Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Από τα φοιτητικά μου χρόνια θυμάμαι να ομιλούν ή να γράφουν διάφορα συστημικά παπαγαλάκια περί «συνωμοσιολογίας και συνωμοσιολόγους», θεωρώντας «φαντασμένους» ή «ψεκασμένους» όσους υποστηρίζουν ότι υπάρχουν διεθνείς σχεδιασμοί από γνωστούς ή άγνωστους κύκλους. Η μετέπειτα επιστημονική (επαγγελματική-πανεπιστημιακή) ενασχόλησή μου, με τη μελέτη των αρχείων και ιδιαίτερα των Διπλωματικών των Υπουργείων Εξωτερικών της Ελλάδος, της Μ. Βρετανίας και της Γερμανίας, με έχουν πείσει ότι ασφαλώς και υπάρχουν διεθνείς σχεδιασμοί, σχέδια ή ακόμη και συνωμοσίες. Εκείνα που διαφέρουν είναι η οπτική γωνία και οι προϋποθέσεις ανάγνωσης ενός φαινομένου/πληροφορίας. Μάλιστα στην εποχή των «fake news», αλλά κυρίως της πληροφορικής, η πληροφορία διαχέεται, με αποτέλεσμα ο ανίδεος αποδέκτης της να βρίσκεται σε παντελή σύγχυση, σχοινοβατώντας μεταξύ αληθείας και μύθου. Ο ερευνητής της αλήθειας (επιστήμονας) αποτελεί το πρόσωπο που ουσιαστικά μεταφράζει, δηλαδή μεταφέρει, την πληροφορία, που με την τεκμηρίωσή της καθίσταται ιστορία.
Μετά την απαραίτητη θεωρητική εισαγωγή, θα προσπαθήσουμε να καταθέσουμε ενδεικτικά κάποιες σύγχρονες πληροφορίες, όπου αποκαλύπτεται το πολιτικό παιγνίδι «ψεύδους-αληθείας», που κατά κόρον χρησιμοποιεί το πολιτικό σύστημα/καθεστώς στην Ενωμένη Ευρώπη και υιοθετούν και επαναλαμβάνουν τα ντόπια φερέφωνά τους.
α) Η περίπτωση του Αμερικανού Προέδρου Trump, που επί τρία τουλάχιστον έτη χλευαζόταν με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς και την επομένη της εκλογής του πριν από έναν μήνα περίπου, οι ίδιοι δημόσιοι υβριστές του και πολιτικοί «ηγέτες» της Ευρώπης, αλλά και της πατρίδας μας, υιοθέτησαν θετικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό του. Η «χαμαιλέουσα» αυτή στάση, αποδεικνύει τουλάχιστον την έλλειψη ήθους από τους συγκεκριμένους πολιτικούς, εκθέτοντας κατ’ επέκταση τους λεγόμενους δημοσιογράφους (τους) ως τιποτένιους και στυγνούς προπαγανδιστές.
β) Η περίπτωση του Σύριου Προέδρου Άσαντ, που επί αρκετά χρόνια εθεωρείτο από το σύστημα ελέγχου ως ένας λαοφιλής ηγέτης, έναντι των «τζιχαντιστών», «φανατικών», «τρομοκρατών» ανταρτών, που απειλούσαν με τη δημιουργία ενός στυγνού ισλαμικού καθεστώτος. Την επομένη της ανατροπής του πρώτου, πρώτα οι πολιτικοί «ηγέτες» του δυτικού κόσμου και ακολούθως οι υπάκουοι υπάλληλοί τους στα ΜΜΕ και δικτύωσης, υιοθέτησαν αντίθετους χαρακτηρισμούς για τις δύο πλευρές.
