αποφασιστικά στις μεγάλες στιγμές του έθνους και της ελληνικής (όχι μόνο τοπικής) κοινωνίας, με όλες τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις που είχαν αυτές οι μεγάλες στιγμές. Έχει βάλει λοιπόν τη σφραγίδα και μάλιστα, σε κάποιες από αυτές τις στιγμές, με αδιαπραγμάτευτο τρόπο: Καλάβρυτα, τόπος- σύμβολο του αντιναζιστικού αγώνα, ενώ σε άλλες, στα κινήματα, με έναν τρόπο διαρκείας: αγροτικό, εργατικό, φοιτητικό, αντιφασιστικό, δημοκρατικό, κλπ.
Θεωρώ ότι αυτή η ιστορική διαδρομή είναι, σε μεγάλο βαθμό, «χωνεμένη» στη συνείδηση των Αχαιών. Υπάρχει μια συλλογική μνήμη προοδευτικότητας, δημοκρατικότητας, μια συλλογική συνείδηση που δεν εκφράζεται μόνο, σχεδόν διαχρονικά, στα εκλογικά αποτελέσματα της περιοχής μας. Εκφράζεται δυναμικά σε κορυφαίες και δραματικές στιγμές αντίστασης απέναντι σε φασιστικές νοοτροπίες: η δολοφονία Τεμπονέρα μας υπενθυμίζει ότι η ιστορική διαδρομή επαναστατικότητας, αντιστασιακότητας, κινηματισμού, αντιφασισμού και δημοκρατικότητας, είναι μια διαδρομή που δεν εγκαταλείπεται, ακόμα και με τεράστιο κόστος.
Ωστόσο σε μια εποχή, όπου η νεοδεξιά της σημερινής ΝΔ επιδιώκει να αντικαταστήσει την πολύπλοκη ιστορική συνείδηση με μια μουσειακή μνήμη χωρίς αιχμές, όπου το παρελθόν επιδιώκεται να γίνει μια ευθεία γραμμή χωρίς τις εξάρσεις και τις κορυφώσεις, χωρίς τα ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά επίδικά της, όπου επιδιώκεται να απαλειφθούν από το παρελθόν οι μεγάλες κατακτήσεις και δικαιώματα ως αναχρονισμοί, είναι επίκαιρο όσο ποτέ να ξαναπιάνουμε το μεγάλο νήμα του παρελθόντος, όπως παραπάνω το περιέγραψα, προκειμένου να οραματιστούμε το μέλλον με δυναμικό, προοδευτικό, δημοκρατικό τρόπο.
-Αναπτυξιακά η Αχαΐα έμεινε πίσω τα τελευταία χρόνια σε σύγκριση με άλλους νομούς της χώρας;
Η Αχαΐα μπήκε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης από μια εξαιρετικά ευάλωτη θέση. Η μεγάλη αποβιομηχανοποίηση που γνώρισε η περιοχή μας ήδη από τη δεκαετία του ’90 δεν προοιωνιζόταν τίποτα καλό. Αυτό, σε συνδυασμό με ένα κρατικοδίαιτο, πελατειακό και ιδιωτικοποιήσεων, αναπτυξιακό μοντέλο πλήρους αποτυχίας που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις προ κρίσης και που οδήγησε στη χρεοκοπία και τη δραματική οικονομική κρίση, βρήκε την Αχαΐα, όπως και άλλες περιοχές σχεδόν άοπλες να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ο πρωτογενής τομέας σχεδόν κατεστραμμένος, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και μαγαζιά (εμπόριο και εστίαση), αλλά και η τεράστια δημογραφική κάμψη (η Αχαΐα παρουσιάζει από τα μεγαλύτερα ποσοστά δημογραφικής κάμψης στην Ελλάδα) και η μαζική έξοδος των μορφωμένων κυρίως νέων, κατέστησαν την Αχαΐα εύκολο στόχο της οικονομικής κρίσης. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε ότι η δική μας περιοχή στερούταν θεμελιωδών υποδομών για να μπορέσει να κινητοποιήσει τα αναπτυξιακά της όπλα, αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο η Αχαΐα έμεινε πίσω. Να φέρω μόνο ως παράδειγμα την έλλειψη αυτοκινητοδρόμου ανάμεσα στην τρίτη πόλη της Ελλάδας (την Πάτρα) και την πρωτεύουσα. Χρειάστηκε να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει το στοιχειώδες για την ανάπτυξη μιας περιοχής: οι υποδομές. Ακόμα στερείται η περιοχή αναπτυξιακών υποδομών (Πατρών-Πύργου-Τσακώνα, κλπ), και δεν πρόκειται με κυβέρνηση ΝΔ να ολοκληρωθούν.
