Δρ Δημήτριος Γ. Μεταλληνός: «ΟΧΙ»

7 Νοεμβρίου 2024

ΑΡΘΡΟ του Δρ. Δημήτριου Μεταλληνού

Συνεορτάσαμε άλλη μια συγκινητική εθνική «επέτειο του ΟΧΙ» (28^η Οκτωβρίου 1940). Οι σκέψεις, όμως, και οι προβληματισμοί αναφορικά με το ζήτημα αυτό, συνεχίζουν να με ταλανίζουν. Διότι μετά από τέτοιες ιστορικές αφορμές, αναδύεται αναπόφευκτα το υπαρξιακό ερώτημα:

«Τελικά, η σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία εξακολουθεί να διαπνέεται από τις ίδιες αρχές των παππούδων μας της «γενιάς του ΟΧΙ», που κατόρθωσαν τον άθλο, δηλ. να νικήσουν και να ταπεινώσουν έναν ισχυρότερο αριθμητικά και στρατιωτικά αντίπαλο;».

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καθοριστική, αφού εντάσσεται στη γενικότερη προβληματική αναφορικά με τη «συνέχεια ή ασυνέχεια του (νεο)ελληνισμού». Η απάντηση, όμως, δεν είναι εύκολη, αφού – όπως και σ’ όλα τα σημαντικά ζητήματα της πατρίδας μας – βιώνουμε (σε) μία «Βαβέλ».

Τα συστημικά Μ.Μ.Ε., οι εκατοντάδες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, γελοιοποιούν σκοπίμως τις εθνικές επετείους, άρα και την επέτειο του ΟΧΙ, προσφέροντας βήμα όχι στους ειδήμονες ιστορικούς ερευνητές, αλλά σε αδαείς, αμόρφωτους και ανώριμους κυρίως νέους στην ηλικία συμπολίτες μας, προκειμένου να ομολογήσουν την άγνοιά τους για τη συγκεκριμένη εθνική επέτειο, με αποτέλεσμα να εκλαμβάνεται η συγκεκριμένη απαξιωτική στάση ορισμένων νέων μας, ως υποστηρικτική του εθνικού «ΝΑΙ» σ’ όλα τα ζητήματα. Δεν προσφέρουν, όμως, βήμα στα δεκάδες χιλιάδες ελληνόπουλα, που συμμετέχουν στις εθνικές παρελάσεις, που ασφαλώς γνωρίζουν γιατί συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Επίσης, στα εκατοντάδες ελληνόπουλα των ακριτικών περιοχών και των ολιγάριθμων σχολικών κοινοτήτων των ακριτικών ή ορεινών περιοχών και των μικρών νησιών μας, που υψώνουν με καμάρι το Εθνικό μας Σύμβολο. Όλα αυτά τα χιλιάδες ελληνόπουλα, τα οποία συμμετέχουν στα γεγονότα και δεν τα «κρίνουν» από την …καφετέρια, αποτελούν αδιαμφισβήτητα τους άξιους συνεχιστές της εθνικής συνείδησης του «ΟΧΙ».

Ακολούθως οι συστημικοί πολιτικοί μας, ενώ επιλέγουν τις σύγχρονες Δυνάμεις του «ΝΑΙ», την παγκοσμιοποίηση και τους ανεθνικούς και αντεθνικούς κύκλους τους, προσέρχονται υποκριτικά στις επίσημες Δοξολογίες, που τελούνται στους ιερούς ναούς μας, ως συμμετέχοντες σ’ ένα ακόμη «φολκλορικό» γεγονός, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η «Ευχαριστήριος Ευχή» που αναπέμπεται από τον κληρικό (αρχιερέα ή ιερέα) θέτει τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Οι εν λόγω πολιτικοί, ως νομοθέτες ασεβών και αντιεκκλησιαστικών νόμων, βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση, αφού προσέρχονται στον χώρο που κατεξοχήν απορρίπτει τις πολιτικές τους επιλογές. Τραγικές φιγούρες, που βρίσκονται κυριολεκτικά «εκτός τόπου και χρόνου». Τραγικές φιγούρες, δυστυχώς, κι όσοι κληρικοί, που ενώ διαβάζουν τα σχετικά εκκλησιαστικά κείμενα, δηλ. τη θεολογική-εκκλησιαστική θεμελίωση του ΟΧΙ στον κοινωνικό και πνευματικό στίβο, επιλέγουν ανερυθρίαστα να συναγελάζονται με τους θεμελιωτές του «ΝΑΙ», τους «Πεθνάρχες» του έθνους μας. Οι άδειοι από κόσμο συνήθως ιεροί ναοί μας, κατά την τέλεση της «επισήμου Δοξολογίας», αποτελούν ασφαλώς μήνυμα αντίστασης και εθνικής αισιοδοξίας. Αντίθετα, «όπου ο κληρικός είναι φορέας κι όχι αχθοφόρος της Θείας Χάριτος», κατά τον μακαριστό δάσκαλό μας (και) π. Γεώργιο Μεταλληνό, ο ευσεβής λαός του Θεού κατακλύζει τον Οίκο Του.

