«Η δημοκρατία του ενός κόμματος»

Του Ανδρέα Λοβέρδου-Προέδρου των Δημοκρατών

Είναι η Ελληνική Δημοκρατία, δημοκρατία του ενός κόμματος; Ναι είναι! Σκληρό; Πρωτότυπο; Αδιανοητο; Απολύτως όλα αυτά αλλά ταυτοχρόνως και 100% αληθινό. Κι αυτό γιατί από το 2019 στη χώρα μας υπάρχει μόνο ένα κόμμα που διεκδικεί και επιτυγχάνει να του αναθέσουν οι πολίτες τη διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας. Οι κάλπες μάλιστα του2023 και του 2024 με το αποτέλεσμά τους επιβεβαίωσαν, ότι το ανωτέρω συμπέρασμα είναι αδιαμφισβήτητο. 

Η κυβέρνηση κυβερνά ερήμην της αντιπολίτευσης. Δηλαδή με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αστοχίες της δεν ασχολείται πολιτικά ουσιαστικά κανείς. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε μόλις τον προηγούμενη Φεβρουάριο ότι «θα νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί δημιούργησαν μία νέα εναλλακτική» σήμερα έχει εκπέσει του αξιώματός του μετά από ψηφοφορία των στελεχών του κόμματος του. Ο δε πρόεδρος του τρίτου κόμματος βαπτίζει την διακυβέρνηση του τόπου «καρέκλα», την οποία μάλιστα σπεύδει να δηλώσει με κάθε ευκαιρία ότι την αποδοκιμάζει.

Όλα αυτά εν μέσω ανεπίγνωτων πανηγυρισμών για την οικονομία από την κυβερνητική πλευρά, που ολοένα και περισσότερο αποκτούν τα χαρακτηριστικά της εξαγοράς χρόνου και του λακτίσματος των προβλημάτων της οικονομίας στο μέλλον. «Δεν έχει νόημα να αφήνεις έναν ζωντανό δράκο έξω από τους υπολογισμούς σου, εφ’ όσον ζεις δίπλα του» είναι η εμβληματική φράση του Άγγλου συγγραφέα J. R. R. Tolkien, που παρά το γεγονός ότι το έργο του αφιερώθηκε σε παραμύθια, το μήνυμά της είναι κομβικό για την εφαρμοσμένη πολιτική». Αυτά επεσήμανα το Νοέμβριο του 2020 στη Βουλή σε σχετική με το δημόσιο χρέος ομιλία μου, επιμένοντας στην ανάγκη να παρατηρούμε την ραγδαία αύξηση της ονομαστικής τιμής του, αλλά και το άνοιγμα στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου (περισσότερες εισαγωγές ποσοστιαία σε σχέση με τις εξαγωγές). Και προσέθετα, πως υπήρχε ανάγκη για ταχείες και σε βάθος μεταρρυθμίσεις στο σημείο συνάντησης της καθημερινής οικονομίας με το κράτος.

Η πολύ πρόσφατη αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας από τον αμερικανικό οίκο Moody’s, αν διαβαστεί προσεκτικά και δίχως να στέκεται κάνεις στους τίτλους, θα μπορούσε να αποτελέσει καμπανάκι (όχι επί του παρόντος καμπάνα) κινδύνου. Αλλά βιώνουμε τηδημοκρατία του ενός κόμματος. Το είπαμε αυτό εξαρχής. Το χάσμα της σχέσης εισαγωγών εξαγωγών καταγράφεται στην αξιολόγηση του Moody’s. Το δημόσιο χρέος κρύβεται μέσω της μετατροπής της καταιγιστικής αύξησης της ονομαστικής του τιμής στη σχέση του με το ΑΕΠ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το χρέος παύει να υφίσταται. Και οι καθυστερήσεις σε ό,τιαφορούν την οικονομική ζωή του τόπου που προξενούνται από τις κρατικές λειτουργίες καιαυτές επισημαίνονται.

Πάνω, λοιπόν, σε αυτές τις τρεις διαστάσεις μπορεί άνετα να οικοδομηθεί ένας στέρεος και εποικοδομητικός αντιπολιτευτικός λόγος, που να έχει συνάμα κυβερνητική προοπτική. Αλλά σήμερα λείπουν οι δύο βασικές του προϋποθέσεις. Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, όπως έχουν διαμορφωθεί και πολιτεύονται τα κόμματα, πλην του κυβερνητικού, εκλείπουν τόσο η συνείδηση των αναγκών της χώρας όσο και το πρόσωπο που θα μπορούσε να αναλάβει στις πλάτες του τησχετική ευθύνη. Και ως γνωστόν, χωρίς να αφουγκράζεται την κοινωνία και χωρίς ηγέτη, ποτέ κανένα κόμμα δεν αναδείχθηκε σε κυβέρνηση.