Ανδρέας Παναγιωτόπουλος: Η φωνή της μάνας

Η «Γιορτή της Μητέρας» μάς βρίσκει φέτος στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν για να ακούσουμε τη φωνή των μανάδων, ν’ αφουγκραστούμε τις αγωνίες τους και να κάνουμε αυτό που οι ίδιες κάνουν κάθε μέρα σε μας, να σταθούμε πλάι τους:

– Πλάι στην εργαζόμενη μητέρα που πασχίζει να ανταποκριθεί με την ίδια επιτυχία σε όλους τους ρόλους που η κοινωνία της έχει αναθέσει.

– Πλάι στη μάνα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της.

– Πλάι στην κακοποιημένη γυναίκα-μάνα.

– Πλάι στη μάνα με την επιλόχειο κατάθλιψη που πασχίζει να χαμογελάσει.

– Πλάι στη μάνα που δεν έχει ν’ αγοράσει πάνες για τα μωρά της.

– Πλάι στη μάνα που δακρύζει όταν στέλνει νηστικά τα παιδιά σχολείο.

– Πλάι στη γυναίκα που θέλει να επιλέξει πότε θα γίνει μάνα.

– Πλάι στη «μάνα» που στιγματίζεται επειδή δεν γέννησε ποτέ, αλλά αγαπά τα παιδιά όλου του κόσμου.

– Πλάι στη μάνα που εξεγείρεται για την αδικία στα παιδιά της και ταυτόχρονα τα καμαρώνει.

– Πλάι στην αγρότισσα μάνα.

– Πλάι στην ανασφάλιστη μάνα.

– Πλάι στη μάνα πρόσφυγα.

– Τέλος, πλάι στις μανάδες που θρηνούν το χαμό των παιδιών τους, την Παναγία, τη Μάγδα Φύσσα, τις μανάδες των νέων παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη.

Γιατί παραφράζοντας τον Αβραάμ Λίνκολν, «Ό,τιείμαστε, ή ελπίζουμε ποτέ να γίνουμε, το οφείλουμε στις αγγέλους μανάδες μας».