Αλέξης & Δημήτρης Μητρόπουλος: Το μέλλον τής “μετα-Αριστεράς” και το “φαινόμενο” Στ.Κασσελάκη

Διαβάστε την ανάλυση του Αλέξη Μητρόπουλου (Καθηγητής-Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ) και του Δημήτρη Μητρόπουλου (Νομικός) για το μέλλον της “μετα-Αριστεράς” και το “φαινόμενο Κασσελάκη” στην ιστοσελίδα enypekk.gr

1.”Μετα-δημοκρατία” και ιδιωτικοποίηση του κράτους

Έχουμε πολλές φορές μιλήσει για τον ψηφιακό μετασχηματισμό τής αγοράς εργασίας και για την επερχόμενη υποχρησιμοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού.

Η γενίκευση της «απασχολησιμότητας»-αναλωσιμότητας-ευαλωτότητας θα πλήξει κυρίως τις ετερόνομες κοινωνίες των μικρών χωρών με το αδύναμο Κοινωνικό Κράτος και τον χρηματοδοτικό ετεροπροσδιορισμό. Οι αλλαγές και τα επιτεύγματα της εφαρμοσμένης επιστήμης θα οδηγήσουν σε ένα πρωτόγνωρο «big bang» την αγορά εργασίας με συνέπειες:

-τις μαζικές απολύσεις,

-την κατάργηση πολλών ειδικοτήτων,

-την αντικατάσταση των επαγγελμάτων σε ευρεία κλίμακα,

-το μισθολογικό dubbing,

-την αύξηση της δομικής ανεργίας,

-τη στέρηση σταθερού εισοδήματος σε πολλά εργατικά αλλά και υπαλληλικά στρώματα.

Οι κυβερνήσεις, ως επί το πλείστον, είναι αδύναμες, ανέτοιμες ή απρόθυμες να αντιμετωπίσουν τη νέα αυτή κατάσταση, πράγμα που φαίνεται ακόμη και στις μεγάλες χώρες τής Ευρώπης όπου οι κυβερνήσεις μετέρχονται διαφόρων μέσων για να ξαφνιάσουν τα αποσυγκροτούμενα ραγδαίως Συνδικάτα. Αυτά είναι προμηνύματα τής ολικής απορρύθμισης του Κοινωνικού Κράτους και των παραδοσιακών κοινωνικών δομών.

Οι κοινωνικοί θεσμοί αποδυναμώνονται ή καταργούνται.

Η ιδιωτικοποίηση των βασικών πυλώνων του Κοινωνικού Κράτους γενικεύεται και αναφέρεται πλέον στα βασικά κοινωνικά αγαθά που προστάτευαν (ως δημόσια και καθολικά αγαθά) τα Συντάγματα τής μέχρι σήμερα νεωτερικότητας.

Η εταιρική διακυβέρνηση εφευρίσκει νέους τρόπους αγοραιοποίησης ακόμη και των βασικών αγαθών (π.χ. του νερού) ώστε να παρακάμψει τις σκληρές διατάξεις του Συντάγματος και τις συνακόλουθες ερμηνείες των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Για παράδειγμα, μετά την ακύρωση από το ΣτΕ των σχετικών διατάξεων του ν. 5037/2023 (ΦΕΚ Α 78) του ΣΥΡΙΖΑ για παραχώρηση των μετοχών της ΕΥΔΑΠ ΑΕ και της ΕΥΑΘ ΑΕ στο υπερΤαμείο προς ιδιωτικοποίηση, η σημερινή κυβέρνηση ενοποιεί κατά περιφέρειες τις σχετικές δημόσιες εταιρίες, ώστε -με την αναμενόμενη είσοδο του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου (ελληνικού και ξένου) στη διαχείρισή τους μέσω της μεθόδου των ΣΔΙΤ («Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα»)- να παρακάμπτονται οι δικαστικές αποφάσεις και οι συνταγματικές εγγυήσεις και το νερό να μεταβληθεί (εν μέρει ή εν όλω) σε αγοραίο προϊόν.

2.Νεοκαπιταλισμός και τεχνητή νοημοσύνη. «Big bang» στην παγκόσμια αγορά εργασίας

Εξάλλου, ο νέος καπιταλισμός τής γενικευμένης χρήσης τής τεχνικής νοημοσύνης, που θα υποκαταστήσει ακόμη και το προηγμένο εργατικό δυναμικό, θα πάρει τη θέση των παραδοσιακών λειτουργιών τού κράτους και των κοινωνικών δομών.

Έτσι οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν (για να συγχρονιστούν με την πορεία των πραγμάτων τής εταιρικής διακυβέρνησης) να απαλείψουν πολλές διατάξεις τους που ρυθμίζουν το Κοινωνικό Κράτος δικαίου. Θα οδηγηθούμε σε έναν νέο συνταγματισμό που θα είναι υποταγμένος στις ευμετάβολες αγοραίες επιλογές και υποκείμενος σε διαρκή αναθεώρηση, απίσχναση ή κατάργηση του ενιαίου κοινωνικού ιστού.

Παράλληλα, χρόνο με τον χρόνο, το δημογραφικό καθίσταται η «χρονοβόμβα» των κοινωνιών ως προς όλα τα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη. Η υπογεννητικότητα και η γήρανση του πληθυσμού θα χρησιμοποιηθεί για να αδυνατίσει θεσμικά το σύστημα των συντάξεων. Τα όρια ηλικίας θα αυξάνονται, οι συντάξεις θα μειώνονται και οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα περιορίζουν ολοένα και δραστικότερα τις συνταξιοδοτικές δαπάνες.

Ως προς αυτό, η Ελλάδα έχει …πρωτοπορήσει με τα Μνημόνια συμπεριλαμβάνοντας σχετικές προβλέψεις στη Νομοθεσία της, όπως π.χ. ο υπολογισμός του προσδόκιμου ζωής ανά τριετία από 1-1-2024 που προβλέπει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέχρι το 2060 με μόνη προϋπόθεση την αύξηση του προσδόκιμου ζωής του γενικού πληθυσμού και τη λεγόμενη «ρήτρα 2060» που προβλέπει τη μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών έως το 2060 και ως ποσοστό του ΑΕΠ.

3.Απόλυτη κυριαρχία των «ολιγαρχών» στα ΜΜΕ

Στο κοινωνικό-συνειδησιακό επίπεδο, η απόλυτη κυριαρχία των «ολιγαρχών» στα ΜΜΕ επιβάλλει όλο και μεγαλύτερο βαθμό ομοφωνίας ως προς όλα τα βασικά ζητήματα… Ο αποκλεισμός κάθε αντίθετης άποψης θα γενικευτεί. Κόμματα, Συνδικάτα, ενώσεις νεολαίας, «ενοχλητικοί» διανοούμενοι κ.ά. δεν θα έχουν, προϊόντος του χρόνου, κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Η τέχνη, η επιστήμη, η κοινωνική δράση θα τεθούν στην υπηρεσία τής τεχνολογικής-καπιταλιστικής νομοτέλειας. Η διανόηση, το πανεπιστήμιο, ο πολιτισμός, με το άνοιγμα των «θεσμών», θα βρεθούν σταδιακά στον απόλυτο έλεγχο των ψηφιακών μιντιακών ολιγοπωλίων.

