Στην κατασκήνωση το Ε.Κ.Α.ΜΕ.

Πολλές φορές συμβαίνουν όμορφα πράγματα δίπλα μας τα οποία δε μαθαίνουμε. Είτε γιατί δεν έτυχε, είτε γιατί δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία, τα προσπερνάμε γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να εστιάζουμε στα άσχημα.

Σ’ αυτό το μικρό κείμενο όμως θα προσπαθήσουμε να ζωντανέψουμε μπροστά σας κάτι πολύ όμορφο. Κάτι πολύ δύσκολο και πολύ όμορφο ταυτόχρονα.

Τις προηγούμενες μέρες στις κατασκηνώσεις που μας παραχώρησαν φίλοι, κατασκήνωσαν 15 παιδιά του Ε.Κ.Α.ΜΕ./ΑμεΑ Αιγίου συνοδευόμενα από τους εργαζόμενους του Κέντρου και τον πρόεδρο και την αντιπρόεδρο του συλλόγου.

Στο παρελθόν οι μέρες κατασκήνωσης των εκπαιδευόμενων του Ε.Κ.Α.ΜΕ. πραγματοποιούνταν στην Πούντα Διακοπτού στο Μιχαλακοπούλειο κληροδότημα του Δήμου Αιγιαλείας δίπλα στη θάλασσα. Πλέον όμως ο χώρος αυτός είναι ακατάλληλος εξαιτίας βανδαλισμών. Όμως η διοίκηση του Ε.Κ.Α.ΜΕ. έπρεπε να βρει μια λύση έτσι ώστε να μην σταματήσουν αυτές οι ολιγοήμερες διακοπές των παιδιών τους και γι’ αυτό απευθύνθηκε σε φίλους που είναι πάντα δίπλα τους οι οποίοι ανταποκρίθηκαν με χαρά και παραχώρησαν τον κατάλληλο κατασκηνωτικό χώρο.

Η χαρά των παιδιών που θα είναι παρέα με τους φίλους τους, θα κοιμούνται μαζί, θα τρώνε μαζί, θα χορεύουν κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή, θα ξυπνάνε παρέα, θα παίζουν και θα ξενυχτάνε γελώντας, ήταν τεράστια! Γνωρίζοντας αυτή τους την επιθυμία οι εργαζόμενοι του Κέντρου μοιράστηκαν σε βάρδιες ώστε να τους παρέχουν διασκεδαστικές και ασφαλείς διακοπές.

Και μέχρι εδώ όλα φαίνονται λογικά και συνηθισμένα. Έτσι δεν είναι?

Ε λοιπόν, όχι! Δεν είναι!

Σ’ αυτό το σημείο θα γνωρίσετε το δύσκολο και όμορφο ταυτόχρονα.

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μπάνιο τόσα άτομα με αναπηρία σε μια κατασκήνωση. Είναι όμως πολύ όμορφο να σε παίρνουν αγκαλιά μετά και να σου λένε ευχαριστώ!

Είναι πολύ δύσκολο να αφήνουν τόσοι εργαζόμενοι τα σπίτια τους , τους άρρωστους γονείς τους ή τα μωρά τους για να συνοδεύσουν τα παιδιά του Ε.Κ.Α.ΜΕ. Είναι όμως πραγματικά συγκινητικό να γνωρίζεις ότι αυτές οι μέρες έδωσαν ανάσα στους γονείς και τη δυνατότητα σε μια μάνα ενός εκπαιδευόμενου να επισκεφθεί το άλλο της παιδί στην Κρήτη για να δει τα εγγόνια της.

Είναι απίστευτα αγχωτικό να βλέπεις κάποιο παιδί να κλαίει και να μην μπορεί να σου πει αν πονάει, αν το τσίμπησε σφήκα ή αν δεν του αρέσει το φαγητό. Είναι όμως αφάνταστα όμορφο να διαπιστώνεις τελικά ότι κλαίει απλά γιατί κατάλαβε ότι τελειώνουν οι μέρες κατασκήνωσης.

Είναι πολύ κουραστικό να έχεις το νου σου 24 ώρες το 24ωρο για το αν έφαγαν, αν ήπιαν αρκετό νερό, αν πήγαν τουαλέτα, αν πήραν τα φάρμακά τους, αν άλλαξαν ρούχα 15 παιδιά. Ναι, παιδιά, κι ας είναι μεγαλύτερα από σένα σε ηλικία. Είναι όμως τεράστια η ικανοποίηση να γνωρίζεις ότι αυτή σου η κούραση ελάφρυνε λίγες μέρες υπερήλικες γονείς που δεν έχουν σταματήσει και δε θα σταματήσουν ποτέ να τα φροντίζουν.

Η κατασκήνωση πραγματοποιήθηκε επειδή οι εργαζόμενοι παρέβλεψαν τα δύσκολα και εστίασαν στα όμορφα. Το ίδιο έκαναν και οι δύο φίλοι μας Κώστας Ραμπαβίλας (Σουρωτήρι) και Γιώργος Τυράννης (Ορέστης) οι οποίοι προσέφεραν τα φαγητά αφιλοκερδώς και τους ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό.

Χορέψαμε , φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, εκνευριστήκαμε, κουραστήκαμε, παίξαμε, διασκεδάσαμε…

Προσφέραμε αυτό που έλεγε η καρδιά μας και αυτό μπορεί να θέλει λίγο κόπο παραπάνω, όμως είναι πάντα όμορφο.