Εσωκομματικές στη σκιά του ήλιου

Κάποια τραγούδια είναι διαχρονικά. Αντέχουν στον χρόνο και επιβεβαιώνονται σε πολλές στιγμές της ιστορίας. Όπως συμβαίνει με τον στίχο “Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”.
Ο συμβολικός χαρακτήρας της επιστροφής του ήλιου στα κεντρικά γραφεία του Κινήματος Αλλαγής, περιέχει ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο εν όψει της εσωκομματικής αναμέτρησης για την προεδρία. Αν και απέχουμε αρκετά (ο πολιτικός χρόνος είναι μεγάλος) από την κάλπη των εκλογών, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε και στην τελική ευθεία δείχνουν να εισέρχονται τρεις υποψήφιοι με υπολογίσιμες δυνάμεις μελών και σχεδόν ισάριθμες πιθανότητες πρόκρισης στον δεύτερο και τελικό γύρο.

Η Δυτική Ελλάδα αποτελεί μία από τις εκλογικές περιφέρειες που και οι τρεις βασικοί διεκδικητές ρίχνουν μεγάλο βάρος και υπολογίζουν να συσπειρώσουν μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων. Στην προηγούμενη εσωκομματική αναμέτρηση του 2017, στις κάλπες της Δυτικής Ελλάδας προσήλθε ποσοστό που αντιστοιχεί πανελλαδικά στο ένα δέκατο της συνολικής δύναμης ψηφισάντων. Ασφαλώς και το μεγάλο εκλογικό κομμάτι είναι αυτό της Αττικής, όπου επίσης οι τρεις βασικοί διεκδικητές προσδίδουν να πάρουν κεφάλι στην κούρσα. Επομένως, η Αττική, η Δυτική Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη, η Θεσσαλία και φυσικά η Κρήτη είναι τα “βαρόμετρα” της εσωκομματικής αναμέτρησης.
Σε σύνολο 150.000 και κάτι περισσότερο, μελών που ψήφισαν στην προηγούμενη αναμέτρηση για την προεδρία, η περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας με τους τρεις νομούς Αχαϊας, Ηλείας και Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί όχι το “προπύργιο” των βασικών διεκδικητών, αλλά μια αξιόπιστη “δεξαμενή ψηφοφόρων” απ’ όπου μπορούν να αντλήσουν σημαντικές δυνάμεις και να αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Η Αχαϊα παρουσιάζει εσωκομματικές ιδιομορφίες που σπάνια συναντά κάποιος σε ένα πάλαι ποτέ Κόμμα εξουσίας. Οι παραδοσιακές παπανδρεϊκές δυνάμεις αποτελούν θεωρητικά το μεγαλύτερο αριθμητικά πεδίο ψηφοφόρων και είναι ικανές να καθορίσουν τα τελικά ποσοστά των υποψηφίων για την είσοδο στο δεύτερο γύρο. Η διαφορά σε σύγκριση με προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές είναι ότι αυτές οι παραδοσιακές δυνάμεις δεν είναι τόσο συμπαγείς όσο ήταν παλαιότερα και ούτε ανανεώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Απαρτίζονται κυρίως από κομματικά μέλη και ψηφοφόρους μεγαλύτερης ηλικίας, νυν και πρώην συνδικαλιστές,στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ψηφοφόρους που είτε “επαναπατρίστηκαν” είτε αποστασιοποιήθηκαν από τον κομματικό χώρο που ελκύουν την πολιτική τους προέλευση.
Οι έτεροι διεκδικητές της εισόδου στο β’ γύρο μπορεί να μην διαθέτουν τις ίδιες δυνάμεις στην κομματική βάση, αλλά έχουν εξίσου υπολογίσιμες δυνάμεις στο νομό και αυτές (οι δυνάμεις) προέρχονται από το “μπλοκ” των λεγόμενων εκσυγχρονιστών, από ανανεωτικά στελέχη, παράγοντες της Αυτοδιοίκησης και ψηφοφόρους που κατατάσσονται στον αποκαλούμενο ¨μεσαίο χώρο” και όχι αποκλειστικά στο ΚΙΝΑΛ ή στο πρώην ΠΑΣΟΚ.
Για να μην παίζουμε τελικά με τις λέξεις, οι αριθμοί θα είναι αυτοί που θα καθορίσουν τον δεύτερο γύρο και τον τελικό νικητή. Αν δεχθούμε την στατιστική παραδοχή ότι οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και πως ο τρίτος του α’ γύρου συνήθως κρίνει τον τελικό νικητή, τότε όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα βγάλει η εσωκομματική κάλπη αν η διαδικασία κυλήσει ομαλά, παραδοσιακά και κυρίως… αχαϊκά. Εκτός αν η σκιά του ήλιου είναι τόσο βαριά που δεν την αντέξουν όσοι την υπηρέτησαν στο μακρινό παρελθόν της Αλλαγής.