Βαδίζουμε ήδη σε έναν συνειδησιακό πολιτισμικό ακρωτηριασμό. Στη γενικευμένη φάση επανοικειοποίησης του πλούτου των εθνών από τους παγκόσμιους ψηφιακούς ολιγάρχες, καμία άλλη φωνή, άποψη, εκδοχή ή ιδέα δεν θα έχει θέση.

Παράλληλα θα εξελίσσεται ένα παγκόσμιο «brain drain», ένα νέο κύμα νεανικής μετανάστευσης από διάφορες χώρες σε αναζήτηση εργασίας και καλύτερης ζωής. Οι χώρες που έχουν ανελαστικό πλαίσιο μέτρων στο φορολογικό, μισθολογικό, συνταξιοδοτικό κ.λπ., όπως η Ελλάδα των μόνιμων μνημονιακών θεσμών, θα βιώσουν αυτά τα φαινόμενα εντονότερα.

4.Η «λεόντια» Διακήρυξη των Αθηνών, η αποδιεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος

Η χώρα μας θα ζήσει δύσκολες στιγμές με τους γείτονες (κυρίως την Τουρκία) αλλά και με τις λοιπές χώρες των Βαλκανίων. Η Τουρκία μεταβάλλεται ραγδαία σε περιφερειακή δύναμη στον σημερινό πολυ-πολικό κόσμο «των χαοτικών αβεβαιοτήτων». Με την πληθυσμιακή της υπεροχή και την έντονη «περιφερειακότητα», που της επιτρέπει να παρεμβαίνει σε όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τής ευρύτερης περιοχής, δημιουργεί ραγδαία ανισομερείς σχέσεις παρά τα αντιθέτως λεγόμενα. Και η δέσμευση για διμερείς συζητήσεις και διευθετήσεις (που ουσιαστικά καταλαμβάνουν τον χώρο τού Διεθνούς Δικαίου και των οργάνων που το εφαρμόζουν), καθώς και η παράκαμψη των ευρύτερων οργανώσεων ή ενώσεων κρατών όπου ανήκουμε για την αντιμετώπιση του σχεδίου τής «Γαλάζιας πατρίδας», στενεύουν δραστικά το περιθώριο κινήσεων της χώρας και της άσκησης πίεσης στην Τουρκία για την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας.

Συνεπώς, η δέσμευση για διάλογο των δύο κρατών, ανεξαρτήτως των νομικών απόψεων εκάστης για τα θέματα που η καθεμία θέτει, καλύπτει με προσυμβατική «νομιμότητα» τις παράλογες αξιώσεις τής Τουρκίας και θέτουν υπό συζήτηση τις απαράδεκτες αναθεωρητικές της βλέψεις.

Επομένως, υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε σταδιακά σε δύσκολες υποχωρήσεις στη νέα τάξη πραγμάτων αφού, με τη σταδιακή υποχώρηση των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ ως διεθνών δυνάμεων, οι περιφερειακές δυνάμεις θα απολαύσουν μεγαλύτερο ζωτικό χώρο.

5.Οριστικό σχίσμα Πολιτικής Λειτουργίας-Κοινωνίας Πολιτών

Με όλα τα ανωτέρω επέρχεται σταδιακά ένα όλο και μεγαλύτερο σχίσμα μεταξύ Πολιτικής Κοινωνίας και Κοινωνίας των Πολιτών. Η υποβάθμιση της Δημοκρατίας και της Πολιτικής Λειτουργίας με την κυριαρχία των εξωθεσμικών κέντρων, αλλά και τη γενικευμένη κρίση νομιμοποίησης στα μάτια των πολιτών, οδηγούν στην ανεμπόδιστη και πλήρη επικράτηση της οικονομικής λειτουργίας, της τεχνογραφειοκρατικής ελίτ και των μεγάλων funds που ελέγχουν τις παγκόσμιες χρηματοδοτήσεις χωρίς κανέναν έλεγχο και λογοδοσία.

Για πρώτη φορά από τη Γαλλική Επανάσταση και την Παρισινή Κομμούνα, οι κοινωνίες δεν θα έχουν ένα οργανωτικό κοινωνικό υπόδειγμα οργάνωσης ενός κράτους με κυρίαρχους τους πολίτες. Η ιδιωτικοποίηση επέρχεται παντού και οι εκλογές εκφυλίζονται με μια τυπική νομιμοποίηση προειλημμένων αποφάσεων για την παραπλάνηση των μαζών. Γι’αυτό όσοι επικαλούνται την Αριστερά εξαπατούν (θελημένα ή αθέλητα) την κοινωνία αφού δεν υπάρχει περιθώριο για νίκη. Το σύστημα θα επιτρέπει πλέον μόνον τη ματαιότητα ή την πίστη της προσωπικής δράσης για την περιθωριοποιημένη αυτοδικαίωση.

Η μετα-δημοκρατία θα ταυτιστεί ολοένα και περισσότερο με την εταιρική διακυβέρνηση που προωθείται άλλωστε από την ΕΕ. Οι περισσότεροι βεβαίως των ασχολουμένων με την πολιτειολογική ορολογία ως «μετα-δημοκρατία» εννοούν τη διάχυση των εξουσιών και λειτουργιών σε πολλές Ανεξάρτητες Αρχές, πόλους, διεθνή όργανα, εσωτερικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς κ.λπ.. Έτσι όμως συσκοτίζουν το πραγματικό της νόημα που είναι ότι το θεσμικό και οικονομικό περιβάλλον καθιστά αδύνατη στο μέλλον την εναλλακτική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας με κοινοβουλευτικές εκλογές. Αφού τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει το νέο απόλυτο σύστημα της εταιρικής διακυβέρνησης, το χάσμα τής Πολιτικής Λειτουργίας από την πραγματική δημοκρατία, την κοινωνία και τα χαμηλά στρώματα θα είναι αγεφύρωτο.

Στο καθεστώς τής μετα-δημοκρατίας/μετα-κοινωνικής εποχής/εταιρικής διακυβέρνησης οι κοινωνίες θα είναι στο έλεος της εξουσιαστικής βούλησης όπως την προβιομηχανική εποχή. Οι οικονομικές ανισότητες η απίσχναση των οικογενειακών δεσμών, η κατάρρευση των κοινωνικών δομών, η σταδιακή κατάργηση του γενικευμένου Κοινωνικού Κράτους, η απώλεια της αίσθησης του «συν-ανήκειν», θα οδηγούν σε υποκατάστατα ενώσεων ομάδων των επιμέρους ανθρώπων όπου η βία θα είναι απροκάλυπτη εναντίον του τυχαίου συνανθρώπου ή συμμαθητή και η αναζήτηση μιας πρόσκαιρης προστασίας από τους νέους και τις νέες (ακόμη και τους μαθητές) σε μια περιστασιακή ομάδα θα οδηγεί τα κοινωνικά υποσύνολα σε βίαιες πράξεις εναντίον των υποτιθέμενων αντιπάλων.