γ) Στα εσωτερικά μας τώρα, τον Ιούλιο του 2000 υιοθέτησε η κυβέρνηση Σημίτη την έκδοση των ελληνικών αστυνομικών ταυτοτήτων χωρίς την αναγραφή του Θρησκεύματος, επειδή «δεσμεύθηκε απέναντι στο εβραϊκό λόμπυ των Η.Π.Α.». Υπουργός Δημόσιας Τάξεως τότε δεν ήταν ασφαλώς ο γνωστός για την εθνική και ορθόδοξη ψυχοσύνθεσή του Στέλιος Παπαθεμελής, αλλά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Συγκεκριμένα, ο Στέλιος Παπαθεμελής υπερμαχώντας για την αναγραφή του θρησκεύματος, ως σημαντικού πολιτισμικού και ταυτοτικού στοιχείου του Έλληνα πολίτη σημείωνε: «Το αντιστασιακό ΕΑΜ στις περιοχές που ήλεγχε εξέδιδε και αυτό ταυτότητες, οι οποίες περιείχαν και αυτές το θρήσκευμα. Άρα ούτε κατοχική, ούτε εμφυλιοπολεμική είναι η γενεαλογία του θρησκεύματος». Στις ημέρες μας, όπου συζητείται η επιβολή (!) της νέας αστυνομικής ταυτότητας και του «προσωπικού αριθμού», ειδικοί επιστήμονες της Πληροφορίας και της Πληροφορικής έχουν καταλήξει στο επιστημονικό πόρισμα, ότι με τις εν λόγω επιλογές «οδηγούμαστε σε δικτατορία με …δημοκρατικό μανδύα». Μία εικοσιπενταετία χωρίζει τις δύο ιστορικές περιόδους. Κι όμως, σήμερα Υπουργός Προστασίας του Πολίτη …παραμένει το ίδιο πρόσωπο, το οποίο απλά άλλαξε πολιτικό κουστούμι. Από πράσινο σε μπλέ… Τα συμπεράσματα δικά σας…
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πλήθος τεκμηριωμένων πληροφοριών, που αποδεικνύουν ότι ασφαλώς και υπάρχουν σχεδιασμοί από διεθνή γνωστά (ή άγνωστα) κέντρα, με σημαντικότερο σχεδιασμό την συστηματική γελοιοποίηση/περιθωριοποίηση όσων τολμούν να τους αποκαλύψουν. Η πολιτική (και κυρίως οι πολιτικοί ως φορείς της) είναι ταυτισμένη με την προπαγάνδα και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων/πληροφοριών, σε συνδυασμό με το «εμπόριο ελπίδας». Η έρευνα των διπλωματικών/πολιτικών αρχείων αποκαλύπτει την πανάρχαιη αυτή πρακτική των «ηγετών» της ιστορίας (αυτοκρατόρων, βασιλέων, τυράννων, δικτατόρων, σοσιαλιστών, καπιταλιστών και κατά τις τελευταίες δεκαετίες και των «δημοκρατών»), που ταυτίζονται ΟΛΟΙ τους στο σημείο αυτό. «Άλλα σκέπτονται και σχεδιάζουν και άλλα πράττουν» ή ορθότερα «άλλοι σχεδιάζουν και εκείνοι απλά υπακούουν», καθιστώντας το ψέμα έκτη αίσθησή τους, αλλά και απαραίτητο εργαλείο τους.
Τραγικότερο όλων, όταν στο παιγνίδι αυτό της «πολιτικής μυθοπλασίας» συστρατεύονται με το …αζημίωτο και «επιστήμονες» όλων των ειδικοτήτων και κυρίως «ακαδημαϊκοί», οι οποίοι έχουν ορκιστεί να υπηρετούν τις Αρχές της επιστήμης τους. Θεωρώ, ότι διαχρονικά δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ηθική κατάπτωση από την ιδεολογική εκπόρνευση των θεματοφυλάκων του ήθους και της ιστορικής αληθείας. Κι όμως, η καταγεγραμμένη «σιωπή των διανοουμένων» (Pierre Bourdieu, 1930-2002) ή η «στρατευμένη και υποταγμένη σύγχρονη διανόηση» (Νίκος Ψαρουδάκης, 1917-2006) τεκμηριώνουν ότι δεν διάγουμε πλέον δημοκρατικό βίο. Ίσως κοινοβουλευτικό, κατά τα βρετανικά ήθη. Με απόλυτη βεβαιότητα, όμως, έναν πολιτικό βίο που δεν αρμόζει στη «γενέτειρα της Δημοκρατίας Ελλάδα». Κι αν ο υπόλοιπος κόσμος βιώνει μια σύγχρονη πολιτική Βαβέλ, δεν οφείλουμε οι (νεο)Έλληνες να διατηρήσουμε και να αντιπροσφέρουμε στα υπόλοιπα Έθνη τις Αρχές της Δημοκρατίας, ως γνήσια τέκνα της; Δεν οφείλουμε να παύσουμε να είμαστε ουραγοί των διεθνών πολιτικών εξελίξεων και να αναδείξουμε την ισχυρή πολιτική και δημοκρατική μας κληρονομιά, γεγονός που μας καθιστά «πλανητάρχες» του δημοκρατικού πολιτισμού; Εν τέλει, ακόμη κι αν αποφασίσει να «δύσει η Δύση», εμείς δεν οφείλουμε να παύσουμε να είμαστε οι «κοιμωμένοι της ιστορίας» και να ξυπνήσουμε;
