Πολίτης στον δρόμο

ΑΠΟ ΤΟΝ Γ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ, ΤΟΝ ΣΙΑΒΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑΡΗ, ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ

ΤΟ ΚΕΝΟ ΗΓΕΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ

Αυτήκοος μάρτυς – Διερχόμενος διαμαρτυρόμενος για την επικείμενη κατάργηση του Τ.Ε.Ι. ΑΙΓΙΟΥ, συναντά τον Τέως Μητροπολίτη και τον προσφωνεί ως εξής: Καλημέρα πάτερ.
Το πλατύ χαμόγελο του Σεβασμιωτάτου ήταν η απάντηση στην αδόκιμη προσφώνηση. Εν ολίγοις, το προσπέρασε. Όχι κι εμείς, όμως. Τι πάτερ, που να σου πει ο παππάς στ’ αυτί, ολόκληρος Δεσπότης από το 1978 μέχρι πρότινος.
Οι προσφωνήσεις δεν είναι τυπολατρίες ακόμη κι αν ευρισκόμαστε στο μπλόκο του Μεγανίτη, κλήρος και λαός, όλοι μαζί για να προασπίσουμε τα συμφέροντα της πόλης.
Στο θέμα μας τώρα. Τα συλλαλητήρια δεν είναι μόδα της εποχής για το Αίγιο. Αν η εξασθενημένη μνήμη δεν απατά (και μάλλον δεν απατά), τέτοιου είδους κινητοποιήσεις άρχισαν το έτος 1994 (μιλάμε για την σύγχρονη εποχή) όταν οι παραγωγοί έστησαν τα πρώτα αγροτικά μπλόκα στον κόμβο του Μεγανίτη. Το κομμουνιστικό εφεύρημα του αποκλεισμού της εθνικής οδού, οδήγησε τότε σε δυναμικές κινητοποιήσεις αγροτών που ήρθαν αντιμέτωποι με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο στόχος επετεύχθη προσωρινά, αλλά όπως απέδειξε η ιστορία, τα αγροτικά προβλήματα είναι διαχρονικά και μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν (και το εθνικό νόμισμα).
Δυο χρόνια αργότερα, έγινε η πρώτη μαζική συγκέντρωση στο Αίγιο, που όμως δεν προσέλαβε τον χαρακτήρα συλλαλητηρίου. Αφορμή ήταν η συμπλήρωση ενός χρόνου από τον σεισμό και η συγκέντρωση εκείνη είχε διεκδικητικό χαρακτήρα. Ο τότε Δήμος Αιγίου πέτυχε να ικανοποιήσει κάποια από τα αιτήματά του, ενώ ορισμένα άλλα έμειναν στα συρτάρια.

Φθάνουμε στον 21ο αιώνα και το Αίγιο ανοίγει τις πύλες του στο πρώτο Τμήμα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που έμελλε να γίνει το επίκεντρο πολλών και αλλεπάλληλων κινητοποιήσεων, κυρίως με πρωτοβουλία της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Τα σχεδόν επαναλαμβανόμενα συλλαλητήρια δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και η οριστική διατήρηση του τμήματος στο Αίγιο εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο. Τις πταίει;
Επί του παρόντος, η πολιτική νοοτροπία των τοπικών αρχόντων. Αν ανατρέξουμε ξανά στην πρόσφατη τοπική ιστορία, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η τριάδα Δημάρχων, Παναγόπουλος Γεώργιος – Σιαβελής Λέλος – Μέγαρης Αλέκος, όχι μόνο δεν έβγαζαν τον πολίτη στον δρόμο, αλλά είχαν άλλες μεθόδους για να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδά τους. Όπως η προσωπική και δυναμική παρουσία στα υπουργεία, η αξιοποίηση στενών προσωπικών σχέσεων με μέλη των κυβερνήσεων και κυρίως, η πειθώ. Ναι, η πολιτική πειθώ, εν προκειμένω.
Τα συλλαλητήρια του Τ.Ε.Ι. και ο απόηχος που έφθασε στην κεντρική εξουσία, μαρτυρούν εκτός των άλλων, κενό ηγεσίας στην τοπική εξουσία. Ο εκάστοτε Δήμαρχος, μαζί με το επιτελείο του, διαθέτουν την ισχυρή λαϊκή εντολή για να διαχειριστούν και να επιλύσουν τα τοπικά ζητήματα, χωρίς να επικαλούνται την ένθερμη και μαζική στήριξη του πολίτη και να τον βγάζουν στον δρόμο για να υποκαταστήσει… την τοπική Αρχή. Στην ίδια παγίδα φαίνεται να έπεσε και ο Κλήρος, δίχως αυτή η επισήμανση να υποβαθμίζει την συμπαράσταση που επέδειξε η τοπική Εκκλησία στο μεγάλο πρόβλημα της πόλης. Παρ’ όλα αυτά, Κλήρος και λαός, απαντώνται στον Ναό και όχι στην Ολυμπία Οδό.
Το κενό εξουσίας αποτελεί καταρχάς έλλειμμα ηγεσίας. Για να ακριβολογούμε δηλαδή, λείπει εκείνος ο ισχυρός ηγέτης που θα αναλάβει μαζί με το εκλεγμένο επιτελείο του, την διαχείριση και επίλυση των σοβαρών τοπικών ζητημάτων χωρίς να μετατοπίζει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις στον λαό του. Για να υποστηριχθεί μάλιστα αυτή η άποψη, θα ανατρέξουμε ξανά στο παρελθόν για να θυμηθούμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στον Βιολογικό Καθαρισμό και στο κλείσιμο της Ε.Β.Ο. όπου καμιά από τις τότε δημοτικές αρχές δεν μοίρασε την ευθύνη των επιλογών στην ίδια την κοινωνία. Κυρίως δε, ο Μέγαρης που πήρε πάνω του την υπόθεση του Βιολογικού, με κάθε προσωπικό κόστος.
Ομοίως και ο Λέλος Σιαβελής όταν χρειάστηκε να εγγυηθεί προσωπική περιουσία για να αγοράσει ο Δήμος Αιγίου το εργοστάσιο της Χαρτοποιίας και να γίνει μετέπειτα Σχολή Φυσικοθεραπείας.
Η ιστορία διδάσκει. Αρκεί να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεότεροι και να την διαβάζουμε όπως ακριβώς γράφτηκε. Χωρίς παρερμηνείες.
Το ζητούμενο σήμερα είναι ποιος τοπικός ηγέτης θα κατορθώσει να ξαναγράψει ιστορία. Έστω και με τον πολίτη στα μπλόκα του Μεγανίτη.