Και κανένας σοβαρός φορέας δεν θα ενημερώνει όλους αυτούς τους νέους ότι η χώρα και η κοινωνία, καταχρεωμένες και υπονομευμένες από ένα διαρκές Μνημόνιο, με αλλοτριωμένο τον εθνικό της πλούτο και ετερόνομο το θεσμικό της πλαίσιο, θα αντιμετωπίσει πιο επώδυνα από άλλες χώρες τη μετάβαση στη νέα εποχή.

6. Ελλάδα: Η κυβέρνηση εκποιεί τις σημαντικές δημόσιες υποδομές. Στερεί τη δυνατότητα αυτόνομης οικονομικής πορείας

Λίγο πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου των Βουλευτικών Εκλογών (21-5-2023), το υπερΤαμείο (ΤΑΙΠΕΔ) παραχώρησε το Λιμάνι τής Ηγουμενίτσας (βασικός και κρίσιμος πυλώνας προς την Ευρώπη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των Βαλκανίων και της εγγύς Ανατολής) στη γνωστή και κυριαρχούσα πλέον στις θαλάσσιες (και όχι μόνον) μεταφορές ιταλική εταιρία, χωρίς να γίνει καμμία νύξη στον δημόσιο διάλογο και με την απόλυτη αποσιώπηση των συστημικών ΜΜΕ.

Μετά, δύο εβδομάδες περίπου πριν τις εκλογές, «εκποιήθηκε» το επίσης κομβικής σημασίας Λιμάνι τού Ηρακλείου στον ίδιο ιταλικό όμιλο, σε κοινοπραξία με μεγάλη ελληνική εργολαβική εταιρία. Παρά την οξύτητα του προεκλογικού αγώνα, ουδεμία αναφορά έγινε και επ’αυτού του σοβαρού γεγονότος, ούτε καν μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων τής εθνικά ευαίσθητης Κρήτης.

Αυτά δείχνουν ότι η απαλλοτρίωση των σημαντικών δημόσιων υποδομών έχει γίνει για την Ελλάδα «τρόπος ζωής».

Λίγες εβδομάδες, άλλωστε, πριν την προκήρυξη των εκλογών και μετά την ψήφιση του ν. 5037/2023 για την Ανεξάρτητη Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε την …έμπνευση να εγκαλέσει τη ΝΔ επειδή δεν επιστρέφει τις μετοχές τής ΕΥΔΑΠ ΑΕ και της ΕΥΑΘ ΑΕ στο Δημόσιο, όπως είχε διατάξει το Συμβούλιο Επικρατείας (190-191/2022 αποφάσεις ΟλΣτΕ) και ακολούθως η Επιτροπή Συμμόρφωσης αυτού (7-8/2023 αποφάσεις).

Τότε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση αναγκάστηκαν «με βαριά καρδιά» να απαντήσουν ότι οι μετοχές των δύο μεγάλων εταιριών (που διαχειρίζονται το πολύτιμο για τη ζωή και την υγεία των πολιτών αγαθό τού νερού) θα επιστραφούν σύντομα στο Ελληνικό Δημόσιο, κατά το διατακτικό των αποφάσεων του ΣτΕ. Κατηγόρησαν μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ ότι το ΣτΕ ακύρωσε διατάξεις του άρθρου 197 του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ 4389/2016[1] που είχε εντάξει τις άνω εταιρίες στο υπερΤαμείο προς πώληση-«παραχώρηση», σύμφωνα και με την εσωτερική και μη ομολογούμενη συνεννόηση-κατανομή τού ελληνικού πλούτου μεταξύ των δανειστών.

Έτσι αποκαλύφθηκε στον πολύ κόσμο, που δεν διαβάζει πουθενά τα κρίσιμα κείμενα και δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις, ότι τα μείζονα ζητήματα-δεσμεύσεις του γ’ (κυρίως) γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου (ν. 4336/2015)  -που έφερε μεν η διαπραγμάτευση Τσίπρα, αλλά ψήφισαν όλες οι μνημονιακές δυνάμεις το καλοκαίρι του 2015-  δεν είναι αντικείμενο του πολιτικού διαλόγου αφού όλοι το διαφυλάττουν ως «κόρη οφθαλμού» και ταυτόχρονα αποσιωπούν τις κοινωνιοκτόνες και εθνοκτόνες διατάξεις του. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται η παραπλάνηση των κουρασμένων και απογοητευμένων πολιτών ότι δήθεν βγήκαμε «από τα Μνημόνια» και ότι η χώρα επανήλθε στη θεσμική …κανονικότητα.

Η …αναγκαία οξύτητα δεν απουσιάζει ασφαλώς από τον πολιτικό διάλογο. Εκδηλώνεται όμως στα δευτερεύοντα και τριτεύοντα ζητήματα και κυρίως σε αυτά τού ύφους, των συμπεριφορών, των λεκτικών υπερβολών και των προσωπικών αντεγκλήσεων. Έτσι συντηρούνται οι εντυπώσεις για δήθεν εναλλακτικές πολιτικές και ιδεολογίες που τάχα πρεσβεύουν τα μνημονιακά κόμματα.

Και όλοι μαζί αποκρύπτουν ότι η εταιρική διακυβέρνηση είναι το σύστημα που επιβάλλεται από την ΕΕ και τις αποφάσεις που λαμβάνουν τα όργανά της μετά το Μάαστριχτ. Οι αποφάσεις αυτές εξειδικεύουν τον μονόδρομο και δεν επιτρέπουν πλέον εναλλακτική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, κυρίως στις χώρες τής περιφέρειας, όπου δεν υπάρχουν μεγάλες αντιστάσεις των οργανωμένων ενώσεων των πολιτών, όπως συμβαίνει στις μεγάλες χώρες. Αυτές δεν εφαρμόζουν τα ίδια μέτρα αλλοτρίωσης που επιφυλάσσονται για τις χώρες τής περιφερειακής ζώνης.

Τα δημοψηφίσματα άλλωστε, μετά την πικρή (για την Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή) εμπειρία τής απόρριψης της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης ακόμη και από τους πολίτες των χωρών τού κεντρικού πυρήνα, έχουν κατ’ουσίαν απαγορευθεί από την εποχή Μπαρόζο που, με τη μνημειώδη αποστροφή του «πρέπει να αποφεύγονται γιατί δεν ξέρουμε πού μπορεί να οδηγήσουν…», έθεσε έναν απαράβατο έκτοτε κανόνα.

