Ο Λυκούργος Κ. Σταυρουλόπουλος είναι Περιφερειακός Σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας

Λίγες ημέρες έμειναν για τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου και πλην των κομματικών μηχανισμών, δε φαίνεται να είναι και πολλοί αυτοί που συγκινούνται από τη διαδικασία. Αυτό βέβαια έχει την εξήγησή του.

Κατά πρώτον, οι αντίστοιχες βουλευτικές εκλογές ή οι εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν μεγαλύτερη αμεσότητα στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Οι υποψήφιοι είναι πιο οικεία πρόσωπα, τους νιώθουμε στην καθημερινότητά μας, μπορεί να τους έχουμε χαιρετήσει καμιά φορά στη Ρήγα Φεραίου, ενώ σίγουρα έχουμε κι ένα δικό μας άνθρωπο που «κατεβαίνει», κάνοντας την εκλογική διαδικασία και προσωπική μας υπόθεση. Αντίθετα οι Βρυξέλλες μας πέφτουν λίγο μακριά κι ακόμα κι αν έχει βρεθεί κάποιος στην επιβλητική Γκραν-Πλας, είναι απίθανο να έπιασε κουβέντα με καναν ευρωβουλευτή για την τελευταία Κοινοτική Οδηγία.

Δεύτερον, στη χώρα μας δυστυχώς η συζήτηση για τα ευρωπαϊκά ζητήματα περιορίζεται σε ξεπερασμένες αντιπαραθέσεις για την απορρόφηση κοινοτικών πόρων ή –ακόμα χειρότερα- σε συνθηματολογία κενή περιεχομένου. Αντίθετα, ελάχιστα έως τίποτα δεν ακούγονται για θέματα που σχετίζονται με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τρίτον, έχουν και τα κόμματα ευθύνη, καθώς είτε για να κρατήσουν εσωκομματικές ισορροπίες, είτε για να προσελκύσουν ψηφοφόρους,  εντάσσουν στις ευρωλίστες τους παροπλισμένους πολιτικούς, επιφανειακούς σελέμπριτι και γενικά πρόσωπα αναγνωρίσιμα στο ευρύ κοινό, αλλά άσχετα με το θεσμικό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Διαθέτοντας περιορισμένη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (σ.σ. 21 από τους 720 ευρωβουλευτές), η χώρα μας δεν έχει στην πραγματικότητα την πολυτέλεια να εκλέγει υποψήφιους με περιορισμένη γνώση της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών.

Ας μην το κουράζουμε: οι ευρωεκλογές δυστυχώς καθιερώθηκε να αντιμετωπίζονται ως μία δημοσκόπηση με κάλπη. Η ψήφος είναι «χαλαρότερη» και δίνει την ευκαιρία στα κόμματα να προσδιορίσουν την τρέχουσα δυναμική τους στο εκλογικό σώμα και, στους ψηφοφόρους να δοκιμάσουν εναλλακτικές επιλογές, τις οποίες στις «κανονικές» εκλογές δεν θα διανοούνταν καν. Κάτι σαν τα φιλικά προετοιμασίας που παίζουν οι ομάδες το καλοκαίρι και χρησιμεύουν μόνο στους προπονητές για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Γι΄αυτό και το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο, γι΄αυτό και στις τελευταίες εκλογές της Ε.Ε. το 2019 η προσέλευση των ψηφοφόρων μόλις που ξεπέρασε το 50%.

Το παράδοξο βέβαια είναι πως το ποσοστό αποχής αυξάνει όσο αυξάνουν και οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο από ένα περιορισμένων δυνατοτήτων παρέμβασης όργανο το 1979 έχει φθάσει να είναι σχεδόν ισάξιο νομοθετικά με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και αποφασίζει σήμερα για το 80% περίπου των νομοθετικών μέτρων της Ένωσης.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για το ευρύ κοινό. Ποιος αλήθεια γνωρίζει ότι κεντρικό θέμα των ευρωεκλογών είναι το αν θα προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση και ποια μορφή θα πάρει; Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι το ένα κόμμα είναι φιλοευρωπαϊκό, ενώ το άλλο ευρωσκεπτικιστικό; Εδώ υπάρχει Έρευνα που κατέληξε ότι 45% των Ελλήνων πιστεύουν ότι η χώρα μας συνολικά έχει ζημιωθεί από τη συμμετοχή στην Ε.Ε.!

Κι όμως, κάτι έχει κάνει κι η Ένωση για εμάς. 140 δις Ευρώ από ευρωπαϊκά προγράμματα, 130 δις από την Κοινή Αγροτική Πολιτική κι άλλα τόσα από Δάνεια με πολύ χαμηλά ή και μηδενικά επιτόκια, έχουν εισρεύσει στην χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια. Χρήματα που έγιναν επενδύσεις, ανάπτυξη, δρόμοι, υποδομές. Ναι υπήρξαν αστοχίες, ναι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και καλύτερα, κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό Κράτος.

Κι άλλα πολλά έχει κάνει η Ένωση για εμάς. Με σπουδαιότερο απ΄όλα, την επίτευξη του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε πριν από 60 χρόνια: την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης, σε μια περιοχή που πριν συνασπιστεί είχε πυροδοτήσει δύο παγκόσμιους πολέμους.

Κι άλλα πολλά μπορεί να κάνει η Ένωση για εμάς. Και σε όλη αυτή την διαδικασία μπορούμε να έχουμε κι εμείς με την ψήφο μας κάποιο μικρό λόγο.