Και όμως αυτή η περιοχή διαθέτει τεράστια αναπτυξιακή δυναμική! Αρκεί να υπάρχει το αναπτυξιακό μοντέλο που θα δώσει ώθηση σε αυτή τη δυναμική (με ΝΔ επαναλαμβάνεται το παλιό, χρεοκοπημένο «αντιααναπτυξιακό» μοντέλο για τους λίγους). Το γεγονός και μόνο ότι η περιοχή έχει ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας (έρευνα και καινοτομία), ότι έχει τέτοια ποικιλία αγροτικής παραγωγής, μια ιστορία και γεωγραφία που προσφέρει ένα τεράστιο πολιτιστικό αλλά και τουριστικό απόθεμα, αλλά και μια ανθεκτική (όπως απέδειξε με τεράστιο κόπο στην κρίση) μικρομεσαία και καινοτόμα επιχειρηματικότητα και εμπόριο, δείχνει ότι η Αχαΐα μπορεί να διεκδικήσει ένα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του τόπου, στην ψηφιακή εποχή της γνώσης και της καινοτομίας. Επιμένω στο αναπτυξιακό μοντέλο, γιατί σε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων (υγειονομική, περιβαλλοντική, οικονομική), το αναπτυξιακό μοντέλο ή θα είναι δίκαιο και με ισότητα για όλους ή θα οδηγήσει και πάλι σε χρεοκοπία. Μια δεξιά κυβέρνηση –αυτή η δεξιά της σημερινής ΝΔ- σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να το διαμορφώσει. Αρκεί να μελετήσει κανείς το σχέδιο Πισσαρίδη για το Ταμείο Ανάκαμψης για να το αντιληφθεί. Οι δυνάμεις της χώρας, δηλαδή η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, ο πρωτογενής τομέας, η Υγεία, η Παιδεία βρίσκονται εκτός αναπτυξιακού μοντέλου.

-Να μην κρυβόμαστε, ανέκαθεν υπήρχε ανταγωνισμός ανάμεσα σε Πάτρα και Αίγιο. Η πρωτεύουσα κατέχει τα σκήπτρα ενώ το Αίγιο βλέπει “σύριζα” την ανάπτυξη. Μήπως τελικά υπάρχουν κοινά συμφέροντα και οι δυο πόλεις δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν;
Οι δύο πόλεις, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν, αντιθέτως η ανάπτυξη της μιας εξαρτάται από την ανάπτυξη της άλλης. Χωρίς αλληλεγγύη και σύμπραξη μεταξύ των πόλεων, αλλά και ανάμεσα στις πόλεις και την ύπαιθρο, δίκαιο και βιώσιμο αναπτυξιακό μέλλον, όχι μόνο για την Αχαΐα αλλά και για όλη την Ελλάδα, δεν μπορεί να υπάρξει. Θα δώσω μερικά παραδείγματα: η κρίση των σταφιδοπαραγωγών δεν αφορά μόνο το Αίγιο. Στερεί τον πρωτογενή τομέα όλης της περιοχής από ένα σημαντικό όπλο, ιστορικής, διατροφικής, παραγωγικής αξίας. Επιπλέον, πετάει στο δρόμο εκατοντάδες παραγωγούς. Αυτό το όπλο της σταφίδας μας αφορά όλους –όχι μόνο το Αίγιο- γιατί προσφέρει, εκτός των άλλων, ένα μοναδικό, ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Και για αυτό οφείλουμε να αγωνιστούμε όλοι αλληλέγγυα, και σε επίπεδο νομών. Το κλείσιμο του εργοστασίου της ΕΒΟ στο Αίγιο επίσης δεν αφορά αποκλειστικά το Αίγιο. Η στέρηση της περιοχής από την τελευταία τέτοιου τύπου βιομηχανία που διαθέτει, υπονομεύει σοβαρά την αναπτυξιακή προοπτική του τόπου μας. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και η μεταφορά του Τμήματος Φυσικοθεραπείας από το Αίγιο στην Πάτρα. Η εξωστρέφεια ενός Πανεπιστημίου δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη στενή και μονοσήμαντη σύνδεσή του με την αγορά, όπως διάφοροι πιστεύουν. Αλλά με την ικανότητά του –εφόσον πληρούνται τα ακαδημαϊκά και κτηριακά κριτήρια- να απλώνεται σε μια ακτίνα που δεν το καθιστά ένα κλειστό οχυρό αλλά ένα εξωστρεφές –και γεωγραφικά- σύστημα. Το ΕΚΠΑ, με συνείδηση του ηγεμονικού ρόλου του, απλώνεται από την Αθήνα μέχρι την Εύβοια. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί το Πανεπιστήμιο Πατρών δεν μπορεί να έχει ένα Τμήμα (το οποίο με κόπο επαναλειτούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), το οποίο απέχει ελάχιστα χιλιόμετρα από την Πάτρα και πληροί όλα τα κριτήρια για να παραμείνει στο Αίγιο.