Εξάλλου είναι γνωστό (αν και δεν ομολογείται από κανέναν ευρωπαίο ή Έλληνα παράγοντα) ότι όλοι υπακούουν στις εντολές και τα δεδομένα που διαμορφώνουν οι τρεις μεγάλες παγκόσμιες χρηματο-οικονομικές/επενδυτικές συσπειρώσεις Vanguard, Black Rock και Street Global Advisor. Τα τρία αυτά μεγαλύτερα mutual funds στον κόσμο, συγκεντρώνοντας πόρους και επενδυτές από όλες τις πηγές και τους κλάδους τής οικονομίας, διαμορφώνουν τη συμπεριφορά (μεταξύ των άλλων) και των λεγόμενων «οίκων αξιολόγησης». Οι «οίκοι» αυτοί, μικροί ή μεγάλοι, βαθμολογούν τις χώρες και τις υποκείμενες χρηματοοικονομικές ενώσεις ανάλογα με τη δεκτικότητα που επιδεικνύουν να υποτάσσονται στις οικονομικές τους ντιρεκτίβες. Έτσι και οι λαοί, εκόντες-άκοντες, συμπράττουν στη δημιουργία συνθηκών περαιτέρω συσσώρευσης και εξαγωγής πλούτου για τους μετόχους αυτών των funds.

Ο μηχανισμός αυτός μπορεί μεν κατά καιρούς να δημιουργεί μια πρόσκαιρη αύξηση των ονομαστικών οικονομικών μεγεθών, μακροπρόθεσμα όμως απομειώνει ή εξαφανίζει τα κοινωνικά αγαθά και αυξάνει τις ανισότητες μεταξύ των κρατών αλλά και τις διαστρωματικές διαφορές στο εσωτερικό των κοινωνιών.

7.Υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων. Ανύπαρκτη η προστασία τής περιουσίας των δανειοληπτών

Ως εκ τούτου, δεν είναι μόνο το μνημονιακό υπερΣύνταγμα που υπονόμευσε δραστικά την εσωτερική αυτονομία και τη συνταγματική αλληλοπεριχώρηση των κυρίαρχων θεσμών τής νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής λειτουργίας, αλλά και οι αποφάσεις των οργάνων τής ΕΕ (κυρίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) με απόλυτο «όπλο» τον «σιδηρούν» δημοσιονομικό κανόνα. Ως …θεματοφύλακες του μοναδικού διακυβερνητικού συστήματος της εταιρικής κυριαρχίας που υπηρετούν, επιβάλλουν και εποπτεύουν τις σχετικές άτυπες ή τυπικές αποφάσεις της και υπαγορεύουν τη συγκέντρωση πόρων σύμφωνα με τις μονομερείς αντιλήψεις τους περί ανάπτυξης.

Αυτό συνέβη και με την άμεση ανταπόκριση της κυβέρνησης στα συμπεράσματα της πρόσφατης Συνόδου του ΔΣ της ΕΚΤ στην Αθήνα (24-25/10/2023). Μετά την αιτίαση για αυξημένη φοροδιαφυγή στον χώρο των μικρομεσαίων, η κυβέρνηση αμέσως ανταποκρίθηκε και παρουσίασε χωρίς αργοπορία το λίαν αμφισβητούμενο για την ορθότητά του φορολογικό νομοσχέδιο, που ήδη ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή (ν. 5073/2023, ΦΕΚ Α 204). Οι βελτιώσεις «τής τελευταίας στιγμής» δεν άλλαξαν τον κεντρικό του πυρήνα. Ο νόμος αυτός ουσιαστικά συρρικνώνει τον μικρο-ιδιοκτητικό τρόπο παραγωγής και λειτουργεί υπέρ των Ενώσεων των μεγάλων συμφερόντων.

Έτσι δυστυχώς εμπεδώνεται στη συνείδηση όλων των Ελλήνων (και σιγά-σιγά και των άλλων ευρωπαίων πολιτών) ότι, πλην της εταιρικής διακυβέρνησης, δεν μπορεί να επιτραπεί άλλη εκδοχή οργάνωσης των κοινωνιών τους. Γι’αυτό π.χ. στην Ελλάδα τα κατ’ευφημισμό λεγόμενα «τραπεζικά ιδρύματα» έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί επανειλημμένως με 64 περίπου δις ευρώ από τα δάνεια των Ελλήνων πολιτών. Οι νέοι ιδιοκτήτες τους, που αγόρασαν τις μετοχές σε πολύ χαμηλές τιμές (κυρίως από την προηγούμενη κυβέρνηση) -αντί ευγνωμοσύνης που οφείλουν στους Έλληνες πολίτες- έχουν γίνει ολετήρες και απαλλοτριωτές των οικονομικών και περιουσιακών στοιχείων των ευεργετών τους, όλων δηλαδή αυτών που μετέχουν τού μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής και φορτώθηκαν ως φορολογούμενοι τα ακόμη χρωστούμενα δάνεια της κεφαλαιοποίησής τους.

Και όχι μόνον αυτό… Αλλά με τη μεταβίβαση «αντί πινακίου φακής» των δανείων των πολιτών στα αρπακτικά funds (είτε ξένων είτε αυτών που δημιούργησαν οι ίδιες οι τράπεζες) επιχειρείται  -με ανεξέλεγκτες διαδικασίες «fast track»-  η αρπαγή τού πλούτου των μικρομεσαίων, η καταστροφή τού μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής και η κατάληψη του ζωτικού του χώρου από τις θυγατρικές τους εταιρίες οι οποίες κατακλύζουν τους κύριους τομείς τής ξενοδοχειακής, τουριστικής, οικιστικής, αγροτικής, μεταποιητικής κ.ά. δραστηριότητας.

Η κατάργηση όμως του μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής και το πέρασμα του ζωτικού οικονομικού του χώρου στις θυγατρικές των ξένων εταιριών οδηγεί σε ραγδαία συρρίκνωση και της ίδιας (της φαλκιδευμένης εν πολλοίς) δημοκρατίας. Γιατί ο πολίτης που δεν διαθέτει τα στοιχειώδη μέσα παραγωγής και επιβίωσης (κατά το σύστημα των μεσογειακών χωρών), χάνει και την κοινωνική και πολιτική του αυτονομία, δηλαδή μεταβάλλεται σε σύγχρονο «δουλοπάροικο». Έτσι δημιουργείται και εμπεδώνεται η συνείδηση της ετερονομίας, θεσμοποιείται η αδυναμία παρέμβασης των πολιτών στα δρώμενα και η δημοκρατία χάνει τη δύναμη και την πνοή τής ανανέωσής της.

8.Η πληθυσμιακή συρρίκνωση, αναγκαίο επακόλουθο τής οικονομικής ετερονομίας. Κατάρρευση των γεννήσεων κατά την περίοδο 2011-2022 (394.602 λιγότερες οι γεννήσεις)

Έχουμε από ετών υποστηρίξει ότι η παρακμή και η διαρκής αλλοτρίωση των κύριων υπαρκτικών στοιχείων τής πατρίδας (χωρίς τα οποία δεν νοείται ένα σύγχρονο αυτοδύναμο και ανεξάρτητο κράτος) δεν μπορούν να ανακοπούν πλέον αφού, μετά την εμπέδωση της ετεροδιακυβέρνησης και της παράδοσης του άυλου και υλικού πλούτου στους δανειστές και τους αγοραίους ανέμους, η πολιτική κοινωνία καθίσταται ετερόνομη, δηλαδή εξαρτάται πλήρως από την εταιρική διακυβέρνηση.

