Άρθρο του Δρ Δημήτριου Μεταλληνού: Ηγέτες και ηγετίσκοι

            «Οι ιστορικές περίοδοι αναδεικνύουν τους ηγέτες τους, αλλά και οι ηγέτες με τη σειρά τους αναδεικνύουν τη συγκεκριμένη περίοδο». Η διαπίστωση αυτή, που έχει τεκμηριωθεί διαχρονικά, διαπνέει και τη σύγχρονη εποχή μας. Καθημερινά αναφύεται το ερώτημα, εάν η εποχή μας έχει αναδείξει ηγέτες στον πολιτικό μας βίο. Η αλήθεια είναι, ότι για πρώτη φορά καταγράφεται τόσο μεγάλη πενία σε αληθινούς κι όχι προκατασκευασμένους «ηγέτες», με αποτέλεσμα αρκετοί να αναμένουν την πολλά υποσχόμενη τεχνητή νοημοσύνη και τους ρομποτικούς «ηγέτες», προκειμένου να καλυφθούν τα όποια … κενά.

            Κρίνοντας όσο το δυνατόν αντικειμενικά τη σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία, με δεδομένα αφενός την αποδεδειγμένα μη αντικειμενική ενημέρωση (ΜΜΕ, μέσα δικτύωσης κ.ά.) και τον (χρηματοδοτούμενο) υποκειμενισμό τους και αφετέρου τα ποιοτικά στοιχεία που μπορεί η ανεξάρτητη επιστημονική έρευνα να συλλέξει και να μελετήσει, μπορούμε να καταλήξουμε σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα. Οι εποχές έχουν ριζικά αλλάξει, αφού πλέον τα πάντα συνέχει η τεχνολογία, η δύναμη της οποίας ξεπερνά τους ισχυρότερους πολιτικούς, στρατηγούς και διπλωμάτες. Διαχρονικά οι ηγέτες αναδεικνύονταν μέσα από το έργο τους. Υπήρχε, λοιπόν, μια αμεσότητα ή ορθότερα αλληλεπίδραση δρώντος υποκειμένου (ηγέτη) και αποτελέσματος-παραγόμενου έργου του. Σήμερα, όμως, δεν ισχύει απόλυτα η εν λόγω σχέση. Διότι, ο φερόμενος «ηγέτης», συνήθως βρίσκεται αποστασιοποιημένος από τα αποτελέσματα του έργου του, στα οποία εμπλέκονται κι άλλα πρόσωπα ή δυνάμεις για την τελική έκβαση ενός ζητήματος (διαπλεκόμενα συμφέροντα). Πάντοτε καταγραφόταν η ιστορική αυτή πραγματικότητα, μόνο που στις ημέρες μας έχει εξελιχθεί σε απόλυτο βαθμό.

            Φθάσαμε, έτσι, στο σημείο να μην προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε επαρκώς τους φερόμενους ηγέτες του κόσμου. Στην κυρίαρχη αντίληψη των ανταλλακτικών και της άμεσης αλλαγής, δημιουργούν η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και η «Νέα Εποχή» ηγετίσκους με ημερομηνία λήξης. Κάτι σαν «μεσσίες μίας χρήσεως». Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, παρ’ όλες τις αντικειμενικές παθογένειες της ποιότητας της σύγχρονης δημοκρατίας, ότι το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών του «αναπτυγμένου» κόσμου μας (Δύση), δεν συμμετέχει πλέον στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν επιθυμεί να εκφράσει άποψη. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν και για τίποτα. Απέχει συστηματικά και συνειδητά. Θεωρώ, ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερη απειλή της «σύγχρονης δημοκρατίας» και ουσιαστικά αυτοαναίρεσή της στην πράξη. Δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτε, «das ist mir egal/I don’t care», όπως διατρανώνουν οι περισσότεροι πλέον ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Ο πολιτικός (άρα και κοινωνικός) μηδενισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Έτσι, όταν δεν συμμετέχεις στο «εκλέγεσθαι», να αδιαφορείς ουσιαστικά και για το «εκλέγειν». Το δημοκρατικό αυτό κενό έρχεται να … καλύψει η ολιγαρχία, όπου οι ίδιες οικογένειες προωθούν τους «αρίστους γόνους» τους, με αποτέλεσμα στις χώρες της Δύσεως να ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα ή οι απόγονοί τους ισοβίως. Είτε ως «κληρονομική μοναρχία», είτε ως «κληρονομική δημοκρατία», όπου στη δεύτερη περίπτωση ψηφίζει όλο και μικρότερο ποσοστό πολιτών, νομιμοποιώντας πάραυτα την έννοια της «δημοκρατίας» ως εκλογής από τη βάση.

