Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η απάντηση ότι είναι μια μικρή επαρχιακή ομάδα με περιορισμένο αριθμό φιλάθλων που φθίνει με τον χρόνο δεν είναι επαρκής ως αιτιολόγηση. Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα αριθμητικό ούτε συναρτάται με την έκταση ή τον πληθυσμό πόλεων. Ο ιστορικός Παναιγιάλειος κατά την ένδοξη διαδρομή του τα τελευταία 40 χρόνια, παρά τις διακυμάνσεις και τις μεταπτώσεις από Κατηγορία σε Κατηγορία, ουδέποτε επέδειξε σοβαρά δείγματα φανατισμού. Αντιθέτως οι φίλαθλοι του αντιμετώπισαν ακραίες και φανατικές συμπεριφορές σε γήπεδα όπως του Αγρινίου, της Καισαριανής και της Ηλιούπολης. Οργανωμένες ομάδες φιλάθλων υπήρξαν κατά καιρούς, όπως οι Black Crows, Bianconeri, αλλά ποτέ δεν προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα και ούτε στιγμάτισαν την ιστορία του συλλόγου. Θα έλεγε κάποιος ότι στο Αίγιο διαμορφώθηκε ένα είδος ποδοσφαιρικής κουλτούρας. Αλήθεια είναι. Αν και ο Αιγιώτης φίλαθλος είναι απαιτητικός, ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις ακραίων αντιδράσεων προς την ίδια την ομάδα. Στο Αίγιο δεν λειτούργησε ποτέ ο “εσωτερικός ανταγωνισμός” όπως συνέβη στις περιπτώσεις της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και φυσικά της Αθήνας. Εσωτερικός ανταγωνισμός σημαίνει να υπάρχει ένα δεύτερο ή και τρίτο αντίπαλο δέος μέσα στην ίδια πόλη που να διεκδικεί τα πρωτεία. Στο Αίγιο υπήρξαν κατά το παρελθόν ομάδες όπως Αιγιέας, Εθνικός Αιγίου, Αστέρας Τέμενης, ακόμα και Αχιλλέας Καμαρών, που πέτυχαν σημαντικές διακρίσεις αλλά ποτέ δεν διεκδίκησαν τα ποδοσφαιρικά ηνία λειτουργώντας ανταγωνιστικά προς τον Παναιγιάλειο. Με σεβασμό στην ιστορία του συλλόγου, όλα αυτά τα σωματεία υπηρέτησαν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, λειτούργησαν ως ” δορυφόροι” και συσπείρωσαν φιλάθλους που υποστήριζαν και το σωματείο και ταυτόχρονα τον Παναιγιάλειο. Η απουσία του αντίπαλου δέους δεν μοίρασε τον φίλαθλο κόσμο μέσα στην ίδια πόλη, χωρίς να δημιουργήσει μονοπωλιακά χαρακτηριστικά αφού τα σωματεία εξακολουθούν να υπάρχουν. Άρα ένα βασικό αίτιο είναι η συσπείρωση φιλάθλων και όχι ο κατακερματισμός τους.Ακόμη και στα χρόνια των πολλών και μεγάλων μεταγραφών, ο Παναιγιάλειος διατηρούσε έναν αριθμό αθλητών από την Αιγιάλεια. Το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα έκανε τους φιλάθλους να είναι πιο ελαστικοί και επιεικείς στις αντιδράσεις τους. Το παράδειγμα του εσωτερικού ανταγωνισμού αποδεικνύεται κυρίως στα παιχνίδια με την Πάτρα, όπου εκεί λειτούργησε ο ανταγωνισμός λόγω απόστασης και συναγωνισμού σε γενικότερα θέματα.Τα ΜΜΕ στο Αίγιο αναπτύχθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια. Οι αθλητικοί συντάκτες της πόλης δεν τροφοδότησαν και δεν καλλιέργησαν ούτε τον οπαδισμό, ούτε τον εσωτερικό ανταγωνισμό και αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που οι φίλαθλοι έμειναν μακριά από ακρότητες. Δυστυχώς σε άλλες περιπτώσεις καλλιεργήθηκε κλίμα και πνεύμα συναγωνισμού ανάμεσα σε ομάδες και ανάμεσα σε πόλεις, όπως Θεσσαλονίκη- Αθήνα. Ένα επιπλέον στοιχείο που αξίζει να καταγράψουμε για την έλλειψη φανατισμού είναι η διαχρονική σύνδεση μεταξύ Συλλόγου και Δήμου. Αν και πολλές φορές, ο Δήμος Αιγίου κατηγορήθηκε ότι χρηματοδοτεί μια Ανώνυμη Εταιρεία η ιστορία απέδειξε ότι με τον τρόπο αυτό χτίστηκε μια σχέση άρρηκτη και τόνωσε το δημοτικό χαρακτήρα της ομάδας. Κάτι παρόμοιο δεν συνέβη σε άλλες πόλεις γιατί απλούστατα είχαν να αντιμετωπίσουν τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Συμπέρασμα είναι ότι ο εσωτερικός ανταγωνισμός που εκτός από αθλητικά έχει και οικονομικά κίνητρα, αποτελεί μια σοβαρή αιτία έκρηξης βίας γιατί διχάζει όχι τους φιλάθλους αλλά τους κατοίκους της ίδιας πόλης.