Τελικά ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις πόλεις, ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, ανάμεσα στους πολίτες είναι συνέπεια ενός κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου που βασίζει τα πάντα στον εν γένει ανταγωνισμό και το διχασμό. Οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή τη διχαστική λογική, αν θέλουμε πραγματικά η περιοχή μας, αλλά και όλη η χώρα να κάνει το βήμα μπροστά. Η μεταφορά του Τμήματος από το Αίγιο στην Πάτρα είναι παράδειγμα μιας τέτοιας ανταγωνιστική, διχαστικής λογικής.
-Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τέθηκε ποτέ σοβαρό ζήτημα ηγεσίας. Ταυτόχρονα πολλοί αναλυτές έχουν διαπιστώσει έλλειμμα στελεχιακό και σοβαρά κενά στην οργανωμένη βάση του κόμματος. Αυτό το τρίπτυχο δεν οδηγεί σε ένα πολιτικό σχηματισμό “ηγεμονικό”, όπου όλα σχεδόν είναι ζήτημα ενός και μόνο προσώπου;
Οι περισσότεροι αναλυτές που διαπιστώνουν και υπερτονίζουν το στελεχιακό έλλειμμα είναι σε μεγάλο ποσοστό αυτοί που συμβάλλουν στην οικοδόμηση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αυτό το μέτωπο φτιάχτηκε κατεξοχήν με το υλικό της δήθεν ανικανότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα στελέχη που διαθέτει, είναι αυτός που έβγαλε ως κυβέρνηση τη χώρα από τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια που την είχαν ρίξει «οι Άριστοι». Οι υπουργοί, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από αυτό το στελεχιακό δυναμικό προήλθαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Και αυτό το κόμμα ήταν –με όλες τις οργανωτικές ελλείψεις που μπορεί να είχε ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- που στήριξε την κυβέρνηση αλλά και την κοινωνία σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Ας μου δείξει λοιπόν κάποιος ένα κόμμα που να διαθέτει τόσο υψηλού μορφωτικού επιπέδου στελεχιακό δυναμικό, που διαθέτει τόσο επιτυχημένους (και με όρους ηθικής και εντιμότητας) ανθρώπους στον εργασιακό τους βίο (όποια εργασία και αν κάνουν). Αυτό που ενοχλεί μάλλον είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του δεν ανταποκρίνονται σε μια δεδομένη αντίληψη που έχει το σύστημα για τα κόμματα παλαιάς κοπής, με ό,τι σημαίνει αυτό. Οργανωτικές ελλείψεις έχουμε. Θα ήταν αδύνατον να μην είχαμε σε ένα κόμμα σε διαρκή διεύρυνση. Αλλά και σε αυτό το επίπεδο, και επειδή η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ δεν βασίζεται στην ισορροπία ανάμεσα στα διαφορετικά «μαγαζιά» εντός κόμματος, είμαστε ένα κόμμα πρωτοπορίας που επανοριοθετεί την οργανωτική του δομή με όρους δημοκρατίας και ελευθερίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ έχει πρόεδρο που χαίρει της αγάπης, της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης όλου του κόμματος αλλά και του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Είναι αδιαμφισβήτητα ο σημαντικότερος δίαυλος επικοινωνίας του προγράμματος και των αξιών του κόμματος στην κοινωνία, τα οποία συγκροτούνται με δημοκρατική, εσωκομματική διαδικασία.
-Το εκλογικό σώμα σας τίμησε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι σήμερα. Αναμφίβολα θα επιδιώξετε και τέταρτη. Με ποια επιχειρήματα θα πάτε στις επόμενες εκλογές;
Στην πραγματικότητα μου έκανε την τεράστια τιμή να με εμπιστευτεί δύο φορές (τον Ιανουάριο 2015 –το Σεπτέμβρη του 2015 ήταν με λίστα- και τον Ιούλιο του 2019). Αν όλα πάνε καλά και το κόμμα μου το αποφασίσει, θα είμαι για τρίτη φορά υποψήφια. Τα επιχειρήματα είναι τρία, και ο αχαΐκός λαός θα κρίνει αν έχω ανταποκριθεί: α) Ήμουν πάντα παρούσα (άλλοτε με αποτελεσματικό άλλοτε με λιγότερο αποτελεσματικό τρόπο, αλλά πάντως παρούσα) στα προβλήματα της εκλογικής μου περιφέρειας, παρούσα στις ανάγκες της περιοχής μας, όπως οφείλει και με τον τρόπο που οφείλει να είναι ένας βουλευτής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ενός προοδευτικού, δημοκρατικού, αριστερού κόμματος. β) Προσπάθησα, τόσο κατά την διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ως βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μεταφέρω δυναμικά, αγωνιστικά και κυρίως με κοινοβουλευτικό ήθος τα προβλήματα της περιοχής στο κέντρο, στην κυβέρνηση και τα υπουργεία. γ) Το σημαντικότερο είναι ότι προσπάθησα να μην προσβάλλω και να μην προδώσω με τη στάση μου τους πολίτες που με εμπιστεύτηκαν.