Αίγιο: Και τώρα… τί κερδίσαμε…;;

Η έννοια του έννομου συμφέροντος στην ένσταση ακύρωσης της υποκατάστασης εργολάβου στην κεντρική πλατεία, κατατάσσεται στις υποκειμενικές προϋποθέσεις του παραδεκτού της αίτησης ακυρώσεως, με άλλα λόγια αναφέρεται στο πρόσωπό του αιτούντος.

Οι πέντε δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης έχουν υποστεί υλική ή ηθική βλάβη από την προσβαλλόμενη πράξη; Οι αιτούντες υφίστανται αυτή την βλάβη με ορισμένη ιδιότητα που αναγνωρίζεται από τους κανόνες του δικαίου, δηλαδή να υπάρχει ειδική έννομη σχέση του αιτούντος με την προσβαλλόμενη πράξη; Χωρίς να μπαίνουμε σε νομικές ορολογίες και αναλύσεις, που άλλωστε έχουν τεθεί υπό κρίση, από πρώτη ανάγνωση διαπιστώνουμε ότι έννομο συμφέρον για κατάθεση αίτησης ακύρωσης είχαν μόνο οι κατασκευαστικές εταιρείες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό της ανάπλασης. Καμία όμως από τις εταιρείες δεν προέβη στην υποβολή ένστασης, γεγονός που ενισχύει τα παραπάνω ερωτήματα αναφορικά με τα πολιτικά κίνητρα των 5 συμβούλων. Οι τεχνικές εταιρείες μπορούσαν να επικαλεστούν υλική βλάβη από την απόφαση και να αξιώσουν την ακύρωσή της, όμως δεν το έκαναν. Από την πλευρά τους οι αιτούντες θα μπορούσαν να επικαλεστούν ότι υφίστανται βλάβη του κύρους και της θεσμικής αποστολής της αντιπολίτευσης, από την προσβαλλόμενη πράξη, δηλαδή να αποδείξουν το έννομο συμφέρον εκ της θεσμικής τους ιδιότητας που είναι ο έλεγχος των αποφάσεων της δημοτικής αρχής και η προστασία των συμφερόντων του Δήμου. Προφανώς αυτό επικαλούνται στην ένσταση, ίσως όμως δεν επαρκεί για να αναδείξει τα πραγματικά κίνητρα. Οι επαγγελματίες έχουν έννομο συμφέρον από την γενικότερη εξέλιξη του έργου σε σχέση με συμβάσεις, κατασκευή, επίβλεψη και παράδοση. Όπως άλλωστε ειπώθηκε και στο Δημοτικό Συμβούλιο, ορισμένοι έχουν ήδη την πρόθεση να διεκδικήσουν διαφυγόντα κέρδη. Από ποιον όμως, αυτό μένει να απαντηθεί…