Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Η σημερινή συζήτηση για ένα νομοσχέδιο που αφορά ένα από τα πιο σημαντικά
θέματα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η παιδεία, ξεκίνησε μέσα σε ένα ακραία
τοξικό κλίμα, ένα κλίμα το οποίο εγκαινίασε, πυροδότησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Όταν ο κύριος Πρωθυπουργός μιλάει με όρους «εκτσογλανισμού» -δεν υπάρχει στο
λεξιλόγιό μου η λέξη, αλλά θα προσπαθήσω να την αποτυπώσω και να την
αποκωδικοποιήσω- με αφορμή την ανάρτηση του Χριστόφορου Βερναρδάκη
–απαράδεκτη, όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε και την οποία κατέβασε αμέσως
ζητώντας συγγνώμη από την Υπουργό, ως όφειλε- κηρύττει την έναρξη της
συζήτησης για την παιδεία με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το τοξικό κλίμα.
Tο θεωρώ απαράδεκτο και επικίνδυνο για την πολιτική ζωή του τόπου, ειδικά όταν
συνδέει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με πράξεις εγκληματικές, όπως
αυτή της εμπρηστικής επίθεσης στον Real FM.
Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτά τα πράγματα. Πρέπει να ξεφύγουμε και να
συζητήσουμε για την παιδεία. Γιατί, όμως, ο κ. Μητσοτάκης προτίμησε να γίνει
τοξικός για ένα τέτοιο θέμα; Γιατί φοβάται; Διότι αυτό το νομοσχέδιο έχει όλη την
πανεπιστημιακή κοινότητα εναντίον της Κυβέρνησης. Διότι παρά τις δημοσκοπήσεις
–ούτε το ερώτημα ξέρει κανείς ούτε το τι θα απαντήσει- παρά τις αποσπασματικές
αναγνώσεις ψηφισμάτων και αποφάσεων Συνόδου Πρυτάνεων, Συγκλήτων, σχολών,
τμημάτων, επιστολών ξένων μεγάλων καθηγητών, Ελλήνων καθηγητών, παρά αυτό
το γεγονός, έρχεται εδώ ο Πρωθυπουργός και η κυρία Υπουργός να περάσουν ένα
νομοσχέδιο για το οποίο η κοινότητα είναι εναντίον. Γιατί είναι εναντίον η
κοινότητα;
Προσπαθείτε να δείξετε ότι είναι ένα νομοσχέδιο με πάρα πολλά άρθρα που είναι
καλά αυτά τα άρθρα. Η Διοίκηση είναι δέκα άρθρα. Το πανεπιστήμιο είναι η
Διοίκηση. Αυτό είναι ο σκληρός πυρήνας του. Η Διοίκηση είναι ο πυρήνας του και
όλα τα άλλα συγκροτούνται με γνώμονα τη διοίκησή του.
Άκουσα να λέγεται ότι είχαμε έναν παλιό νόμο-πλαίσιο του 1982 και τελείωσε
αυτός και εμείς κοιτάμε μπροστά που έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η δημοκρατία,
δηλαδή, είναι ξεπερασμένο πράγμα; Διότι αυτό είναι που δεν καταλαβαίνετε. Ο
νόμος-πλαίσιο του 1982 για τη Διοίκηση κωδικοποίησε ένα αξιακό σύστημα. Ούτε
παράδοση είναι αυτού του τόπου ούτε τίποτα. Είναι η κωδικοποίηση ενός αξιακού
συστήματος, ενός κόσμου ολόκληρου που πολέμησε γι’ αυτά τα πράγματα. Και με
αυτόν τον νόμο-πλαίσιο το πανεπιστήμιο, η περηφάνεια αυτής της κοινωνίας, έγινε
το σημαντικότερο ρουλεμάν της κοινωνίας. Αυτό είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Υπήρξαν εκφυλισμοί στην πορεία. Σε ποια επίπεδα; Δημιουργήθηκαν γκρίζες ζώνες
εκεί όπου ο νόμος-πλαίσιο δεν προέβλεψε την πλήρη αναγνώριση επαγγελματικών
δικαιωμάτων στους πάντες, όσο δημιουργούνταν νέα τμήματα, νέες σχολές, κλπ.
Εκεί έχουμε γκρίζες ζώνες. Έχουμε από τα ΤΕΙ αποφοίτους μηχανικούς ομήρους για
σαράντα χρόνια. Έχουμε γκρίζες ζώνες στο θέμα των μεταπτυχιακών. Δεν είχε
προβλεφθεί. Δεν υπήρχαν μεταπτυχιακά τότε. Όταν έρχονται τα μεταπτυχιακά, δεν
υπάρχει ένας νόμος. Είχε αρχίσει να επελαύνει και ο νεοφιλελευθερισμός στη χώρα
μας. Δημιουργείται μία γκρίζα ζώνη. Τα πανεπιστήμια προσπάθησαν, όπως
μπορούσαν, να αντεπεξέλθουν χωρίς να βάλουν δίδακτρα. Δημιουργήθηκε γκρίζα
ζώνη.
Η μεγαλύτερη, όμως, γκρίζα ζώνη ήταν το παραγωγικό μοντέλο αυτής της χώρας.
Είχαμε ένα πανεπιστήμιο-ατμομηχανή που έδινε τεράστια έρευνα, μεγάλο
γνωσιακό κεφάλαιο στη χώρα και είχαμε ένα στρεβλότατο παραγωγικό μοντέλο.