            Αποτέλεσμα όλης αυτής της παθογένειας του εκλογικού σώματος, η προσφορά «ηγετών-μεσσιών», που δεν αναδείχθηκαν από «κάτω», δηλ. από τη βάση-λαό, αλλά προεπιλέχθηκαν από «επάνω» (από οποιοδήποτε κλειστό περιβάλλον) και νομιμοποιούνται «δημοκρατικά», ως η ενδεδειγμένη πολιτική επιλογή. Αυτή η κατ’ επίφαση δημοκρατία αποτελεί τον ορισμό της σύγχρονης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Οι επικεφαλής των πολιτικών αυτών σχημάτων, αναφέρονται ως «ηγέτες», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον ορισμό της ιδιότητάς τους. Διότι, ιστορικά ο ηγέτης δεν κατασκευάζεται, αλλά αναδεικνύεται. Τη διαπίστωση αυτή προσπαθούν ορισμένοι κύκλοι να ξεχάσουν ή να απαλείψουν από τη συλλογική μνήμη, αλλά έρχεται ο ίδιος ο πολιτικός βίος να μας την υπενθυμίσει. Αποτελεί, λοιπόν, υψίστη ύβρη προς την ανθρωπότητα, να κατονομάζονται ως «ηγέτες», δημόσια πρόσωπα που δεν τιμούν την ιδιότητα αυτή. Χαρακτηριστικά καταγράφονται στις ημέρες μας, τα ακόλουθα φαινόμενα πολιτικών «ηγετών»:

• «Ηγέτες», που δεν αναδεικνύονται από τον λαό τους με εκλογή, αλλά (προ)επιλέγονται, και επιβάλλονται σε «δύσκολες συγκυρίες», όπως κατά την περίοδο των μνημονίων.
• «Ηγέτες», που (προ)επιλέγονται και προσφέρονται προς εκλογήν από απολύτως ελεγχόμενα εκλογικά σώματα.
• «Ηγέτες», που εξοστρακίζουν τους εσωτερικούς τους αντιπάλους-πιθανούς αξιότερους ηγέτες, προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους, αλλά όχι και την ιδιότητα του αληθινού ηγέτη.
• «Ηγέτες», που ανάλογα με τις διεθνείς εξελίξεις εγκαταλείπουν τις όποιες αρχές τους, υιοθετώντας τις αρχές των νέων ηγετών και προστατών τους, οι λεγόμενοι και «πολιτικοί χαμαιλέοντες».
• «Ηγέτες», που υποτιμούν συστηματικά τη νοημοσύνη του εκλογικού τους σώματος, αλλά και της παγκόσμιας κοινωνίας, υιοθετώντας τη δίχως όραμα ατζέντα του Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος), το οποίο μάλιστα αποκαλούν «πολιτικό ρεαλισμό», φαινόμενο που χαρακτηρίζει τη συντριπτική πλειονοψηφία των «ηγετών» που ανέλαβαν τις τύχες του τόπου μας κατά την πρόσφατη 50χρονη μεταπολίτευση.
• «Ηγέτες μίας χρήσεως» ή ορθότερα «ηγέτες για όλες τις χρήσεις», που ξεχνούν την (ιερ)αποστολή τους και την υψίστη ευθύνη τους απέναντι στον λαό και το γένος μας.

Αναζητούνται πλέον ηγέτες κι όχι οι αναφερόμενοι «ηγετίσκοι», που πάνω κι από τη ζωή τους θα θέτουν την ευημερία του λαού μας και την ακεραιότητα της πατρίδας μας. Ηγέτες, που αναδεικνύονται από την κοινωνία τους, με κριτήριο τον ηγετικό τους βίο και πολιτεία. 

Δρ Δημήτριος Γ. Μεταλληνός