Έτσι επιταχύνεται και η πληθυσμιακή μας αποδυνάμωση, είτε λόγω μετανάστευσης των πιο δυναμικών στρωμάτων τής νεολαίας είτε από την αδυναμία δημιουργίας οικογένειας και τεκνοποιίας από όσους παραμένουν στις οικείες των γονέων τους και δεν έχουν τα οικονομικά μέσα για να δημιουργήσουν δική τους οικογενειακή εστία. Ήδη παρατηρείται το φαινόμενο, νέοι και νέες μεταξύ 30-40 ετών, χωρίς μόνιμη και αποδοτική εργασία, να παραμένουν στο πατρικό σπίτι ώστε να έχουν τα στοιχειώδη μιας σύγχρονης ζωής.

Η συρρίκνωση των μικρομεσαίων και η κατάληψη του ζωτικού επαγγελματικού και οικονομικού τους χώρου από τα παραρτήματα των ξένων εταιριών θα επιτείνουν περαιτέρω το δημογραφικό πρόβλημα και θα δώσουν νέα δυναμική στις μέχρι σήμερα αιτίες τής υπογεννητικότητας. Τα οικονομικά, οικογενειακά και κοινωνικά μεγέθη είναι αλληλένδετα και οι συνθήκες αλλοτρίωσης μεταδίδονται αυτόματα από τον έναν κοινωνικό χώρο στον άλλον.

Οι πολίτες, υπό την πλήρη μνημονιακή αλλοτρίωση και με τη …βοήθεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, αδυνατούν να συλλάβουν στο σύνολό τους τις αιτίες τής οικονομικής, οικογενειακής και κοινωνικής τους επιδείνωσης. Όταν οι μνημονιακοί πολιτικοί και τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, προτείνουν μερικά επιφανειακά (οικονομικά κυρίως) μέτρα, βοηθήματα («pass») και διευκολύνσεις που δεν θίγουν τις βασικές αιτίες τής πληθυσμιακής συρρίκνωσης οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτες το διαβρωτικό για το έθνος και την κοινωνία έργο τους.

9.Οι συνΈλληνες του κόσμου, ελπίδα αναστροφής των πραγμάτων

Συνεπώς φαίνεται ότι οι εσωτερικές δυνάμεις, ευρισκόμενες σε πλήρη μνημονιακή τροχιά και υπολαμβάνοντας την εταιρική διακυβέρνηση ως δημοκρατικό πολίτευμα, έχουν εξαντλήσει κάθε δυνατότητα αναστροφής των πραγμάτων. Η παρελθούσα 15ετία κατέδειξε ότι, υφ’οιανδήποτε κομματική-κυβερνητική πολιτική εκδοχή, η οικονομική, θεσμική και κοινωνική ετερονομία έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο που αυτομάτως περιθωριοποιεί κάθε φωνή ή ένωση προσώπων που σκέφτηκε να το αμφισβητήσει.

Η Ελλάδα όμως έχει πολίτες σε όλα τα μήκη και πλάτη τού κόσμου, που ζουν σε διαφορετικές κουλτούρες, ποικίλλα πολιτεύματα και οικονομικά υποσυστήματα. Αυτοί οι συνΈλληνες δεν έχουν την (κατασκευασμένη εν πολλοίς) συνενοχή στη χρεοκοπία τής χώρας κατά τις επιλεκτικές προσεγγίσεις της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής. Είναι οι εγρήγοροι Έλληνες της Διασποράς που έχουν τη δική τους λογική για το δράμα της πατρίδας τους, όπως την έχει εκφράσει ο Πρόεδρος Ομπάμα. Στο best seller βιβλίο του «Γη της Επαγγελίας» (2020) χαρακτηρίζει «ανεπίτρεπτο επιτίμιο» τα Μνημόνια «που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών», αφού αυτές ανέλαβαν το επενδυτικό ρίσκο για να προωθούν οι ευρωπαϊκές (κυρίως γερμανικές) βιομηχανίες τα προϊόντα τους στην Ελλάδα κι έτσι να δημιουργούνται τα ελλείμματα του Νότου και αντιστοίχως τα πλεονάσματα του Βορρά.

Οι συνΈλληνες αυτοί είναι αρκετά εκατομμύρια και μάλλον περισσότεροι από τους εγχώριους Έλληνες πολίτες. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πλέον ότι, αυτή την πορεία τής απόλυτης αλλοτρίωσης της πατρίδας, μόνον ο παγκόσμιος Ελληνισμός -με τη συντεταγμένη οργάνωση και κινητοποίησή του- μπορεί να ανακόψει.

Επομένως, η ενέργεια και δράση των εγρήγορων πολιτών πρέπει να διοχετευθεί προς την κινητοποίηση και οργάνωση των Ελλήνων τής Διασποράς ανεξαρτήτως εάν είναι πρώτης,  δεύτερης ή τρίτης γενεάς. Αυτοί δεν μετείχαν στο πρόσφατο δράμα τής πατρίδας, ούτε συνήργησαν στην εκλογή των αναποτελεσματικών ή υπηρετικών των Μνημονίων κυβερνήσεων. Σε κάθε συζήτηση μάς οικτίρουν που επιτρέψαμε την ετεροδιακυβέρνηση της χώρας και την απαλλοτρίωση όλων των υπαρκτικών της στοιχείων, με τις εντολές μιας Ευρώπης που «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει», ακόμη και στα πιο απλά και αυτονόητα διεθνή ζητήματα.

Η συγκρότηση ενός κυρίαρχου βουλευόμενου σώματος των Οικουμενικών Ελλήνων που, με τη βοήθεια των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, πρέπει να κατοχυρωθεί με μια νέα ουσιώδη και υποστηρικτική των εθνικών και κοινωνικών δεσμών Συνταγματική Αναθεώρηση, ίσως επιβραδύνει την κοινωνική και εθνική συρρίκνωση και οδηγήσει τον λαό και το έθνος σε μια νέα πορεία οικονομικής, κοινωνικής και δημοκρατικής ανάπτυξης. Έτσι μπορεί να «σπάσει» το μνημονιακό υπερ-πολίτευμα των δανειστών και κάποια στιγμή να μπορέσουμε να επαναφέρουμε, με πολιτικο-οικονομικά μέσα και αυτόνομους θεσμούς, τα κύρια-λειτουργικά στοιχεία τής πατρίδας, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει ένα σύγχρονο και ελεύθερο κράτος.

10.Οι αναταράξεις στους κόλπους τής  μνημονιακής Αριστεράς. Το «φαινόμενο» του Στέφανου Κασσελάκη

Προς το παρόν, η χώρα γίνεται …θέατρο ανακατατάξεων εντός του μνημονιακού συστήματος εξουσίας με την παραίτηση του κ.Τσίπρα και την εκλογή τού δραστηριοποιημένου στη χρηματιστική οικονομία των ΗΠΑ και τον εφοπλισμό, ομογενούς, κ.Κασσελάκη ως νέου Προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Ενόψει όσων ανωτέρω αναπτύξαμε για την αιμοδότηση του πολιτικού συστήματος από παράγοντες της Ομογένειας, το γεγονός αυτό κρίνεται εκ πρώτης όψεως θετικό. Και πολλοί, κυρίως νέοι και νέες, που προσήλθαν στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή Προέδρου, έτσι το εξέλαβαν και ανατάραξαν τα στεκάμενα νερά του.