Και τι γινόταν; Με τα χρόνια, αυτό το γνωσιακό κεφάλαιο έμενε στο περιθώριο. Και
ήρθε και η οικονομική κρίση και έδωσε ένα σφυροκόπημα παραπάνω.
Δίνω στα Πρακτικά της Βουλής για να δει κανείς την παραγόμενη έρευνα, τη
σύνδεση του ελληνικού πανεπιστημίου με το διεθνές περιβάλλον, τη σύνδεση των
πανεπιστημιακών, των φοιτητών. Μιλάμε για μία ζωντανή κοινωνία, για μία
κοινότητα. Αυτό είναι η δημοκρατία, η κοινότητα και η συλλογικότητα.
Γιατί άντεξε το πανεπιστήμιο με το χτύπημα που έφαγε στην οικονομική κρίση;
Επειδή αυτό το δημοκρατικό μοντέλο λειτουργούσε. Και είναι αυτό που το έσωσε,
ενώ όλα τα άλλα κατέρρεαν. Έχουμε ένα πανεπιστήμιο δυναμικό που άντεξε,
καινοτόμο, που για να αντέξει και να έχει διεθνή παρουσία, πάει να πει ότι αυτό
είναι δυναμικό. Πρέπει να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο, για να μπορέσουμε
να ενσωματώσουμε το γνωσιακό κεφάλαιο. Αντί να πούμε αυτά, τι κάνει η κ.
Κεραμέως και η Κυβέρνηση; Προσπαθεί να τραβήξει με νύχια και με δόντια το
πανεπιστήμιο προς τα κάτω, για να προσαρμοστεί σε κάποιους
μεγαλοεπιχειρηματίες, μικροεπιχειρηματίες, σε ιδιωτικά συμφέροντα. Τραβάει το
πανεπιστήμιο προς τα κάτω. Αυτό κάνει αυτός ο νόμος.
Τι μας λέει ο Πρωθυπουργός; «Το μοντέλο διοίκησης αφορά πεντακόσια άτομα,
πεντακόσιους καθηγητές, ενώ η πρακτική άσκηση εξακόσιες χιλιάδες φοιτητές».
Εδώ αρχίζει η παραπλάνηση και η –στοχευμένα- λάθος ενημέρωση του κόσμου.
Υπήρχε πρακτική άσκηση στα πανεπιστήμια; Σαφέστατα. Πληρωνόταν με ΕΣΠΑ.
Τώρα τι γίνεται; Θα έχουν μισθούς, λέει η κυρία Κεραμέως. Σε ποια αγορά και τι
μισθούς; Όπως τις υποτροφίες του ΙΚΥ που με την κρίση καταργήθηκαν; Και τι ήταν
οι υποτροφίες του ΙΚΥ, άλλο ένα μεγάλο ρουλεμάν της ελληνικής κοινωνίας; Τι ήταν;
Υποτροφίες υπήρχαν από τη SIEMENS που αντί να δώσει τα λεφτά της διαφθοράς,
έδινε κάποιες υποτροφίες σε κάποιους φοιτητές που ήθελαν οι τράπεζες, που
πληρώνονταν με ελάχιστα λεφτά. Αυτές ήταν οι υποτροφίες, που επανέφερε με
χίλια ζόρια ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ δύσκολη περίοδο. Ανασύστησε το Ίδρυμα Κρατικών
Υποτροφιών.
Άρα, λοιπόν, εδώ θα έπρεπε να μιλήσουμε για τον προϋπολογισμό του κράτους για
την παιδεία και για τα πανεπιστήμια, όπου πρέπει να μπούνε και τα μεταπτυχιακά
μέσα. Και εγώ λέω ότι σε όλη μου τη ζωή θα πολεμάω γι’ αυτό το πράγμα, για
μεταπτυχιακά…
Δεν μπορεί τη σήμερον ημέρα όταν μιλάμε για εξέλιξη, όταν μιλάμε για όλα αυτά,
να μην έχουμε προπτυχιακά, μεταπτυχιακά, διδακτορικό δωρεάν. Έτσι μιλάμε στον
λαϊκό κόσμο και στις λαϊκές οικογένειες, όχι τα μυθεύματα του Πρωθυπουργού για
τη φοιτήτρια στη Θράκη που τώρα σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν τμήματα στη
Θράκη…Ήρθε εδώ ο Πρωθυπουργός και μας μίλησε για τη μυθική ιστορία της
φοιτήτριας από τη Θράκη που θα πηγαίνει από εδώ, θα πηγαίνει από κει, θα
πηγαίνει παραπέρα. Με τι λεφτά; Με τα πτυχιακά;
Φοιτητική μέριμνα οπωσδήποτε! Πάσχαμε σε αυτόν τον τομέα ως κράτος, ως
πολιτεία. Πάσχουμε. Και τι πάμε να χτυπήσουμε; Τη Διοίκηση.
Σε περιόδους πανδημικής κρίσης, οικολογικής κρίσης, πάσης φύσεως κρίσεων, ένα
αξίωμα υπάρχει: ή όλοι για όλους –αυτό σημαίνει δημοκρατία, όλοι για όλους- ή
καθένας για την πάρτη του. Αυτή η Κυβέρνηση περνάει το δόγμα του «καθένας για
την πάρτη του». Εμείς αυτό δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε.
