«Για τον φίλο μας Γιώργο Αθανασίου, για μας Γιώργο Κουτσομίχαλο».

Τις πτήσεις του στους ουρανούς με τους αγγέλους θα συνεχίσει ο καλός
μας φίλος Γιώργος Αθανασίου, για μας Γιώργος Κουτσομίχαλος.
Συμμαθητές και συντοπίτες στα εφηβικά μας χρόνια στα Καλάβρυτα, ο
Γιώργος αποτέλεσε ένα κομμάτι της γενιάς των παιδιών εκείνων, που η
πορεία τους βάδιζε παράλληλα με την μετάβαση της Ελλάδας, από μια
χώρα καταπονημένη από τα δεινά των πολέμων σε μια χώρα που έκανε
τις πρώτες προσπάθειες να παρακολουθήσει το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Την εποχή που σε όλον τον κόσμο οι ιδέες και οι πολιτικές πρακτικές
φαίνονταν να ανανεώνονται και να γίνονται πιο φρέσκες, πιο ανοικτές,
πιο επαναστατικές, η Ελλάδα γνώριζε το μεγαλύτερο ίσως κύμα
αστικοποίησης. Παιδιά σαν τον Γιώργο, εμένα και πολλά άλλα, από
χωριά όπως τα Καλάβρυτα, έσπαγαν τον καρμικό κύκλο των
προπατόρων τους και ξεκίναγαν για άλλες πολιτείες. Έτσι και ο Γιώργος,
παιδί φτωχής οικογένειας, όπως οι περισσότερες στην επαρχία τότε,
έφτιαξε το βαλιτσάκι του με τα όνειρα της ηλικίας και έπιασε τους
ουρανούς. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων το 1970, υπηρέτησε για πολλά
χρόνια στην αεροπορία και το 2002 έγινε Ταξίαρχος υπηρετώντας ως
Διοικητής Αεροπορίας στην ΚΥΠΡΟ. Όμως ποτέ δεν ξέχναγε τα
Καλάβρυτα, όσο ψηλά και αν πετούσε. Γιατί το φρόνημα του Γιώργου
ήταν πάντα εκεί, στην εκκίνηση, στον δρόμο της επιστροφής, εκεί που
όλα τα παιδιά των Καλαβρύτων γυρίζαμε για να βρούμε ότι τελικά μας

ορίζει. Αυτό ήταν για μένα ο Γιώργος και αυτό στερούμαστε με την
απώλειά του. Την υπαρξιακή καταγωγή μας, το ουσιαστικό μας είναι.