Η τέχνη, σε κάθε μορφή της, συνιστά έναν διαρκή αγώνα για την ελευθερία της έκφρασης. Ο καλλιτέχνης ενσαρκώνει ένα ρόλο και απελευθερώνει όλο το μεγαλείο του ψυχικού του κόσμου για να αποδώσει πάνω στη σκηνή τις ανθρώπινες αδυναμίες και να ενώσει το ακροατήριο με την θεατρική δημιουργία. Ο διαρκής αυτός αγώνας της τέχνης ταυτίζεται σε πολλά σημεία με τους κοινωνικούς αγώνες για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο Μπρεχτ άλλωστε, στηλίτευε την βερολινέζικη αστική τάξη που είχε κατηγορήσει τη λαϊκή τάξη για έλλειψη ηθικής. Η πολιτική και οι αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούσε πάντοτε τον “πυρήνα” της θεατρικής δημιουργίας.
Το ΠολυΤεχνείο Αιγίου ξεκίνησε την λειτουργία του στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Από την σκηνή του πέρασαν δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μπάμπης Στόκας, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Κατερίνα Διδασκάλου και πολλοί άλλοι.
Εκατοντάδες έως χιλιάδες θεατές από πολλές περιοχές της χώρας, παρακολούθησαν θεατρικές παραστάσεις και μουσικές εκδηλώσεις, Θεατρικές ομάδες γεννήθηκαν σ’ αυτόν τον χώρο, καταξιωμένοι αλλά και νέοι καλλιτέχνες παρουσίασαν τα έργα τους στο κοινό. Σε μια πόλη που καταξιώθηκε στον ελληνικό χάρτη ως ιστορική και βαθιά πολιτιστική, το κενό που άφησε το ΠολυΤεχνείο είναι δυσαναπλήρωτο. Όσες πολιτιστικές αίθουσες κι αν διαθέτει η πόλη αυτή, όσους χώρους τέχνης, δημιουργίας και έκφρασης άνοιξαν τις πύλες τους, το ΠολυΤεχνείο θα παραμένει βαθιά στις καρδιές και στις μνήμες εκείνων που έζησαν τη δόξα του.
Η λειτουργία του σταμάτησε πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα που η πανδημία επισκιάζει και σκεπάζει τα πάντα, η τέχνη μπορεί να αποτελέσει διέξοδο ατομικής ελευθερίας, συλλογικής έκφρασης και κοινωνικής δημιουργίας. Κάθε πόλη φημίζεται για δυο πράγματα: για το παρελθόν της και για το παρόν της. Το μέλλον της είναι η προσήλωση στην τέχνη και στον πολιτισμό.
Ο Μπρεχτ πάλι, έγραψε τον “κύκλο με την κιμωλία”. Ο κύκλος του ΠολυΤεχνείου μπορεί να έκλεισε, αλλά η κιμωλία υπάρχει ακόμα και μπορεί να ξαναγράψει ένδοξες πολιτιστικές σελίδες…