Θα μπορούσε ο Βασίλης Καρράς να ήταν πολιτικός; ΑΡΘΡΟ του Ηρακλή Ρούπα, οικονομολόγου

Είναι κάπως περίεργο εν μέσω Χριστουγέννων εκατοντάδες συμπολίτες μας να προτιμούν να “χάσουν” λίγο από τον ανέμελο χρόνο των ημερών για να προσκυνήσουν εν ήδη φόρου τιμής το φέρετρο ενός λαϊκού τραγουδιστή. Του Βασίλη Καρρά.

Χιλιάδες ακόμα να εκφράσουν την συγκίνησή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς να τον γνωρίζουν. Απλά μέσα από τα ακούσματα που έχουν. Είχαν και θα έχουν. Κυρίως όμως λόγω του χαρακτήρα που αναδεικνυόταν μέσα από την συνολική διαχρονική παρουσία αυτού του τραγουδιστή. Όχι πολιτικού. Τραγουδιστή επαναλαμβάνω. Ή μήπως δεν θα πρέπει να θεωρείται τόσο περίεργο.

Είναι χαρακτηριστικό πως μέσα από την ευαισθησία τους αυτή οι χιλιάδες των πολιτών φαίνεται να προσπαθούν με τον τρόπο τους να τιμήσουν αυτό που θα ήθελαν να χαρακτηρίζει αυτούς που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας. Αυτούς που καθορίζουν το μέλλον μας. Τίμησαν την αγνή “ντομπροσύνη” ενός τραγουδοποιού που επηρέαζε τον κόσμο με τόσο θετικό τρόπο που σήμερα θα ζήλευαν οι πολιτικοί μας. Τίμησαν την ειλικρινή επικοινωνία του Βασίλη Καρρά με τον κόσμο μέσα από το ύφος των ερμηνειών του. Εξέπεμπε ύφος σίγουρα. Κυρίως όμως ήθος. Ο κόσμος το ήξερε αυτό. Το εισέπραττε. Το αναγνώρισε. Σε τέτοιο βαθμό που δεν αναγνωρίζεται όχι μόνον σε πολιτικούς, αλλά ακόμα και στην πλειοψηφία των τραγουδοποιών σήμερα.

Βέβαια το τι είναι πραγματικός καλλιτέχνης σήμερα, αρχίζει να αποτελεί έννοια συγκεχυμένη καθώς ακόμα και δύο “παραφωνίες” να αρθρωθούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το κατάλληλο “ντεκόρ”, μπορεί να καταλήξει να αναδεικνύονται σε χρυσός με βάση τα “likes” αλλά και άλλους προωθητικούς μηχανισμούς που μεταφράζουν την απουσία συναισθήματος σε ανειλικρινή προσέγγιση μίας νέας κουλτούρας του “δήθεν”. Ένα “δήθεν” που πληρώνει όμως.

“Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα” τραγούδησε ο Καρράς. Αυτήν όμως την δική του γλώσσα, την εκτός της νέας πεπατημένης τίμησαν με την παρουσία τους όσοι συγκινήθηκαν με την είδηση του θανάτου του. Νέοι και μεγάλοι. “Αστην να λέει” λοιπόν την ομάδα εκείνων που επιδίδονται σε προσπάθεια μετατροπής του γνήσιου συναισθήματος, σε στιγμιαία εικόνα “αναισθησίας” χωρίς αισθητική. Απλά ως μινιμαλιστική προσέγγιση εξομοίωσης όλων με την απαξίωση της ουσίας.

Φαίνεται τελικά πως ο Βασίλης Καρράς άγγιζε το συναίσθημα πολύ περισσότερων από όσο μπορούμε να φαντασθούμε. Άγγιζε το συναίσθημα… Η παρουσία του κόσμου ανέδειξε για άλλη μία φορά πως υπάρχει αντίδραση του πολίτη – με τον δικό του τρόπο – στην συνολική απαξίωση των όσων σήμερα τα μέσα γενικά αναδεικνύουν ως τους εν δυνάμει ηγήτορες της χώρας. Πολιτικούς και Καλλιτέχνες. “Θα μου κλείσεις το σπίτι” τραγούδησε και τα σπίτια κλείνουν και χάνονται εν μέσω μίας διαχρονικής κρίσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Ίσως ο ίδιος να μην γνώριζε την δύναμη που ασκούσαν τα τραγούδια του μέσα από την προοπτική του χαρακτήρα του στον κόσμο. Αυτή ήταν η δύναμη της παρουσίας του. Ειλικρινής. Ντόμπρα και Ταπεινή συνάμα. Με κεφαλαία γράμματα.

Παρέσυρε επί δεκαετίες με την θετική του αύρα. Μόνον που τα τελευταία χρόνια η ανταπόκριση στα τραγούδια του αναδείκνυε έμμεσα ένα μήνυμα. Κάτι που το έχει ανάγκη ο τόπος, αλλά δύσκολα το βρίσκει. Υπήρχε ταύτιση με τον ειλικρινή ρομαντισμό της παρουσίας του. Το αξιοπερίεργο είναι πως τραγουδήθηκε πολύ από τους νέους. Ως να ψάχνουν μέσα από την αύρα του μία νέα ρότα. Συνολικά. Κάτι που να τους εκφράζει. Έξω από τα φκιασιδόματα των διαφόρων tiktok, instagram αλλά και της σκληρά και επικίνδυνα μονότονης trap. Σκεφθείτε λοιπόν τον Βασίλη Καρρά ως πολιτικό. Ουτοπικό ναι. Ας κάνουμε όμως την σύγκριση με το τι υπάρχει σήμερα για να διαπιστώσουμε την τεράστια απόκλιση από του τι ζητάει ο κόσμος και τι του προσφέρεται.

Αυτές οι καταστάσεις ενός τραγουδοποιού τόσο αγαπητού, έχουν διαχρονικό “περπάτημα” και ανάλογα με την στιγμή βαραίνουν την συνείδηση ενός εκάστου. Λείπει η “ντομπροσύνη” λοιπόν και ο κόσμος με τις αντιδράσεις του δίνει το στίγμα. Για όποιον ή όποιους μπορούν να το αντιληφθούν. Έχουν την ενσυναίσθηση να το ασπασθούν. Θέλω λοιπόν να είμαι αρκετά ρομαντικός για να πιστεύω πως η συμμετοχή του κόσμου στο πένθος για τον θάνατο του Βασίλη Καρρά δίνει το στίγμα κάποιας αντίδρασης. Άλλοι προσκυνούσαν τότε στις πίστες. Σήμερα, με τον τρόπο τους προσκυνούν για τις στιγμές και την παρουσία του τραγουδοποιού που “έφυγε”.

Ίσως αυτή η νοερή έστω συμμετοχή των πολλών στο πένθος να αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης. Έκφρασης αντίδρασης σε ότι δεν αρέσει σήμερα. Τουλάχιστον ας είναι ένας ήπιος τρόπος αντίδρασης προς εκείνους που δεν ακούνε σήμερα. Τι ειρωνεία. Τα ακούσματα ενός τραγουδιστή ως μέσω αντίδρασης προς όσους…δεν ακούνε. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει όχι μόνον η χώρα, αλλά και όλη η Ευρώπη. Όμως εξακολουθεί να μην ακούει και ο κίνδυνος αντίδρασης μέσω ακροδεξιών κραυγών μεγαλώνει.