Οι ομάδες βέβαια και οι συνιστώσες, που τον συνίδρυσαν και αποτελούσαν το υπέρτατο «κονκλάβιο» λήψης των αποφάσεων (ακόμη και στις πιο δημοκρατικοφανείς του εκδηλώσεις), δεν μπόρεσαν να ανεχθούν μια τέτοια εξέλιξη αφού ουδέποτε είχαν εθιστεί στην εκχώρηση τής μίζερης εξουσίας τους προς νέους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ήταν επόμενο ότι, μετά την αποχώρηση του ισορροπιστή τής λειτουργίας τους κ.Τσίπρα και την εκλογή ενός «εξωτικού» Προέδρου, θα δημιουργούνταν υπαρκτικά προβλήματα στη μακροχρόνια σύμπραξή τους. Έτσι ήταν απολύτως αναμενόμενη η αποχώρηση αρκετών εξ αυτών από το «νέο» (κατ’αυτούς) κόμμα με τη δικαιολογία ότι οι πρώτες πολιτικές εξαγγελίες τού νέου αρχηγού αποτελούν «δεξιά στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα πολιτικά πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αν προσπεράσουμε τους μη εκλεγέντες «προεστούς»  -που από θέσεις μείζονος κυβερνητικής ευθύνης εφήρμοσαν πιστά τις προβλέψεις του γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου ως «οι προθυμότεροι» κατά την κυρία Μέρκελ (που υπονοούσε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά καθώς και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν αποδέχθηκαν το συνολικό «καταπίστευμα» της χώρας, κατά το υπόδειγμα τής Treuhand της Ανατολικής Γερμανίας την πρώτη περίοδο της ενοποίησης)-, το ενδιαφέρον στρέφεται στα εσχάτως αποχωρήσαντα από τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικά στελέχη τής νέας γενιάς που διεκδίκησαν την προεδρία και ηττήθηκαν.

Αυτά τα στελέχη υποστήριξαν ότι ο κ.Κασσελάκης επιχειρεί «πυρηνική μετάλλαξη» του κόμματος και στροφή προς την κεντροδεξιά. Ως κύριο παράδειγμα ανέφεραν  ●την κατασυκοφάντηση του «μαξιλαριού» των 37 δις ευρώ που δημιούργησε το οικονομικό επιτελείο τής περιόδου 2015-2019, ●την μη υποστήριξη γενικώς στη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ●την ενοχλητική επανάληψη τής ορολογίας «Πατριωτική Αριστερά». Έτσι, για να σώσουν την …τιμή τής δικής τους «αριστερής» διακυβέρνησης, την πολιτική δηλαδή υπεραξία του γ’ Μνημονίου τής γενικευμένης και διαρκούς αλλοτρίωσης του λαού και του τόπου, αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνέστησαν νέο κυβερνητικό φορέα.

Αποφεύγουν όμως να εκθέσουν την αλήθεια και τις λεπτομέρειες σχηματισμού αυτού του ποσού των 37 δις ευρώ που έμειναν αχρησιμοποίητα σε κλειστό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδας και ακόμη παραμένει ακέραιος. Κατά τους δημιουργούς του και κατά τους αποχωρήσαντες, το …περιβόητο «μαξιλάρι» των 37 δις ευρώ ήταν το εφαλτήριο για να βγει τότε  η χώρα από τα Μνημόνια (sic!!).

Και δυστυχώς δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, από αυτούς με τους οποίους συνεντευξιάζονται, να τους θέσει -μεταξύ των άλλων- και τα εξής απλά ερωτήματα:

Αφού, προ εξαετίας περίπου, όπως ισχυρίζεστε, βγάλατε τη χώρα από τα Μνημόνια, ΓΙΑΤΙ τώρα, βάσει των δικών σας νομοθετημάτων, λειτουργεί ακόμη ο ενιαίος ΕΦΚΑ που κατήργησε τον εργασιακό πολιτισμό και τις επιμέρους κατακτήσεις διαφόρων κλάδων εργαζομένων και που καθόρισε ποσοστά συντάξεων και πάσης φύσεως παροχών βάσει έτοιμων από τους τεχνοκράτες των Μνημονίων μαθηματικών τύπων;

ΓΙΑΤΙ λειτουργεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας που θεσπίσατε και που καθιστά το πολύτιμο αυτό αγαθό εξ ολοκλήρου αγοραίο προϊόν και οι ηλικιωμένοι Έλληνες βρίσκονται στη δίνη των «έγχρωμων τιμολογίων» για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι με ελεύθερη επιλογή τους φτιάχνουν το «ακάνθινο στεφάνι τους»;

ΓΙΑΤΙ, ως κυβέρνηση, «πωλήσατε» τα αεροδρόμια στη γερμανική Fraport προς εκμετάλλευση για πολλές δεκαετίες και με το αποικιοκρατικό νομοθετικό πλαίσιο της δεκαετίας του ’50;

ΓΙΑΤΙ με τις δικές σας νομοθετικές προβλέψεις πωλούνται τα λιμάνια και άλλες κύριες υποδομές τής χώρας;;

Αν αυτά και άλλα πολλά δεν είναι το διαρκές Μνημόνιο, που για ορισμένα κρίσιμα θέματα μέλλει να ισχύσει για τα επόμενα 99 χρόνια (αν δεν ανατραπεί), τότε τί είναι το Μνημόνιο;

Δεν το έχετε διαβάσει ακόμη και σήμερα που ως αντιπολίτευση είχατε αρκετό χρόνο να μελετήσετε και την τελευταία υποσημείωσή του;

Επομένως γίνεται σαφές ότι τα στελέχη αυτά παραπλανούν τον λαό και το μόνο που ισχύει είναι ότι η συγκέντρωση αυτή των πόρων των 37 δις ευρώ απλά χρησίμευσε για να μην χρειαστεί να δανειστεί περαιτέρω η χώρα από το Ταμείο του κ.Κλάους Ρέγκλινγκ. Αυτό που οπωσδήποτε όφειλαν να πουν ήταν ότι εκτέλεσαν κατά γράμμα τις εντολές των δανειστών. Η ταύτιση του Μνημονίου με τυχόν νέο δάνειο είναι ασφαλώς μια απύθμενη γελοιότητα και ταυτόχρονα θρασύτητα, αφού όλοι γνωρίζουν ότι τα Μνημόνια συνόδευσαν τις Δανειακές Συμβάσεις, αποτελούν κοινωνικο-οικονομικά προγράμματα και αφορούν σε μια σειρά μέτρων που επιβάλλονται διαρκώς και θα ισχύουν για πολλές ακόμη δεκαετίες, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική.

