Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Άγραφος Νόμος. Η λατινική ορολογία αποτελεί έμπνευση προερχόμενη από την ακραία μέθοδο αναγκαστικής είσπραξης οφειλών εκ μέρους του Δήμου. Ταυτοχρόνως συνιστά αντίπαλο δέος στην Προτεραιοποίηση της Αντιδημάρχου Οικονομικών. Στην πολιτική ζωή η εφαρμογή των νόμων, διατάξεων και κανονισμών ,προσκρούει ενίοτε στο πεδίο των Άγραφων νόμων. Πρόκειται για ένα ευρύ πλέγμα ερμηνευτικών όρων και εφαρμοστικών αποφάσεων που δεν εμπεριέχονται σε κάποιο κώδικα Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο, αλλά αποτελούν απορία μιας μακράς και επίπονης δημόσιας διαδρομής. Ο άγραφος νόμος της κατά το δοκούν ερμηνείας υπουργικών αποφάσεων και κυβερνητικών εγκυκλίων δεν είναι το ζητούμενο ούτε το επιδιωκόμενο στην προκειμένη κρίσιμη περίσταση. Το ζητούμενο είναι η φιλοσοφία του νομοθέτη και το κοινό συμφέρον. Πολλές αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου βασίζονται σε γνωμοδοτήσεις επιτροπών και υπηρεσιών. Καθοριστικές στρατηγικές επιλογές του Δήμου στηρίζονται σε αποφάσεις Γνωμοδοτικού και όχι κανονιστικού χαρακτήρα. Γιατί δεν συνέβη το ίδιο και στην κατάσχεση οφειλών εις χείρας Δημοσίου όταν υπάρχει γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους πού αποφαίνεται ότι η κατάσχεση υπέρ Δημοσίου με τις ισχύουσες διατάξεις δεν έχει ούτε ευθεία ούτε αναλογική ισχύ στους Δήμους και στα Νομικά τους Πρόσωπα; Ο όρος διακριτική ευχέρεια δεν χωράει στην πολιτική. Τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να τιμούν τη λαϊκή εντολή αποφασίζοντας και αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Διαφορετικά κινδυνεύουν να περάσουν από το Tabula lex στο mean culpa.
