Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Του Κωνσταντίνου Τσιαγά
῾Ο στόμαχος διαιρεῖται σέ τρείς περιοχές : στήν καρδιακή μοίρα, στό σῶμα καί στό ἄντρο. ῾Η ἐσωτερική ἐπιφάνεια τοῦ στομάχου καλύπτεται ἀπό κυλινδρικό ἐπιθήλιο, ἀναδιπλώμενο καί σχηματίζον τά γαστρικά βοθρία. ῎Εκαστο βοθρίο ἀποτελεῖ τό ἄνοιγμα ἑνός πόρου ἐντός τοῦ ὁποίου ἐκκρίνουν τό περιεχόμενό τούς ἕνας ἤ περισσότεροι γαστρικοί ἀδένες. Τά βοθρία αὐτά συνιστοῦν σημαντικό μέρος τῆς ἐπιφανεῖας τοῦ γαστρικοῦ βλενογόννου ὁ ὁποῖος στό ἀνώτερο τμήμα (κάτωθεν τοῦ οἰσοφαγικοῦ σφιγκτήρος) του ἐκκρίνει βλέννη ἐνώ στό ὑπόλοιπο ἐκκρίνει ὑδροχλωρικό ὀξύ.
Τό ἄνοιγμα τοῦ γαστρικοῦ ἀδένος καλεῖται ἰσθμός ἐνώ στή βάση του ἐντοπίζονται ὀξεοπαραγωγικά κύτταρα ἐκκρίνοντα ὑδροχλωρικό ὀξύ (ΗCL) καθώς καί ἐνδογενή παράγοντα (γλυκοπρωτεϊνη ἀπαραίτητη γιά τήν ἀπορρόφηση τῆς βιταμίνης Β12). Στήν περιχοή αὐτή ἐκκρίνεται ἀκόμη και ἡ ἰσταμίνη (ἐντεροχρωμαφινικά κύτταρα᾿Ακόμη στή βάση τοῦ ἀδένος ἐντοπίζονται ζυμογόνα κύτταρα ἀπελευθερόνοντα ζυμογόνα. Νά σημειώσουμε ἐδώ ὅτι τό τελικό στάδιο ἐκκρίσεως ὑδροχλωρικοῦ ὀξέος ὀνομάζεται ὑδρογονο-κάλιο τριφοσφωρικά ἀδενοσίνη , θεωρουμένη ὡς <<ἀντλία ὀξέος>>) .
Τό ἐντός τοῦ στομάχου ἐκκρινόμενο ὑγρό καλεῖται γαστρικός χυμός περιέχον ἰόντα Η+ καθώς καί ΗCO3- καί βλέννη. Τά δύο τελευταία προστατεύουν τό βλενογόνο ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ ὄξινου περιβάλλοντος τοῦ γαστρικοῦ αὐλοῦ. ᾿Εντός τοῦ στομάχου παρατηρεῖται μικρό ποσοστό τῆς πέψεως τῶν θρεπτικῶν συστατικῶν : ἡ γαστρική κινητικότης ἀναμυγνεύει τήν τροφή δημιουργῶντας γαλακτώματα λιπιδιών ἐπί τῶν ὁποίων προσκολλᾶται τό ἔνζυμο γαστρική λιπάση παράγοντας ἐλέυθερα λιπαρά ὀξέα καί μονογλυκερίδια (διάσπαση τριγλυκεριδίων).
῾Υπάρχουν περιπτώσεις ὄπου ὁ βλεννογόνιος φραγμός δέν λειτουργεῖ σωστά. ᾿Επιφανειακές βλάβες εἶναι συνήθως ἀμελητέες καί ἐπουλώνονται ἄνευ θεραπευτικῆς παρεμβάσεως. ᾿Αντιθέτως βλάβες ἀφοροῦσες τό μυϊκό χιτώνα ἤ βαθύτερες στιβάδες καλοῦνται ἔλκη καί εἶναι ἀποτέλεσμα ἀνισορροπίας μεταξύ τῆς δράσεως τῶν προστατευτικῶν μηχανισμῶν τοῦ βλεννογόνου καί ἐκείνων πού ἐνδεχομένως τόν βλάπτουν.῞Ενα ὑγιές ἄτομο ἔχει ἐπαρκή προστασία ἔναντι τῆς δράσεως τῶν Η+. Πρόβλημα μπορεῖ νά ἐμφανισθῆ σέ περιπτώσεις ἐλικοβακτηρἰδίου τοῦ πυλωροῦ (Helicobacter pylori) ἤ παρατεταμένης χρήσεως μή στρεοειδῶν ἀντιφλεγμονοδῶν φαρμάκων(ΜΣΑΦ). ῾Η κατασταλτική τούς δράση στή φλεγμονή ἐπιτυγχάνεται μέσω τῆς ἀναστολῆς τῆς συνθέσεως παραγόντων τῆς φλεγμονώδους διαδικασίας μεταξύ τῶν ὁποίων συμπεριλαμβάνονται καί οἱ προσταγλαδίνες. Εἰδικότερα ἡ προσταγλδίνη 1 αὐξάνει τή σύνθεση τῆς βλέννης μειώνωντας ταυτοχρόνως τήν ὑπερέκκριση ὀξέος συμβάλλοντας τά μέγιστα στή φυσιολογική ὑγεία τοῦ βλενογόννου. ᾿Αναστολή τῶν προσταγλαδινῶν ἀκυρώνει ἐπομένως τήν προστατευτική τούς, ἐπί τοῦ βλενογόννου, δράση .
῾Ο κίνδυνος ἐμφανίσεως ἔλκους συνεπικουρεῖται ἀπό παράγοντες ὄπως τό ἀλκόολ ἤ τό κάπνισμα. Τό ἐλικοειδές βακτήριο τοῦ πυλωροῦ ἐμφανίζεται στό στομάχι διότι ἐκκρίνει ἕνα ἔνζυμο, τήν οὐρεάση, μετατρέπουσα τήν οὐρία σέ ΝΗ3+. Γιά τή θεραπεία του χρησιμοποιεῖται συνδυασμός ἀντιβιοτικῶν μαζί μ ἕναν ἀναστολέα τῆς ἀντλίας πρὠτονίων (βλέπε φάρμακα ὄπως τό LOSEC ή τό ΝΕXIUM ) τά ὁποία σχηματίζουν ὁμοιοπολικό δεσμό μετά τῆς ἀντλίας τερματίζοντας τή δράση της.