Η παραπλάνηση αυτή έχει περάσει δυστυχώς στον δημόσιο διάλογο γιατί καμία μνημονιακή δύναμη (πολύ δε περισσότερο η κυβέρνηση της ΝΔ) δεν θέλει να ομολογήσει ότι εκτελεί πιστά, ως προς τα κύρια μέτρα τής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, τις προβλέψεις του γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου.

Έτσι έγινε με τις προεκλογικές απαλλοτριώσεις βασικών δημόσιων υποδομών (ως ανωτέρω), έτσι γίνεται και αυτές τις ημέρες που (κατόπιν της συνεδρίασης του Δ.Σ. της ΕΚΤ στην Τράπεζα της Ελλάδας, ως προελέχθη) σε συνέντευξή του ο Διοικητής της ποσοτικοποίησε τη φοροδιαφυγή ωσάν τα όργανα του Μνημονίου να μην έχουν κάνει τίποτα σ’αυτόν τον τομέα μέχρι σήμερα.

Αμέσως μετά, σύμφωνα και με τις επιταγές τής Έκθεσης Πισσαρίδη, στην οποία είχε συμπράξει και ο υφυπουργός κ.Τσακλόγλου, άρχισαν να λαμβάνονται τα μέτρα συρρίκνωσης των μικρομεσαίων με διάφορους τρόπους, ο ευκολότερος και αμεσότερος των οποίων είναι η φορολόγηση με πρωτόγονες εξισώσεις και τεκμήρια αυθαιρεσίας.

Ο κ.Κασσελάκης ψέλλισε κάτι σωστό για το περιβόητο «μαξιλάρι» χωρίς όμως να το αναλύσει και ασφαλώς χωρίς να θίξει τον προηγούμενο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον δικό του στενό μνημονιακό κύκλο.

Οι πολίτες όμως πρέπει να μάθουν ότι το «μαξιλάρι» ήταν το σκληρότερο μνημονιακό μέτρο σε χρηματο-οικονομικό επίπεδο, ισοδύναμο με την πώληση των δανείων των μικρομεσαίων στα αρπακτικά funds με εξευτελιστικές τιμές. Το μεγαλύτερο κονδύλιό του (18 περίπου δις ευρώ) είναι τα διαθέσιμα των φορέων τού ευρύτερου δημόσιου τομέα (Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Βιβλιοθήκες, Ερευνητικά Ιδρύματα, κοινωνικές και δημοτικές δομές πασχουσών ομάδων τού πληθυσμού κ.ά.). Τα χρήματα αυτά δεσμεύτηκαν σε κλειστό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδας και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους φορείς.

Όποιος όμως εισηγήθηκε και εκτέλεσε αυτό το μέτρο, επέδειξε προφανώς πλεονάζον αντικοινωνικό φρόνημα αφού καταδίκαζε νοσηλευτικά ιδρύματα σε στοιχειώδεις ελλείψεις, θεραπευτικές κοινότητες σε απραξία με τη συνακόλουθη επιδείνωση της υγείας των πασχόντων, βιβλιοθήκες και αθλητικά κέντρα σε ρημαδιό με αποτέλεσμα την αδιάφορη εγκατάλειψη σε κακές συνήθειες και σε συναναστροφές τους νέους κ.λπ. Επομένως, όποιος (αμέσως ή εμμέσως) μετείχε αυτού τού εγχειρήματος, πρέπει να γράφεται στις μαύρες δέλτους τής Ιστορίας.

Εξάλλου, κονδύλι ύψους πάνω από 9 εκατ. ευρώ αποτελεί τη μη χρησιμοποιημένη τελευταία δόση τού δανείου που χρωστούν οι Έλληνες. Το υπόλοιπο ποσό των πάνω από 7 δις ευρώ προήλθε από την υπέρμετρη φορολόγηση των μικρομεσαίων, την οποία οι ίδιοι τώρα αποκηρύσσουν κατηγορώντας τη ΝΔ.

Ποιός λογικός άνθρωπος θα θεωρούσε θετικό επίτευγμα μια τέτοια αντικοινωνική νοοτροπία, η οποία μάλιστα δεν αποδίδεται σε εντολές των δανειστών αλλά διατυμπανίζεται ως …σπουδαία επινόηση και …τρανό αποτέλεσμα μιας δήθεν αριστερής νομενκλατούρας;;

Για να συμπληρωθεί ο συλλογισμός, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέβασε το παρακράτημα υπέρ υγείας στις κύριες συντάξεις στο 6% (από το 4% που το παρέλαβε) και επέκτεινε αυτό το χαράτσι σε όλες τις συνταξιοδοτικές παροχές ώστε να σχηματίζεται ένα κονδύλι 4-5 δις ευρώ που διοχετεύεται από τότε μέχρι και σήμερα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και ειδικότερα στον ΕΟΠΥΥ. Αλλά και οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη βαδίζουν ακριβώς πάνω στα βήματα της προηγούμενης κυβέρνησης, πράγμα που σημαίνει ότι το μνημονιακό «γράμμα και πνεύμα» βασιλεύει! Δηλαδή και οι δυο μνημονιακές κυβερνήσεις των διαφορετικών κομμάτων αποδέχθηκαν την …sui generis χρηματο-οικονομική «ιδιωτικοποίηση» του καθημαγμένου ΕΣΥ, καθώς και την υποχρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ που μέχρι σήμερα συντηρείται από τους συνταξιούχους (βλ. σελ. 181 στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2024 το σχετικό κονδύλιο που ανέρχεται σε σχεδόν 5,5 δις ευρώ) με ελάχιστα «συμβολικά» κονδύλια δημοσίων δαπανών.

Επομένως η αφόρητη μνημονιακή ομοιότητα δεν επιτρέπει μεγάλες κραυγές δήθεν διαφοροποίησης των πολιτικών μεταξύ των μνημονιακών κομμάτων. Απλώς ο κ.Κασσελάκης δεν ενημερώθηκε, ή δεν θέλησε να αποκαλύψει, τη σύσταση αυτού «του πλεονάσματος του αίματος» που θα είναι εσαεί ντροπή για την ελληνική πολιτική τάξη.

11.Η Συμφωνία των Πρεσπών, αποτέλεσμα διεθνούς υποβάθμισης της χώρας. Συνέχειά της η Διακήρυξη των Αθηνών

Το άλλο διαφημιζόμενο από τους αποχωρήσαντες …κατόρθωμα, που δεν μπόρεσαν να …πετύχουν ούτε οι γεννήτορες του μεταδικτατορικού πολιτικού συστήματος Κων/νος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, είναι η Συμφωνία των Πρεσπών!! Η εκπλήρωση δηλαδή, υπό την πίεση των δυτικών μας συμμάχων (κυρίως της Μέρκελ που επισκέφθηκε πολλάκις τους εμπλεκομένους) του παλαιού γερμανικού σχεδίου για κατακερματισμό των Βαλκανίων. Για τη διάλυση δηλαδή, με κάθε τρόπο, όλων των Βαλκανικών Ενώσεων και των Συνομοσπονδιών (όπως π.χ. της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) και τη δημιουργία επιμέρους μικρών κρατών και τη διάλυση.