Ζούμε αδιαμφισβήτητα σε μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα σχεδόν εδράζονται στο «τυχαίο γεγονός» και στη «συγκυρία». Είμαστε κυριολεκτικά η «κοινωνία του και πέντε». Ούτε καν στο «παρά πέντε». Πρώτα βυθίζεται ένα σκάφος, πρώτα γίνεται ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα, πρώτα ολοκληρώνεται το έγκλημα στο «Μάτι» ή στα «Τέμπη» και μετά τρέχει ο κρατικός «μηχανισμός», να …γυρίσει τον χρόνο πίσω. Όσο κι αν διαφημίζεται απ’ όλες τις κυβερνήσεις η «πρόβλεψη», η «προετοιμασία», η «ύπαρξη στόχων αντιμετώπισης των κοινωνικών ζητημάτων» κ.ά., στο τέλος τα περισσότερα αναδεικνύονται ουσιαστικά «σχέδια επί χάρτου», χωρίς αντίκρισμα ή αποτέλεσμα. Θλιβερό, επίσης, το γεγονός, ότι περνούν τα χρόνια και δεν απονέμεται ούτε δικαιοσύνη… Λογικό, αφού στη χώρα της κομματοκρατίας, δεν αποδέχεται και δεν αναλαμβάνει ο κρατικός μηχανισμός τις χρόνιες ευθύνες του. Τελικά, στη «χώρα της συγκυρίας», εμείς ως λαός συναισθανόμαστε το «ΟΧΙ» της γενιάς του 1940; Επιλέγουμε το ΝΑΙ, ως «ρεαλιστές» ή γνωρίζουμε ορθά την εθνική μας ιστορία και διαπιστώνουμε ότι εκείνη γράφηκε μέσα από τα «ΟΧΙ» και όχι τα «ΝΑΙ»;

Κρίσιμα υπαρξιακά ερωτήματα, που για να είμαστε ειλικρινείς αποφεύγουν οι περισσότεροι να απαντήσουν, ως βιοπαλαιστές της καθημερινότητας. «Ωχ αδελφέ»! «Δε βαριέσαι, όσα έρθουν κι όσα πάνε»! Συχνές, επαναλαμβανόμενες απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα… Δυστυχώς, έχουμε απολέσει και την εθνική ιδιότητα του «φιλόσοφου λαού». Τα κοινωνικά ζητήματα, πρωτίστως τα οικονομικά, με την τοκογλυφία-πλειστηριασμούς των funds, την υπερφορολόγηση των μισθωτών, των συνταξιούχων, των μικροεπαγγελματιών και των καλοπροαίρετων κ.ά. συμβάλλουν καθοριστικά στο πλήγμα της μέσης ελληνικής οικογένειας. Πρώτη συνέπεια, η μη δημιουργία νέων οικογενειών από τους αμύητους στην πίστη νέων μας, οι οποίοι υπολογίζουν τα πάντα με μαθηματική λογική και αγνοούν τα «μαθηματικά της ιεράς μας παράδοσης», κατά τον διδάσκαλο του Γένους μας Φώτη Κόντογλου.

Η ευθύνη των γονέων, των κληρικών και των δασκάλων είναι τεράστια. Οφείλουμε στη γενιά του ΟΧΙ, αλλά και στη γενιά του μέλλοντος, να αναδείξουμε τη μοναδική αξία του ΟΧΙ στην καθημερινότητά μας. Του ΟΧΙ, όχι ως στείρα αντιπολίτευση ή μόνιμη άρνηση, αλλά ως σταθερή έκφραση αξιοπρέπειας, φρονήματος και νίκης κατά των παθών μας και κυρίως του θανάτου. Το ΟΧΙ, ως κατάφαση του βιολογικού θανάτου, αλλά και σωτήρια προοπτική της προσωπικής και εθνικής μας Ανα(σ)τάσεως.

============

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