Γ.Ν.Α.: Σκηνικό βαρυχειμωνιάς πάνω από το Ε.Σ.Υ.

Ακόμα και ο καιρός αποτυπώνει με γλαφυρότητα την υγειονομική κρίση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, όχι μόνο εξαιτίας του covid αλλά κυρίως λόγω των διαχρονικών προβλημάτων και ελλείψεων στα δημόσια νοσοκομεία. Η νευρικότητα των τελευταίων εβδομάδων στην διαχείριση της αντικειμενικά κρίσιμης κατάστασης, ήταν αποτέλεσμα σπασμωδικών ενεργειών και μεμονωμένων πρωτοβουλιών ενός κεντροβαρούς Εθνικού Συστήματος που ιεραρχεί τις ανάγκες με βασικό γνώμονα την ενίσχυση των πολυδύναμων ιδρυμάτων στα αστικά κέντρα και εξακολουθεί να αποδυναμώνει την περιφέρεια. Τα αποτελέσματα ωστόσο είναι αρνητικά ακόμα και για τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία που τελικά επιβαρύνονται με τα κενά της περιφέρειας και δεν μπορούν να επιτελέσουν τον κεντρικό ρόλο για τον οποίο ιδρύθηκαν και συστάθηκαν από τον αείμνηστο Γιώργο Γεννηματά. Την εποχή εκείνη, αλησμόνητη δεκαετία του ’80, κυριαρχούσε το δόγμα της αποκέντρωσης έναντι της αστυφιλίας. Αποκέντρωση παντού. Στην εργασία, στην βιομηχανία, στην ανάπτυξη, στη διοίκηση, ακόμα και στην Υγεία. Τα Πανεπιστημιακά Νοσοκομείο θα λειτουργούσαν δορυφορικά με μικρότερα Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και αγροτικά ιατρεία, με την διαφορά ότι εκείνη την εποχή ο ιδιωτικός τομέας στην Υγεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Ειδικότερα στην επαρχία καθώς στην πρωτεύουσα είχαν ανοίξει μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία. Η αλματώδης ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, με την στήριξη – πολιτική και οικονομική- όλων των κυβερνήσεων, αποτελεί βασική αιτία για την υφιστάμενη κατάσταση στον δημόσιο φορέα της Υγείας. Αυτή η διαπίστωση ήταν αναγκαία για να μην αποδίδουμε όλη την ευθύνη είτε σε αντικειμενικές αδυναμίες του Ε.Σ.Υ. είτε σε οργανικές θέσεις που δεν καλύφθηκαν σε μικρότερα Νοσοκομεία, είτε ακόμα στην πολυδιάστατη ιατρική με δεκάδες ή και εκατοντάδες ειδικότητες. Διότι συμβαίνει κι αυτό. Άλλωστε δεν είναι συμπτωματική η εμφάνιση τόσων πολλών και έμπειρων λοιμοξιωλόγων που έγιναν διάσημοι μέσα σε λίγα 24ωρα τηλεοπτικής παρουσίας.