Θυμίζουμε ότι στην πολιτική που εφαρμόστηκε τελικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν αντιταχθεί μέχρις εσχάτως όλοι οι συμμετέχοντες στα Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 4-12-1991, στις 18-2-1992 και στις 13-4-1992. Παρέλκει να αναφέρουμε τις δηλώσεις τους όπως και τις γνωστές δηλώσεις τού τότε ΠτΔ.

Το 2018 υπεγράφη το κείμενο Συμφωνίας που ετοιμάστηκε υπό την προεδρία τού κ.Νίμιτς που την παρουσιάζουν ως …μείζον επίτευγμα της εξωτερικής πολιτικής, αν και ανέτρεψε πλήρως την εθνική γραμμή!! Μάλιστα δε, ένας παράγοντας, που είχε άμεσο ρόλο στα γεγονότα εκείνων των ημερών, έγραψε μεταγενέστερα ότι τότε ήταν που ολοκληρώθηκε η δημιουργία εθνικής συνείδησης των κατοίκων τού πολυφυλετικού και πολυγλωσσικού κρατιδίου των Σκοπίων ως «Μακεδόνων»!!

Δεν είναι της παρούσης να εκθέσουμε τα όσα εξωφρενικά, από πραγματικής και νομικής πλευράς, περιλαμβάνει αυτή η Διεθνής Σύμβαση που την «προστατεύουν» από τυχόν καταγγελία ή αναθεώρησή της. Αλλά «πριν αλέκτωρ φωνήσαι», η Βουλγαρία –πλην των διαχρονικών αφομοιωτικών μέτρων που λαμβάνει (π.χ. αθρόα έκδοση βουλγαρικών διαβατηρίων στους πολίτες των Σκοπίων)-  αξίωσε επιπλέον να αναγνωριστεί από τα Σκόπια η βουλγαρική φυλετική και γλωσσική τους καταγωγή!!

Οι εξελίξεις επ’αυτού είναι γνωστές.

Ακόμη και «τα παιδιά του Χάρβαρντ», που κυβέρνησαν μετά τη Βουλγαρία και είναι ακόμη στην πολιτική σκηνή και που κατά τεκμήριο ήσαν εφεκτικά στην ευρωπαϊκή και αμερικανική αξίωση για την αναγνώριση των Σκοπίων ως ανεξάρτητου κράτους με τη συγκεκριμένη ονομασία, δεν μπορούσαν να παρακάμψουν την «ιστορική αλήθεια» και αξίωσαν κι αυτά να αναγνωριστούν οι γεννητορικές σχέσεις με τη Βουλγαρία.

Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες, που δέχθηκαν την καταπλεονεκτική και ανιστόρητη Συμφωνία των Πρεσπών, ως μέρος τού παλαιού και πάντα ενεργού γερμανικού σχεδίου, δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για τις αμετροέπειές τους. Απεναντίας, διαφημίζουν τη Συμφωνία ως το «υπέρτερο» κατόρθωμα της εξωτερικής τους πολιτικής.

Επομένως, ενόψει των ανωτέρω, δεν θα είναι παρακινδυνευμένο να υποστηρίξουμε ότι, αν ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να καλύψει το κενό στην πολιτική σκηνή και να εκφράσει τον αντιμνημονιακό πατριωτικό- σοσιαλιστικό χώρο, έπρεπε να κάνει μια γενικευμένη αποκήρυξη των πολιτικών και κυβερνητικών πεπραγμένων τής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ασφαλώς των προβλέψεων του Μνημονίου που έφερε η πρώην κυβέρνηση του κόμματός του. Εξάλλου, ούτε συνέπραξε σ’αυτό, ούτε καν γνώριζε πρόσωπα και πράγματα ΚΑΙ λόγω ηλικίας ΚΑΙ λόγω απόστασης, ενώ συνάμα ήταν αμέτοχος κάθε δέσμευσης και υπόσχεσης προς τους ευρωπαίους επικυρίαρχους.

Όσο δεν αποκηρύσσει αυτή την πολιτική, που τα αποχωρήσαντα στελέχη προσπαθούν να μετονομάσουν «αριστερή διακυβέρνηση»…, όσο δεν ανασυγκροτεί τη ρημαγμένη αυτή πολιτική παράταξη κυρίως με αντιμνημονιακά και πατριωτικά στελέχη.., τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάνει έδαφος και η κοινωνία θα στερείται μιας -έστω και κολοβωμένης αλλά γνήσιας πλέον- αντιμνημονιακής φωνής.

Η απροθυμία για την αποκήρυξη του Μνημονίου και των πολιτικών του μπορεί να οδηγήσει δυστυχώς σε επικράτηση -για αόριστο ακόμα χρονικό διάστημα- της ΝΔ, του επιδοματικού πλέον νεοφιλελευθερισμού, των μεγάλων ανισοτήτων και της απόλυτης πειθαρχίας στο σύστημα της εταιρικής διακυβέρνησης της ΕΕ και των χρηματοοικονομικών κολοσσών, ή, -έστω- σε μια σύμπραξη του μνημονιακού -πάλαι ποτέ προοδευτικού- χώρου, που επ’ουδενί ασφαλώς αποτελεί μια νέα επανεκκίνηση, μια νέα πολιτική πρόταση.

Το οικονομικό βεβαίως εποικοδόμημα, το σύμπλεγμα δηλαδή των μεγάλων εταιριών των δανειστών (στα χέρια των οποίων περιέρχονται σταδιακώς οι βασικές πηγές πλούτου, σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κεφάλαιο, παρά τους αρχικούς εξορκισμούς του κ.Τόμσεν), δεν μπορεί να αποδεχθεί τη μονιμοποίηση της μονοκρατορίας μιας παράταξης και ορισμένων προσώπων επί μακρόν, όσο κι αν ανταποκρίνονται επιτυχώς στις ανάγκες τής ευρωπαϊκής εταιρικής διακυβέρνησης.

Είναι σαφές ότι λειτουργούν πληρέστερα και ασφαλέστερα, εάν υπάρχει και «αντίπαλο δέος», εντός ασφαλώς του μνημονιακού πλαισίου. Πολύ περισσότερο που οι αντιμνημονιακοί πολίτες, που προ ετών ήσαν η συντριπτική πλειοψηφία στην πατρίδα μας, δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν έναν ενωτικό μαζικό φορέα που θα αμφισβητούσε την ετερόνομη διακυβέρνηση και θα επέβαλλε τον οικονομικό και κοινωνικό ορθολογισμό στους ευρωπαίους ιθύνοντες.

Έτσι, δυστυχώς δεν διαψεύδεται, προς το παρόν, η καυχησιολογία Σόιμπλε μετά την υπογραφή του γ’ Μνημονίου ότι «καθαρίσαμε από την Αριστερά στην Ευρώπη για τα επόμενα 100 χρόνια». Με τη συναίσθηση ότι ο ιστορικός χρόνος δεν συγχωρεί κανέναν, ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ προτού συμπληρωθεί η κατά Σόιμπλε εκατονταετία…

Αλέξης Π. Μητρόπουλος (Καθηγητής-Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ)

Δημήτρης Π. Μητρόπουλος (Νομικός)